De eetzaal; vakantieblog 3

Pedro Waldenaar schreef een vijfdelige vakantieserie. De komende dagen zullen deze elke ochtend verschijnen op Apeldoorn Direct. Vandaag deel 3.

Tegen een uur of 8.00 uur rijden we de badplaats aan de Casta Brava binnen. Het is een badplaats die toch een hoop van zijn eigenheid heeft behouden; de jaren zestig zijn hier nog volop voelbaar. Aan de kuststrook hotels en achter de kuststrook liggen de dorpjes met soms 1 hoofdstraat waarin de toeristenprullaria zijn hoogtij viert. Gelukkig zijn er ook zeer goede restaurants die voor een bodemprijs hun waren aanprijzen.

Het hotel staat hier al minstens vijftig jaar en er zijn gasten die er al pakweg dertig jaar komen. Houden, net zoals ik, niet van verandering: willen dezelfde kamer met hetzelfde uitzicht en het liefst nog de dezelfde bediening. Mensen naar mijn hart: verandering is niet altijd een verbetering!!

We hebben zowaar een kamer op de eerste verdieping; kennelijk rekening gehouden met mijn leeftijd en handicap. Het uitzicht is een uitzicht waar ik uren, dagen en maanden van kan houden: strand, zon en de middellandse zee, met een blik op oneindig. Heel vaak denk ik dat aan het eind van die waterplas de wereld ophoudt te bestaan: zou de aarde dan toch plat zijn? Het uitzicht geeft heel soms inzicht!

Het hoogtepunt van het verblijf in dit prachtige viersterren hotel is het ontbijt en de lunch in een enorme eetzaal, waar het altijd herrie is. Hier komt het aan op beheersing; het is elke dag een oefening in zelfdiscipline: de neiging om vele borden eten binnen te slurpen, de neiging om die huilende kinderen de eetzaal uit te meppen: hier mag ik oefenen in beheersing! Hier kan geen gelukzalige hypnose tovenares tegenop. En ik hoef er ook nog niet eens voor te betalen. Hier vind ik mijn innerlijke rust: te midden van vers kindergeschreeuw, vallende borden en glazen. Maar 1 ding: het moet gezegd worden, het eten is prima. En let op: wat eten betreft ben ik een kenner! Daar zijn toch menig restaurants in het geliefde Apeldoorn toch gewoon ordinaire friethokken bij.

In de eetzaal kom ik in contact met een verouderd echtpaar, althans dat dacht ik: de man en vrouw zijn van de leeftijd van mijn geliefde, 56 jaar! De man vertelt mij dat hij vrachtwagenchauffeur is en daarom graag busreizen maakt: hoeft hij zelf niet te sturen. Trots vertel ik hem dat ik net op mijn zeventigste gestopt ben met werken. ( daar hoef je helemaal niet trots op te zijn: het was gewoon noodzaak!). Graag zou hij met me willen ruilen, waarop ik heel attent zeg: “van ruilen komt huilen!” En ik heb ook geeneens geen rijbewijs.

“Ga je dan vrijwilligerswerk doen?” vraagt de man om toch nog even in contact te blijven. Oei, hij weet niet, de arme stakker, dat hier een zere snaar bij mij wordt geraakt: “Vrijwilligerswerk? Vrijwilligerswerk?, mijnheer ik heb 50 jaar gewerkt, mijnheer ik heb vijftig jaar belasting betaalt!”. Daarnaast heb ik een hekel aan vrijwilligers, het zijn discipelen uit op eigen gewin, op te nemen in het rijtje van de gelukzaligen, ten koste van de anderen. Van ergernis over die vraag schep ik mijn bord nog eens vol met patatten, een schnitzel en een hamburger: het is toch vakantie en we hebben er voor betaald. Mijn zelfbeheersing is even out of control. Door de voorspelbaarheid en de eentonigheid van de vakantie-activiteiten krijg ik in de loop van de middag mijn gelukkige rust weer terug.

Daarover, morgen in blog 4 meer.