De schaamte voorbij

Van gezonde dolende dertiger met een voortvarende carrière tot de vroegwijze jongen die leerde tegenslagen te incasseren. Dat is Martijn van Duivenboden. Geconfronteerd met acute leukemie wist Martijn zich met een strategisch oog en zijn kenmerkende humor staande te houden tijdens de periode van zware chemokuren, bestraling en een stamceltransplantatie. Op zijn website schrijft hij regelmatig verhalen. Zoals deze:

Nadat het westelijk halfrond 2017 tot het jaar van de schaamte heeft uitgeroepen ben ik er wel klaar mee. Voor het project Vereeuwigd, waar mensen met een levensbedreigende ziekte worden gefotografeerd, ben ik uit de kleren gegaan. Niet dat ik nou perse naakt op de plaat moest. Ik wilde vooral voorkomen dat je een zweverige foto zou krijgen waarop je iemand ziet die ondanks alle tegenslagen zo positief is gebleven. Zonder die rem op de werkelijkheid kan je pas zien wat ziekte met een lichaam doet. Een lichaam dat niet lang geleden nog met gillende sirenes naar de IC werd gebracht. Daar waar ongevraagd het nodige in en uit het lijf wordt getrokken is de schaamte voorbij.

Venice Beach
Vlak na de eerste chemo’s, nu zes jaar geleden, nam ik mezelf voor dat ik weer aan een prachtig lijf zou werken. En ik waande mezelf tussen de gespierde lijven op Venice Beach. Ik heb veel gesport om dat doel te bereiken. Maar het is er nooit van gekomen. Medicijnen hebben de verhoudingen behoorlijk overhoop gegooid: Een opgeblazen kop en buik, dunne pootjes, dood haar en joekels van wallen. Sergio Herman zou tegen me zeggen: “Kots je van jezelf? Ja? Dat is de bedoeling he!” Zeker, het is confronterend om zo’n foto van mezelf te zien. Nu weet ik waarom ik al jaren amper naar mezelf in de spiegel kijk. Die ziekte is echter geen zondeval. Ik heb geen zin om te blijven treuren over het verloren paradijs. Misschien kom ik op Venice beach niet zo goed voor de dag, maar in een Veluwse sauna val ik nog best mee.

Eer
Aan het begin van een nieuw jaar zijn er een heleboel mensen die net zo’n voornemen hebben als ik had. Stoppen met roken, afvallen, een killerbody! Is dat een besef van vergankelijkheid, of bang uitgesloten te worden door de groep waar ze bij willen horen? Waarom zouden ze zich schamen voor zwakheden? Ik heb geleerd dat je zwakheden juist zo kan uitventen dat het je kracht wordt. Goed voor jezelf zorgen kan toch ook betekenen dat je intens mag genieten van een sigaret, gekonfijte eend of een nachtje doortrekken in de kroeg? Hoeveel anderen ook beweren wat gezond is, dit leven duurt maar kort en hoe meer je geniet, hoe meer je leeft. Natuurlijk weet ik dat het weinigen gegeven is om zo’n levenskunst te ontwikkelen. Het zou al een beetje helpen je obsessie niet te voeden als je probeert ervan af te komen. En weet, je lichaam is geen object van schaamte, maar één van eer.

De foto is gemaakt door Ireen Photo’s; zij heeft zich belangeloos ingezet voor het project Vereeuwigd.