de koeien hebben staarten

Op de avond van de elfde van de elfde gaan de kinderen op jacht. Lampionnen benadrukken hun bijzondere opdracht. Ze gaan in groepjes want dan kan er samen gezongen worden. Lampionnen had je vroeger van papier met daarin een theelichtje. Na de cafébrand van Volendam zijn ze en masse vervangen door meer geavanceerde equivalenten. Je hebt ze op electriciteit, benzine en sinds kort zelfs op kernenergie. Die laatste zijn erg populair en hebben dus een lange levertijd. Wie ze rond Pasen bestelt maakte goede kans er net op tijd eentje te bemachtigen. Vanzelfsprekend is er onder kinderen een heuse wapenwedloop ontstaan wie de meest blitse lampion heeft. Op scholen leidt dat vaak tot groepjesvorming, pesten en dreigementen. Postbus 51-achtige spotjes trachten de natie tot rust te manen maar het helpt weinig.

Als het avondeten is doorgeslikt maken wij ons op voor de Missie der Missies. Wij besluiten samen met de kinderen mee op stap te gaan om een graantje te kunnen meegenieten van wat er komen gaat. Wij hebben vanavond alleen onze jongste onder onze hoede want de andere twee zijn in andere wijken bezig. Zorgvuldig hebben wij de afgelopen dagen een strategie bedacht om de snoepopbrengst te maximaliseren. Geografische spreiding leek ons daarom een goede aanpak. Gedurende de avond staan wij met elkaar met walkie talkies in verbinding. Voor het vertrek wordt Buienradar nog even geraadpleegd en zekerheidshalve nog met de vliegbasis Twente gebeld om over de meest actuele weersverwachting en windrichting te beschikken.

Enkele jaren geleden heeft onze buurtvereniging ons per aangetekend schrijven verzocht de buitenlamp te gebruiken om enige sturing te geven aan het kindervolk. De lamp aan laten betekent ik ben thuis en de lamp uit laten betekent ik ben er niet. In de loop van de jaren hebben wij kunnen zien dat de lamp uit laten steeds vaker betekent ik wil niet. De kinderen voelen dat en trekken zich dus niets meer van deze gedragsregel aan. Het gevolg daarvan is dat mensen vaak wel thuis zijn als de kinderen aanbellen maar dus niet opendoen. Je ziet vaak de gordijnen stijf dichtzitten maar wel met een streepje licht er tussendoor.

Als er gewoon wordt opengedaan beginnen de kinderen hun liedje te zingen. De bewoner is natuurlijk goed voorbereid en heeft de mand of emmer al paraat. Bij elk volgend huis worden de kinderen steeds uitbundiger, gaan sneller en vooral harder zingen. Het is niet meer te verstaan wat ze zingen en je merkt dat de bewoner ook niet eens meer luistert. Het maakt dan ook helemaal niet meer uit wat er gezongen wordt, of dat nu ‘de koeien hebben staarten’ is, Psalm 54 of het strijdlied van de Hitlerjugend. Nog voordat het liedje af is wordt de mand al onder de kinderneusjes gehouden. Het groepje stopt acuut, graait in de mand en rent weer door naar het volgende slachtoffer. We zijn als ouders getuige van het betere hunting for food.

Wie niet opendoet kan rekenen op moeilijkheden. Bij de overburen zie ik in de donkere huiskamer vijf gezinsleden onder de salontafel zitten als ons groepje voor de deur staat. De kinderen bellen meerdere keren aan en beginnen vervolgens door de brievenbus te roepen. Ze geven het op na een minuutje of tien maar gaan even vrolijk een deurtje verder. Daar is ook het hele huis donker maar zie ik wel op zolder opeens een fel lichtblauw licht aanspringen. Zou het hele gezin hier onder de zonnebank zijn gekropen?

De bewoners die echt een grove misstap maken zijn degenen die wel opendoen maar verdommen iets te geven. Zo ook de achterbuurman. Met een stalen gezicht wijst hij het kindervolk af. Wij ouders beginnen natuurlijk meteen de man te bedreigen met aangifte van kindermishandeling. De koters zie je denken: ‘hebben wij hier godversodeju het hele jaar naar toegeleefd??’ Enkele voetjes worden tussen de deur gezet. De man wordt vuil aangekeken en een van de kinderen steekt venijnig het lampionnenstokje tussen zijn benen. Het grotere kind achteraan laat veelbetekenend zijn stiletto open- en dichtklikken. De man wordt daarop een beetje nerveus en haast zich om in één keer de gehele huisvoorraad snoep, fruit en andere lekkernij af te staan. Ik haal ondertussen thuis maar even de kruiwagen want dit is niet meer te zeulen. Het fruit uit de opbrengst wordt overigens, nog voordat de deur weer is dichtgedaan, door de kinderen over de heg van het huis aan de overkant gepleerd.

Hoe later het wordt hoe grimmiger de sfeer. De kinderen hebben er echter nog lang niet genoeg van en gaan als een dolle tekeer. We komen trouwens veel andere groepjes tegen, allemaal begeleid door ouders. Sommige groepjes hebben meer ouders dan kinderen. Ik zag zelfs een groepje met alleen maar ouders. De bewoners hebben dat niet eens in de gaten en geven ook aan hen grif hun snoepgoed mee.

Nadat de buurt door ons volgens plan volledig is uitgekamd keren wij huiswaarts. Daar zien wij dat onze voordeur met grafitti is beklad omdat we niet hebben willen opendoen. Gelukkig is slechts één band van onze twee auto’s lekgestoken.

In het journaal horen wij dat in onze stad 3 doden en 17 zwaargewonden zijn gevallen. De politie en brandweer spreken dan ook van een ‘betrekkelijk rustige Sint Maarten dit jaar’.

-jertaa