Open brief aan de afvalwethouder Olaf Prinsen

“Apeldoorn is koploper op het gebied van scheiden van huisvuil,” concludeert wethouder Prinsen met enige trots. “We hebben gemiddeld maar 162 kilo restafval per persoon per jaar. We willen dit jaar omlaag naar 150 kilo” (Citaat “De Stentor”)

Een goed streven Olaf, hulde. Maar herinner je nog de discussie bij het invoeren van “betalen voor afval?” Jij als woordvoerder van D66 beschouwde het als levenstaak om dit systeem onderuit te halen. Het was toentertijd je identiteit. Elke inwoner met een handicap werd misbruikt om de kwalijke kanten van dit inzamelingsysteem te bruuskeren. Er werd een compleet zwartboek aangeleverd. Lange tirades in de PMA (als ik aan afval dacht, dacht ik toentertijd onbewust – bijna freudiaans – aan D66).

Tja het kan verkeren.

Nu we het toch over afval hebben, waar blijft ons gescheiden afval? Wordt de elektronica onder erbarmelijke omstandigheden gestript in een Afrikaans Ghanees dorp? Gaat ons plastic afval in grote containers naar China, alwaar het in een milieuvervuilende elektriciteitscentrales wordt verbrand? Krijgen de koelkasten een tweede leven in Somalië? Waar blijft mijn gescheiden afval? Het is bekend dat onze energiecentrales een nijpend gebrek hebben aan brandstof. Wie garandeert mij dat het met veel inspanning gescheiden  afval niet wordt samengevoegd met mijn restafval?

Concreet: Gooi het afval niet over de muur, neem verantwoordelijkheid voor het na-traject. Pleit bij de VNG voor een certificaat ‘milieuverantwoordelijke en duurzame recycling’. Denk aan onze koeien, die hebben al een volgsysteem, van elk stukje biefstuk kan ik de boer en de slachterij achterhalen. (Dit is trouwens ook een suggestie voor het lokale verkiezingsprogram van GroenLinks.)