Steeds meer Nederlandse klanten voor Turkse slager Yilmaz Kul

Tijd om te lunchen heeft hij nauwelijks. Snel een broodje en dan is het op naar de volgende klant. Yilmaz Kul kent drukke tijden. De enige Turkse slager van de Apeldoornse binnenstad heeft zijn oproepkracht een dagje thuisgelaten. Maar de man weet wat werken is. Zeven dagen per week, in totaal zo’n tachtig uur.

Twee jaar geleden kwam Yilmaz naar Apeldoorn. De Turk in Amsterdamse loondienst was te weten gekomen dat Turkse vakslagers in Apeldoorn dun gezaaid zijn. Vandaar dat hij ruimte voor zijn vlees pachtte in supermarkt Meltem Plaza aan de Hofstraat, nabij de Action. En daar is zijn slagerij nog steeds. Tot vreugde van zowel de verhuurder als de slager zelf. Want spijt van zijn debuut als ondernemer heeft hij geen moment.

Sinds 2009 woont Yilmaz Kul in Nederland. En als het aan hem ligt zal dat ook zo blijven. Hij is van Nederland gaan houden en van Apeldoorn in het bijzonder. ,,De mensen zijn goed hier. Ik heb nog nooit iets van discriminatie gemerkt. Ik vind Nederlanders heel sociaal.” Hij vindt het dan ook erg dat de Turkse roerganger van dit moment zich negatief over ons land heeft uitgelaten. Voor de rest wenst hij niet over politiek te steken. Zijn vrouw en twee kinderen wonen in Ankara.

Universiteit

Bijna volwassen kinderen waarvan zijn zoon aan de universiteit een opleiding telecommunicatie afrondt. Zijn jongere dochter moet nog drie jaar studeren alvorens zij les mag geven aan middelbare scholieren. En dan zijn we meteen bij de reden waarom hij huis en haard heeft verlaten. ,,Het gaat niet zo goed met de economie in Turkije. Het is moeilijk om rond te komen, laat staan twee kinderen te laten studeren. Door hier hard te werken worden ze hoog opgeleid. Ik ga twee keer per jaar naar huis. Rond Nieuwjaar en in de zomer.”

In die twee jaar heeft hij in Apeldoorn een behoorlijke klantenkring opgebouwd. Voor zeventig procent Nederlandse klanten en opvallend weinig Turkse. ,,Wel Afghaanse, Syrische en Marokkaanse. Die komen vooral voor het kalfsvlees. Dat wordt in Marokko veel meer gegeten dan in Turkije. Turken eten vooral gehakt en kip.”

Heel wat Apeldoorners kennen slagerij Angara vanwege goed en betaalbaar lamsvlees. ,,Nederlands lamsvlees”, zegt de slager die al als jochie van dertien in een slagerij werkt. Hij koopt zijn vlees regelrecht van een Turks slachthuis in Hardenberg. Ook zijn haantjes en soepkippen zijn in Nederland gefokt. ,,Ik wil weten waar het vlees dat ik verkoop vandaan komt”, zegt hij met grote stelligheid.

Pasen

Nu Pasen nadert is zijn omzet wat lamsvlees betreft verdubbeld. Van de luxe lamsrack tot lamsschenkel voor een stoofpot. Een Nederlandse vrouw koopt tijdens het gesprek dat vanwege de klandizie regelmatig wordt onderbroken twee lamsschouders van hem. Yilmaz portioneert ze eigenhandig. ,,Wat ziet het vlees er weer heerlijk uit”, zegt een Nederlandse vrouw die hij tot zijn vaste klanten mag rekenen. Ze gaat met 350 gram rundergehakt, een soepkip en een braadhaantje naar huis. Een man keurt de kippenlevertjes, een vrouw met hoofddoek vraagt om kippendij. De volgende, een Turks stel bestelt 6 kg kippenpoten en een kilo gehakt. Ze volgen elkaar snel op, de klanten.

Reclame maakt Yilmaz niet. Hij lift mee op hetgeen super Meltem Plaza doet. Hij heeft een contract voor onbepaalde tijd. Nu de drukte toeneemt overweegt hij iemand in vaste dienst te nemen. Hij weet dat hij hard werkt. Ook op zondag, want super en slagerij zijn alle dagen van de week open. Te hard werkt hij soms. ,,Maar personeel is duur in Nederland omdat je niet alleen loon maar ook andere kosten hebt. Ik moet er nog goed over nadenken.”

Hij beheerst de Nederlandse taal na acht jaar redelijk. Goed genoeg om zijn klanten te woord te staan en te begrijpen wat hun wensen zijn. ,,Ik zou best nog een cursus op school willen volgen, maar ik heb daar gewoon geen tijd voor.”

Op zich leeft hij sober en vrij eenzaam. Uiteraard mist hij zijn vrouw en kinderen, maar de wetenschap dat zijn kinderen straks alle kansen hebben op een goede baan houdt hem op de been. In het eethuis Opa 90 aan de noordelijke aan van de Hoofdstraat onderhoudt hij na sluitingstijd zijn sociale contacten. Maar lang blijven is er nooit bij. Morgen is er weer een dag. Drukke dagen nu Pasen zijn schaduw vooruit werpt. Hij moet vroeg op. Om het mes in vers vlees te zetten en het mooiste lamsvlees in zijn koeling te etaleren. Want het oog wil ook wat. Aan terugkeren naar Turkije denkt hij voorlopig niet. Het laat zich raden waarom. Yilmaz glimlacht. ,,Nederland is een goed land. Ik zou hier graag willen blijven.”