75e keer de Dijk in Gigant laat het dak trillen

De Dijk speelde donderdagavond voor de 75e (!) keer voor een uitverkocht Gigant. Alvorens de acht mannen bezit namen van het podium mocht Charl Delemarre het publiek opwarmen en is daar met vlag en wimpel in geslaagd.

Charl Delemarre is wellicht nog relatief onbekend bij het grote publiek, maar heeft in korte tijd al de nodige sporen verdiend. Slechts vier jaar geleden leerde hij gitaarspelen tijdens een uniek avontuur, waarbij hij, met zijn gitaar op zijn rug en op een motor, van Zuid-India richting het Himalayagebergte reisde. Twee jaar later, in 2014, won Charl de Gote prijs van Rotterdam én de grote prijs van Nederland. Met het nummer ‘zonder jou’ heeft hij in dat jaar bij DWDD opgetreden. Vorig jaar was hij nog te bewonderen bij de Stadsoase van Gigant. Zijn rauwe stemgeluid en poëtische teken waren begin dit jaar nog te horen op Eurosonic Noorderslag. Het publiek in Gigant reageerde zeer enthousiast en men voelde in de zaal goed aan dat een groot talent de spits afbeet. Zijn nieuwe EP, die goed is ontvangen, is geproduceerd door Antonie Broek, de drummer van de hoofdact van de avond.

En met dat bruggetje zijn we aanbeland bij de Dijk. Wie kent de populairste band van Nederland niet. Al ruim 35 jaar treden ze op in den lande en ze zijn in al die jaren bedolven onder diverse prijzen. Vanaf 1981 komen de mannen al in Gigant, vaak twee keer per jaar, en vanaf de dijkdoorbraak in 1982 zijn die concerten steevast een uitverkocht huis. Een unieke prestatie die donderdag werd opgeluisterd met een mooi feestje voor een zeer enthousiast publiek.

Bij het vorige optreden van De Dijk, in juni, schreef ik nog dat het regelmatig te routinematig klonk en de passie op de planken ontbrak. Dat is ook de grote valkuil als je al tientallen jaren op een podium staat en Gigant al zo vaak hebt aangedaan. Afgelopen donderdag was dat geheel anders. De energie spatte er van af, zowel bij de band als bij het boegbeeld, zanger Huub van der Lubbe. Huub kwam op met een fraaie jaren zestig scheiding, een groen overhemd en paarse das, was goed bij stem en had meteen een klik met het publiek. De band, bestaande uit de gitaristen Nico Arzbach en Jelle Broek, bassist Hans van der Lubbe, toetsenist Pim Kops, drummer Antonie Broek en de blazerssectie met Roland Brunt op sax en Peter van Soest op trompet, zweepte het publiek regelmatig op met indrukwekkende solo’s, waarbij een ieder regelmatig de kans kreeg het maximale uit zichzelf te halen en dat deden ze met verve en vol enthousiasme.

Hoogtepunt vond schrijver dezes het nummer ‘Onderuit’, waarbij een prachtige saxsolo van Brunt en een even fraaie gitaarsolo van Broek de opmaat waren voor een fantastische muzikale battle tussen beiden. Kippenvel was geboren. Overigens was er ook menig traan te zien tijdens het optreden. Het overbrengen van emoties en passie op het publiek was wederom aanwezig. Ook niet onvermeld mag blijven dat toetsenist Pim Kops in topvorm verkeerde. Zijn solo’s brachten menigmaal een ovationeel applaus teweeg van het zeer enthousiaste publiek.

Persoonlijk vind ik al jaren dat de rustigere nummers bij De Dijk beter tot hun recht komen dan de meer uptempo songs, maar de afwisseling zorgde precies voor de juiste sfeer. Wel miste ik het nummer ‘Zoveel ik kan’, een tearjerker en bij het vorige optreden het absolute hoogtepunt. Voor de rest was er niets aan te merken op dit swingende concert en was het ultiem genieten.

Graag nog 75 concerten van hen in Gigant, want Huub en zijn mannen staan na al die jaren nog altijd als een dijk!

Gigant, donderdag 1 december.