Bassertief

Ik weet niet of je de oudejaarsconference van Claudia de Breij hebt gezien? Het viel haar op dat mensen tegenwoordig zo boos zijn en dat dit best wel wat minder kan. Een stuk minder zelfs. Ik was het met haar eens en ben het nog. Een aantal oudejaarsoverdenkingen terug ging het over het hebben van korte lontjes, eigenlijk hetzelfde. Is er dan niets veranderd?

Heel erg aangesproken voelde ik me overigens niet want hé, als die grote meneer liever vòòr mij in de rij bij de kassa dringt doe ik zelfs een stapje naar achter. Zo ben ik.

Als ik in een restaurant als bijgerecht gebakken aardappeltjes krijg in plaats van de beloofde huisgemaakte frieten denk ik ‘ach, het is allemaal aardappel’.

Als iemand zijn auto in het gaatje wurmt waar ik voor sta te wachten rijd ik geduldig nog een rondje over het overvolle parkeerterrein.

Als er iemand tegen mij aanbotst zodat het bovenste bolletje van mijn hoorntje met drie bolletjes malaga-ijs op de grond valt denk ik ‘dat ging vast per ongeluk’.

Als ik nog meer voorbeelden ga geven hoor ik je denken ‘wat een suffe! Dit heeft niets meer te maken met niet boos worden, maar met angst!’. Tja, dat klopt dan ook wel een beetje. Boosheid is soms angstaanjagend. Ik voel me er niet prettig bij. Heb gewoon geen zin in gescheld van een ander. Vind het ook de moeite niet waard. Ontwijkend gedrag dus. Herkenbaar? Of ben ik de enige?

Op zijn tijd ben ik heus wel assertief hoor en kom ik voor me zelf op of voor iemand anders. Maar de scheidslijn tussen assertief en boos is ragdun. Ik bevind me dan in een bassertief moment. Zo bestelde ik laatst een sesambroodje. Hmm lekker! En ik kreeg dit…een broodje met welgeteld één sesamzaadje!

Het is ontegenzeglijk een sesambroodje, maar bedoelde ik deze? Word ik nu boos? Geef ik die sesambakker een pak verbale rammel? Ga ik verhaal halen en meer zaadjes eisen? Zoveel zaadjes als waar ik voor betaald heb?

Of maak ik er heel bassertief een foto en een smeuïg blogje van? Meteen maar even doorsturen naar Claudia.