Het kleine meisje in het winterse Apeldoorn

Met de trein door winter wonder Nederland. Om de trein te halen, moet ik heel hard fietsen en onder tussen zorgen dat ik niet uitglijd. Ondanks dat het nog donker is buiten, zie ik de sneeuw die vannacht is gevallen. Natuurlijk kunnen we klagen, dat doe ik ook zeker. Maar in deze dagen doen we dat al vaak genoeg.

De sneeuw doet me denken aan toen ik nog een klein meisje was. Dat mijn moeder me ’s ochtends heel vroeg wakker maakte en als verrassing een beetje witte poeder op mijn gezicht strooide. Het doet me denken aan samen met mijn vader op de slee naar school. Ik op de slee en hij sleepte.

Tja, dat we daar een half uur eerder voor weg moesten maakte ons niet uit. En dan na school grote bekers warme chocolademelk drinken. Met heel veel slagroom. Of op zaterdag, in de oven, een appeltaart die we net gemaakt hadden. Het doet me ook denken aan de sneeuwpoppen die alleen gebouwd konden worden als het net iets meer had gesneeuwd dan normaal.

In verhaaltjes die ik las bleef er veel sneeuw over. Dat dit in het echt zo was, maakte mij niet uit. Met een bezem onder de armen en een wortel als neus wachtte meneer de sneeuwman tot de lente kwam en hij langzaam wegsmold. Langlaufen en sleeën in Hoog Soeren, bij de golfbaan en een ‘berg’, die voor mij super hoog was. Allemaal fijne herinneringen die mij in de trein doen glimlachen.