Blikvanger (2)

“We gaan scheiden,” zei Vrouwlief.
Ik schrok. “Hoezo?”
“Nou, da’s wel zo milieubewust.”
Ik slaakte een zucht van opluchting.
“Wat doe jij nu opeens alsof je ergens aan ontsnapt bent?”
“Het ging gelukkig niet over ons slechte huwelijk,” zei ik.
“O, dus jij vindt dat wij een slecht huwelijk hebben? Dan rot je toch lekker op?”

Even later liep ik dakloos over straat. Zonder een cent op zak. Wat voor zin had het leven nog? Zelfmoord is een optie. Dat is waar. Maar ik zou er te veel mensen een plezier mee doen. Waar zou ik mijzelf nu eens een plezier mee doen? Waarmee kon ik mijn depressieve bui verlichten? Ik wist het al snel: ik ging mij overgeven aan een heimelijk genoegen (wildkakken). Terwijl ik mijn broek weer dichtknoopte, liep ik de bosjes uit en stuitte ik op bijgaand tafereel.
Een blikvanger! Maar wat lag er nu weer in? De vorige keer een paraplu, nu een plastic zak. Waren de daders blind of zo? Je ziet toch zo het verschil tussen een ijzeren blikvanger en een oranje plastiekbak? Blik hoort bij blik en plastiek bij plastiek. Iedereen scheidt maar. Binnenkort kreeg mijn wijk ook een papiercontainer. Terwijl het gratis opgehaald wordt door vrijwilligers van een kerk of zo. Dat met die aanvraag voor een eigen glasbak voor de deur was niet gelukt. Ik moest het nog altijd naar de glascontainer bij het winkelcentrum brengen. Of nee, dat hoefde ik nu allemaal niet meer.

Als iedereen zich nou eens ging houden aan de eenvoudige regels, dan zou het misschien nog goed komen in deze Grote Boze Wereld, bedacht ik. De daders van de plastic zak in de blikvanger verdienden een ongenadige straf. Enne … gingen zij maar scheiden, in plaats van ik.

Apeldoorn, november 2010