Bubbelbaden, buitenkachels en Burberry

“Spirit of Winter is voor kakkers!” zei mijn collega een beetje smalend. “En dan vooral voor vrouwelijke…” Nou ben ik én geen vrouw én weet ik nauwelijks een Burberry-shawl van een Hema- servet te onderscheiden, dus ik zou mij daar bij paleis Het Loo al gauw een vreemde eend in de bijt gaan voelen. Mijn vriendin is toevallig wél een vrouw, dus helemaal onzinnig zou het bezoekje aan Spirit of Winter niet worden. U leest het goed: we zijn met z’n tweetjes geweest. Op vrijdagmiddag. Mooie temperatuur en een strakblauwe lucht; meerdere vliegjes in één klap, want ik wilde ook wat foto’s maken.

Lifestylebeurs Spirit of Winter: bubbelbaden, buitenkachels en Burberry dus. En inderdaad veel vrouwen, maar daar is niets mis mee. Halverwege de laan waar de witte tentjes staan, worden we muzikaal begroet. Het duo noemt zich ‘Friendzz’ en poseert mij iets te overdreven voor mijn camera. Terwijl ik een of ander hertenragoutprutje proef, staat mijn vriendin -laten we haar Corinne noemen want zo heet ze namelijk- bij een grijze gebreide muts te kijken. “Iets voor mij Rob?”, roept ze naar me. “Eh, we kijken straks wel even..”, zeg ik gebarend. Standaard kerel als ik ben. Intussen word ik verliefd op een Belgische dame, die met haar vader een standje bestiert waar gerookte knoflook wordt verkocht. Niet dat ze mooi is, integendeel, maar de passie voor het product druipt ervan af. Verder langs de worstjes (“proeven meneer?”), echte nougat uit Frankrijk (“proeven meneer?”) en English pie (“wanna taste sir?”),  lopen we naar de stallen. Daar staat een bebaarde man met een slecht onderhouden gebit (daar blijf je dan toch naar kijken..) regenboogforelletjes te roken. Kijk: now we are talking, want visroken is mijn passie. Kwartiertje gekletst met de visrookmeneer (“u kunt beter de vis bij onze kwekerij kopen dan op de markt..”), warmgerookte zalm- en forel geproefd, fotootje geschoten en weer de andere kant op. Ah! Een kraampje met zeepjes uit Frankrijk. Ik moet weer zo nodig met mijn grote mond de standhoudsters ervan overtuigen dat ik blindelings de desbetreffende geurtjes kan onderscheiden met die grote gok van mij. Ach, ik haal toch nog een score van 50%, omdat een van de dames ‘wierook’ in plaats van ‘opium’ goedkeurt.

Corinne koopt een zeepje met anijsgeur, zodat ons toilet nu al een paar dagen naar een Frans terras met Pastis drinkende mannen geurt. Op het laatste moment probeer ik nog het tentje met de grijze gebreide muts te ontwijken door middel van het maken van een diagonaal oversteekje, maar Corinne vraagt de ietwat chagrijnige standhouder of ze de wollen muts even mag passen. Dat mag, maar de muts is niet van wol, want, zo bromt hij: “mensen willen geen wol meer, want dat kriebelt.” We kopen de muts (er zit een gratis sjaaltje bij), ik koop een grote streng gerookte knoflook bij de loensende Belgische mevrouw, geef haar zonder dat Corinne het ziet een knipoogje en we gaan naar huis.

Kakkers? Ja. Ik heb ze veel gezien. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik voor de kaartjes (die ik gekregen heb van Apeldoorn Direct) €20,- per stuk  zou hebben overgehad, maar  Spirit of Winter is wél heel sfeervol.