Een gedicht van Willem Olierook bij een foto en gebeurtenis van Roelof Rump

Vooraf;

Al vier jaar op rij bezoek ik het cannabisfestival in Amsterdam, elk jaar ontmoet ik dit Engelse stel. Zij, de invalide vrouw, woont met haar vriend in Nederland omdat de (medicinale) cannabis hier vrij te krijgen is. Het gaat steeds slechter met haar. Bij mijn afscheid: tot volgend jaar. Nee, zegt ze, dan ben ik er niet meer, geef mij maar de laatste kus. Tranen in onze ogen.

Willem Olierook

Wanneer geef je ‘de laatste kus’
En hoe?

Als je haar in de ogen kijkt
Waarin de sprankeling al dooft
Als je elkaar vasthoudt
Terwijl het loslaten al begonnen is

Als je de dood tussenbeide moet laten komen
Er een snik sterft in je keel
Je hand niet meer kan wuiven: tot ziens

Maar je gaf ‘m wel
Die laatste kus
Tot over de einder