CPA Next Level 2010 memoires

Gisteren ben ik bij de CPA Next Level 2010 netwerkmeeting in Gigant geweest. Een zelfbenoemde CoffeePitch verhoogd naar een ‘Next Level’.

“Met presentaties, een ondernemers netwerkparty, pitchbattles en meer.”

Een dag later is het tijd om mijn memoires op te maken.

Ik geef eerlijk toe, dat ik helemaal niet naar CPA Next Level ging om te netwerken.
Netwerkgelegenheden zijn saai. Saaie mensen, saaie gespreksonderwerpen (voor zover je het een gesprek kunt noemen) en veel eigenbelang. Daarbij kom je vaak niet in contact met mensen waarmee je contact wilt hebben.
Deze netwerkgelegenheid was niet veel anders.

Waar ik voor kwam was om het podiumdebuut van mijn zeer gewaardeerde media-collega Ingrid Leerkes te kunnen bekijken. Ze zou het programma van deze avond aan elkaar praten.

Maar goed. Een omschrijving van mijn avond.

16.30 … Aankomst bij Gigant. Een vriendelijke dame staat mij te woord aan de receptie. Ik krijg een pen (altijd leuk) en een stembiljet. Er vindt immers een heuse verkiezing plaats. De beste pitcher van de hele wereld wordt gekozen.

16.35 … Ik loop Gigant in. Wat is dit toch een vervelend gebouw om in te lopen. Smalle gangen en donker. Mijn telefoon raakt zijn signaal kwijt… PANIEK! 🙂

16.36 … Ik wordt opgewacht door “Harry” en “Hannie”. Twee, zo mag ik aannemen, volwassen personen in een liftboy pakje. Hun gedrag valt te omschrijven als een combinatie tussen Man Bijt Hond en Kloontje Het Reuzenkind. Echt waar… Een baby zal zich er nog voor schamen.

16.37 … Heey wat leuk. Een fotograaf. De in Apeldoorn welbekende Peter Vroon maakt foto’s van zo ongeveer iedereen die hier behoefte aan heeft. Ik weet niet waarom, maar ik word altijd vrolijk van Peter Vroon. Hij is altijd gekleed in felle, blije kleuren en maakt daarbij nog wel mooie foto’s ook. Mijn frustratie over “Harry” en “Hannie” ebt weer een beetje weg.

16.38-17.30 … Saai. Allemaal ‘ondernemers’ die ‘gezellig’ aan de bubbels zitten (of wat ze dan ook drinken). Ik ken niemand en ga maar een beetje her-en-der bij de nog leeg staande ‘standjes’ (lees: tafel met visitekaartjes) kijken. Er komt een vrouw panisch op mij afgerend:

Panische vrouw: “Ben jij al met iemand in gesprek?”
Ik: “Uhmm. Nee”
Panische vrouw: “Vertel!!!”
Ik: “Uhmm. Daag!”

Ik ben maar een kwartiertje op de plee gaan zitten.

17.30 … Het programma begint en we mogen naar de Theaterzaal. Deze had ik nog nooit gezien en ik moet zeggen dat ik onder de indruk was. Beetje kleine zaal, maar zag er netjes uit. Zo ongeveer 75% van de stoelen was gereserveerd voor sponsors (what the f*ck!). Helemaal bovenaan de zaal waren een paar vrije stoelen. Daar ging ik maar zitten. Al snel besloten enkele anderen dat zij ook bovenaan wilde zitten. Naast mij zat een man. Hij stelde zich vriendelijk voor. Hij was startend ondernemer en verzorgde trainingen voor woningbouwcorporatie medewerkers. Best aardige man en de eerste die avond die niet uitsluitend over zijn geweldige dienstenaanbod kwam praten.

17.35 … Het begint. “Harry” en “Hannie” komen het podium op geslopen. Het is nog niet bepaald stil te noemen in de zaal.
“Harry” en “Hannie” nemen plaats in een soort loge, waar een microfoon staat opgesteld. Hierin kramen zij onzinnige dingen uit. Niemand luistert.

17.37 … Een erg slecht gefilmd en nog slechter gemonteerd filmpje vertoond zich op het witte doek. Hierop zie je een zogenaamde flirtcoach vanuit de kroeg ‘de Notaris’ naar Gigant rennen. Het idee is dat het filmpje en het rennen van de flirtcoach op het podium synchroon met elkaar lopen. Dit komt bij mij niet helemaal over. De ‘act’ van de flirtcoach was trouwens best verfrissend.

Iets later komt Ingrid het podium op, samen met een voor mij onbekende man. In hun hand een microfoon, voorzien van een lang draad. Waarom heeft Gigant geen draadloze systemen in deze moderne tijd? Ik verwonder mij hierover. Daarbij staat het gewoon lelijk. De microfoons worden op de ‘RTV Apeldoorn manier’ vastgehouden. Met zo’n lus in het draad, zodat de XLR-aansluiting niet gaat kraken.

Dit is trouwens de eerste keer dat ik Ingrid in een mantelpakje zie. Hierover zeg ik verder maar niks 😉 Ik moet zeggen, ze doet het best goed. Als ik ooit nog eens zelf een netwerkavond organiseer, dan ga ik Ingrid inhuren.

18.30 … Het programma zal rond deze tijd zo’n beetje afgerond zijn. De podium-sessie was best aardig. Er kwamen drie pitchers op het podium. Hun pitch boeide mij eerlijk gezegd helemaal niets, maar ze deden hun best en deelden hun passie. Het is belangrijk dat mensen een passie hebben, dus ik ga ze niet afkraken. Vooral de kok kwam erg enthousiast over.

Het eten begint. Ik ga niet eten, want € 23,50 betalen voor een bordje pasta gaat mij toch echt een beetje te ver. Ik ga straks lekker patat halen in de stad 😉 Even met Ingrid gepraat over haar debuut en ik ben hem snel gesmeerd.

Bij de snackbar aan de Deventerstraat, bij de Albert Heijn, snel een zak patat besteld. Zo’n puntzak. “Wilt u een grote of een kleine?”. Op mijn vraag wat hiertussen het verschil is krijg ik het gevatte antwoord: “De ene is groot, de ander is klein”. Pfffffffff. Zucht!

Maar goed. Samenvattend ben ik erachter gekomen dat netwerkbijeenkomsten weinig voor mij opleveren. Mensen zijn veel te druk bezig met het vertellen van hun eigen verhaal en het aanprijzen van hun eigen producten. Ze nemen niet de tijd om zich te verdiepen in de wensen van de persoon waarmee ze spreken. Aan mij zullen ze niet verkopen, ik aan hun waarschijnlijk ook niet.

Tot zover mijn memoires. Bedankt voor het lezen!