De zijlijn spreekt

Als trots inwoner van Apeldoorn zijn er twee dingen die je kan doen: het één is bij de pakken neerzitten, het ander is je schouders eronder zetten. Niettemin behoren beide doelstellingen tot een actie. Welke actie je ook mocht kiezen, zij dragen beiden een reactie. Zelf behoor ik meer tot de eerste doelstelling. Liefst kijk ik toe wat er van ons geliefd Apeldoorn terecht komt. In eerste instantie kunt u als lezer zijnde gelijk het volgende denken: “Tja, wat ben jij nu weer voor een Apeldoorner!” Misschien denkt u wel helemaal niets, dan zit mijn eerste vooroordeel in mijn broekzak. Kijk, wanneer je vanaf de zijlijn toekijkt is Apeldoorn net een voetbalwedstrijd. Nu zit ik wel niet op de eerste rang, wel staan mijn ogen- en oren wagenwijd open. Begrijp mij niet verkeerd, het wel en wee oftewel het reilen en zeilen van onze gemeente spreekt mij hoogstens aan. – Tot op zekere hoogte dan wel weer. Als jongvolwassene behoor ook ik tot de opbouwers van een vernieuwd Apeldoorn.

Het eerste waar wij nieuwkomers opletten is: wat hebben wij gemist in deze gemeente? Het tweede volgt al vrij snel: het verbeterproject. Dit wil niet zeggen dat de oudere generatie alles fout deed, sterker nog… van jullie hebben wij geleerd! – Wij dichten enkel de gaatjes. Nu spreek ik als een typisch zijlijnpersoon: wel praten, niet handelen. Beter nog: de generatie dat nu nog ‘brugklassers’ wordt genoemd neemt het roer weldra over. In flitsend Twittertaal, Hyvesverenigingen en afgekorte sms- en msn berichtjes verandert de zakenwereld razendsnel. Vanaf de zijlijn blijf ik genietend toekijken. Ondertussen droom ik over grootse veranderingen. Er is echter één gemis: ‘samenwerken’. In Apeldoorn is er zoveel te doen voor jongeren. Echter iedere organisatie, bureau etc. hangt los van elkaar. Mochten zij in de verre toekomst een samenwerkingsverband sluiten… dan zit het goed met de Apeldoornse jongeren! Damn, eigenlijk is het best frustrerend om aan de zijlijn te zitten. Zal ik dan toch…