Helikopter herrie

Afgelopen maandagavond, 31 maart hing er een politiehelikopter boven Apeldoorn. Ik kon die vanuit mijn raam zien (en horen).  Facebook en Twitter explodeerden zowat, althans, iedereen die het lokale nieuws volgt op de social media zag het gebeuren. Wat mij daarbij opviel was wel apart.

Velen wilden weten wat er aan de hand was en dat is logisch. Degenen die direct aan de straat wonen hebben die avond waarschijnlijk gelijk de achter- en tuindeur vergrendeld. Of je dan de politie moet bellen alleen maar om te horen wat er aan de hand is, dat is dan weer een andere discussie. Ook “Google is your friend”.

De nieuwsgierigheid naar het gebeuren verbaasde me niets. Wat mij wél verbaasde, achteraf, was iets heel anders. Dat men de politie blijkbaar belde en twitterde omdat men zich ergerde aan de geluidsoverlast. Dat men zich afvroeg of het nu wel nodig was dat die helikopter zó lang op dat tijdstip herrie moest maken. “Miep, miep, ik wil slapen, flikker op met die helikopter en leg eens uit waarom dit nodig is”.

Dat wil er bij mij niet in. Dat mensen, die stuk voor stuk zijn doorgelicht tot op het bot voordat ze überhaupt een onderdeel van het politieapparaat mochten zijn zich moeten verantwoorden voor zoiets als geluidsoverlast. En dat nog doen ook. Ik had meteen gezegd: “vertrouw er nu maar op dat we dit niet voor niets doen en hou op met bellen want we hebben wel wat beters te doen”. Maar ja. Dat ben ik.