Brief 3 van de werkloze Peter, het realisme

Een tijd geleden ontmoette ik op een netwerkbijeenkomst de net werkloos geworden Peter, ik vroeg hem zijn belevenissen op papier te zetten. Dit is zijn derde aan mij gezonden brief.

Beste StrangeArt,

Nadat ik mijn vorige brief schreef betrapte ik me op een toch wel negatief karakter van dat schrijven. Om daar niet in te verzanden heb ik goed nagedacht en wil de lezer nu meenemen naar een positievere tak van het ww-er zijn. Want die is er echt wel.

Tijdens m’n werkzame leven heb ik me niet vaak serieus afgevraagd hoe het zou zijn zonder werk. Immers, wat je hebt daar ga je mee om. En natuurlijk dacht ik er wel eens aan, maar iets wat niet aan de orde is en ook nog eens niet leuk laat je al gauw weer los.

Het werk dat ik deed had een bepaalde vanzelfsprekendheid. Geen sleur of zo, maar wel een regelmaat waarin ik rond ging en die werd bepaald door de werktijden, de sociale (werk)contacten en alles wat om de baan heen hing. Bijvoorbeeld een kopietje maken op de printer bij de baas. Mocht misschien wel niet, maar werd niet echt over gedacht. Later meer over die verschillen en hoe ze gaandeweg de ww steeds belangrijker worden.

Maar eerst iets over het begin van de sollicitaties. Uiteindelijk wil ik weer aan de slag dus er moet iets gebeuren waardoor dat lukt. Maar hoe???

Gelukkig sta ik er niet alleen voor. Al tijdens m’n ontslaggesprek vertelt m’n gewezen werkgever dat ik bij een buro kom dat moet zorgen dat ik klaar gestoomd wordt voor de harde werklozenwereld. Mijn eerste contact met deze club zal zijn ongeveer op de dag dat ik thuis kom te zitten. Ik weet dan nog niet waarom, maar m’n gevoel zegt ‘’da’s te laat’’. Een paar dagen later bel ik ze op en vraag om een gesprek. Geen probleem van hun kant.

Het gesprek is duidelijk, als ik na drie kwartier buiten ben weet ik waar ik aan toe ben. Hoeveel euro’s ik inlever, hoe lang ik ww kan krijgen, wat het verder voor gevolgen heeft en waarop ik moet letten. Het is ook een praatje met een positief karakter. De medewerker vertelt me helder dat ik niet moet twijfelen of het m’n eigen schuld is, dat het in deze tijd geen schande is ww te krijgen en dat ik het net zo moet zien als een verzekering voor bijvoorbeeld ziekte. Hij zegt ‘’dit is eigenlijk je werkverzekering’’ waarvan je nu, na 26 jaar, een keer gebruik van maakt. Opvallend vind ik wel dat het veel emotie bij me los maakt, meer dan ik in eerste instantie dacht. En de grote hoeveelheid informatie sla ik in een roes op.

De eerste tips voor het vinden van een baan voer ik nagenoeg onmiddellijk uit. Ik schreef in m’n eerste brief al dat ik langs een aantal opdrachtgevers was gegaan om m’n nieuwe toekomstige situatie aan te kondigen.

Op weg naar huis realiseer ik me dat ik reclame moet maken voor mezelf. Iets dat ik eigenlijk niet wil en waarin ik mezelf niet erg goed vind. Ik profileerde mezelf altijd door het werk dat ik afleverde. Maar dat kan nu dus niet denk ik.

Een Linkedin profiel wordt gebouwd. De eerste stukjes zijn wat onwennig. Grote moeite heb ik bij het tekstje ‘’op zoek naar een nieuwe uitdaging’’. Op zich het typen gaat nog wel, maar bij het gereed melden en online zetten moet ik wel een paar keer slikken…..

Kort na deze bekendmaking aan de wereld de eerste reacties. Hartverwarmend komen ze binnen. Hé, denk ik. Sta ik dan toch minder alleen dan het lijkt? En stoppen de contacten dan misschien niet allemaal en abrupt? Ik krijg een grote berg berichten van (dan nog) collega’s, kennissen, zakenrelaties en uit heel veel onverwachte hoeken.

Dat maakt me sterk en ‘’strijdbaar’’ in m’n zoektocht naar nieuw werk. Het wil niet zeggen dat dat altijd zo is, maar het helpt, echt wel. Er zijn meer dingen die me opbeuren, daarover vertel ik in mijn volgende brief.

Waar ik benieuwd naar ben Strange. is of er lezers zijn die dit ook zo meemaken, of juist niet. Ik zie graag veel reacties op mijn relaas, daar kan en wil ik zoveel mogelijk op doorschrijven en bouwen.