Apeldoorn, dé sociale gemeente, juist in barre tijden

Wij praten over het gemeentelijk minimabeleid. Hierbij horen de gemeentelijke regeling en de wettelijke taken die ontstaan uit de Participatiewet zoals de individuele inkomenstoeslag, studietoelage en bijzondere bijstand. Het beleid dateert uit 2015 en het is noodzakelijk om dit aan te passen. Daarnaast wordt de collectieve aanvullende zorgverzekering beëindigd en het is noodzakelijk om daarover een nieuwe beslissing te nemen.

Wat is bijzonder aan dit nieuwe sociaal vangnet?
Er wordt een prikkel gecreëerd om mensen te stimuleren om te gaan werken en de groep die echt geen perspectief heeft op werk wordt ondersteund. De gemeente biedt hulp, maar stelt ook een grens. In mijn ogen gaat de gemeente uit van de persoonlijke eigen kracht die iemand heeft. Een kracht bij zichzelf of een beroep kan doen op zijn netwerk. Op die manier zullen wij ons meer verantwoordelijk voelen voor onze keuzes en op lange termijn meer empathie en solidariteit voelen voor elkaar. Denk maar aan je eigen kinderen, als je ze altijd blijft dragen dan leren ze nooit lopen. En tegelijk, als ze niet kunnen lopen dan help je ze.

Het nieuwe voorstel sociaal vangnet heeft in mijn ogen in het bijzonder 4 positieve ontwikkelingen.

1. De stap van de bijstand naar werk wordt gestimuleerd.
2. Werk gaat lonen, niet willen werken wordt ontmoedigd.
3. Extra aandacht voor ZZP’ers.
4. Extra aandacht voor kinderen die opgroeien in arme gezinnen.

Wij hebben ook een groep inwoners die buiten de boot vallen. Een groep die niet kan participeren om verschillende redenen. Ruim 12.5% van de huishoudens in Apeldoorn leeft met een inkomen van 120% van het sociaal minimum loon en bijna 7.5% leeft langdurig in armoede. Kwetsbare inwoners met financiële problemen laat de gemeente niet in de kou staan.

29% van de bevolking doet niet mee in de samenleving want ze zijn bezig om het hoofd boven water te houden. Het zijn flexwerkers of verdienen amper een minimum loon. Deze groep mensen vertegenwoordigd en derde deel van onze bevolking. Zij willen werken, maar hun poging om het te gaan doen wordt niet altijd beloond door de spelregels. Deze mensen zijn op het speelveld geplaatst met een achterstand. Als de klok begint te tikken is de achterstand al 2-0. Een ziekte proces begint al bij de stress die onze inwoners voelen om niet rond te kunnen komen en geen perspectieven te hebben. Vervolgens komen ze terecht in de jeugdhulp of in de WMO en later belanden ze in de ziektewet. Wij zijn verplicht om ook deze groep inwoners te beschermen. De gemeente wil specifiek aandacht voor deze groep.

Een overheid die haar inwoners aan het eigen lot over laat is niet goed. Maar een overheid die teveel gaat pamperen is ook niet goed, omdat ze het vermogen om eigen initiatief te nemen ontneemt.
Het armoedebeleid is wat D66 Apeldoorn betref specifiek bedoeld voor mensen die niet kunnen werken en die geen kansen hebben op de arbeidsmarkt.

Wat gaat er concreet veranderen?

• De drempel voor de vergoeding van beschermbewind wordt verhoogd.
• Compensatie bij verlies toeslagen als iemand gaat werken (beperken armoedeval).
• Begeleiden in de keuze voor een nieuwe zorgverzekering en een vergoeding van 50% van het eigen risico tot maximaal 120% van de bijstandsnorm en geen eigen bijdrage meer WMO.
• Vergoeding gehandicaptenparkeerkaart voor inwoners met een laag inkomen.
• De hulp aan kinderen wordt voortgezet. Kinderen ervaren geen uitsluiting door gebrek aan financiële draagkracht van de ouders.
• Inwoners met een laag inkomen krijgen een betaalbare energie rekening.

Het budget voor het sociaal vangnet is 9,8 miljoen euro waarvan 1,1 miljoen euro naar het sociaal vangnet voor kinderen gaat.

Ik ben van mening dat in een tijd waarin de gemeente Apeldoorn fors moet gaan bezuinigen onze gemeente een riant sociaal beleid blijft voeren.

Luz Maria Camacho
Raadslid D66