1-2’tje: Hiep hiep hoera, we hebben een smartphone

Vandaag is mijn jongste jarig. Ik weet nog dat hij geboren werd 28 jaar geleden. Zo lief en een mooi geschenk. Nog steeds is hij dat

Het grappige is dat mijn jongste als eerste van onze kinderen totaal is opgegroeid met pc’s, laptops, internet, etc. Een jongen van de nieuwe generatie ‘kijkbuis’-kinderen. Wat dat betreft is er niets veranderd.

Vroeger met 15 kinderen voor een tv als kijkbuis anno eind jaren vijftig en nu anno 2014 voor ieder kind een eigen kijkbuisje in de vorm van een smartphone. Maar niet alleen de jongeren hoor. Ik zit hier op station Amersfoort en van de 10 mensen kijken er 8 naar een scherm. O ja, als uitzondering hierop leest iemand een krant.

Jook, staan we aan het begin van een nieuwe tijd waarin dit nog maar het begin is van spectaculaire veranderingen of krijgen we een hang naar een smartphoneloos tijdperk? Zoals bij mijn kleinzoon op school, waar ze een week vasten hadden, doordat ieder kind zijn smartphone een week af gaf. Hij vond het wel moeilijk, maar het lukte hem ook. Zeg eens eerlijk: zouden wij ook zonder kunnen en of willen?

Het lijkt mij toch een goed idee om elkaar vooral in de ogen te blijven aankijken en te beseffen hoe mooi mensen zijn. Techniek maakt ons nog steeds geen sociale wezens, ookal gebruiken we ‘social media’. Zeg nou zelf: de moeders in het park kijken meer op hun scherm dan hoe hun kindje speelt. Althans, zo lijkt het wel als ik om me heen kijk.

Zonder moraalridder te willen zijn geef ik ook toe dat ik het erg fijn vind om mijn smartphone, iPad mini en MacBook te hebben, in combi met mijn fototoestel met WiFi. Ik word me alleen meer en meer bewust dat één stroomstoring in een centrale direct de ‘smartphone-bubbel’ om zeep helpt. We blijven kwetsbaar toch?

Jook, zullen we feestjes gaan organiseren waarin het verboden is iets mee te nemen wat op een gadget lijkt? Nee toch maar niet! Maar ik wil wel iedereen in de ogen kijken.

Liefs,

Peter