Aan de Apeldoornse Burger

Apeldoorn leeft. Met een levend Apeldoorn doel ik dus op overactiviteit. Nu ben ik nooit zo’n uitgaanstype geweest. Toch, er valt hier steeds meer te beleven! Vroeger zag je nog regelmatig hondjes langs de weg pissen. Inmiddels zijn dit toch meer de mannen. Over overbevolking nog maar te zwijgen: richting de Americahal en vice-versa rijden alle fietsers verkeerd. Tegenliggers om de haverklap. Meen mij toch echt de regels te herinneren: het ene pad is voor heen en het andere voor terug. Tja, denk je dan als nuchtere Apeldoorner. Je wrijft nog even over je bol en probeert over te steken. Oeps, bijna botservaring… sorry, wist ik veel dat auto’s tegenwoordig gewoon door mogen rijden: dit bij menig haaientanden. Soms vind ik het nog een wonder dat ik leef. Als ik het aantal bijna-ongevallen moet bijhouden durf ik de weg niet meer op.

Kijk, één punt snap ik: iedereen heeft haast! Dit hoeft geen reden te zijn om jezelf en mede weggebruikers in gevaar te brengen. Oeh, nu ik toch zo heerlijk aan het zaniken ben: Scooterpeepz, gebruik die oerharde toeter liever op een paar meter afstand… en nee, niet wanneer je vlak achter een fietser rijdt. Zie hier echt het nut niet van in namelijk. – Het hebben van een scooter maakt je geen koning van het fietspad! Volgens mij heb ik nu gesproken namens alle onschuldige weggebruikers. Volgens mij heb ik één ding tijdens het schrijven niet voorzien. Bij deze dus; “Slinger na het lezen alstublief geen troep richting mijn hoofd”. Waarom? – Nou, blijvend hersenletsel belemmert het schrijven van deze heerlijke stukjes. Ojaaj, dingen die je wel mag gooien zijn: paprikachips, wraps, hamburgers (liefst van de MAC) en chocoladekoekjes. Let op: goed gooien graag, op de grond heb ik er bar weinig aan! P.S. – (het p.s. gedeelte schijnt altijd goed gelezen te worden) gelieve mij niet met de auto aan te rijden. De Apeldoornse politie verveelt zich liever. Aight, ojeej… oeps, euhm, meneer agent… geen boete graag! – “Ik ben een harde werker, kunt u nog van leren!” Niet dat ik bang hoef te wezen, mountainbikepolitie is toch schaars. Huh, bent u een vrouw? – Tja, trek dan iets kleurrijks aan.

Voor een ieder die zich aangesproken voelt: u kunt zich wenden tot Peter R. de Vries. Hij is dan wel geen familie van mij, wel mag ik hem erg graag. Niet dat wij af en toe samen een roseetje opentrekken, gourmetten of de goudvis uitlaten, wel delen wij één en dezelfde passie: ‘Bankhangen’.