In Beeld: David Hornbeck en Jolien Westerbroek, dragers van Real-X

De stichting Real-X, indoor fun-/skatepark en shop is een begrip in Apeldoorn. Zo’n 15 jaar geleden opgezet door David Hornbeck en Jolien Westerbroek. Na vele omzwervingen zijn ze inmiddels neergestreken op Zwitsal Apeldoorn Noord aan de Vlijtseweg 148. Maar of dat zo blijft is de actuele vraag. Real-X heeft zojuist te horen gekregen van burgemeester en wethouders dat hun subsidie blijvend wordt gekort en dat betekent dat het zou moeten stoppen tenzij de gemeenteraad er anders over denkt…

Real-X is al jaren een vaste waarde in Apeldoorn, hoe is dit ooit begonnen?

Jolien: „In 2003 ging David in de stad skateboarden met de jongeren, er was destijds bij de Librije een plastic skateramp. David was even werkzoekende dus ik zei: ‘ga lekker doen wat je graag doet’. Dat is skaten en met jongeren omgaan, dat is hij gaan doen, waaruit de contacten met jongeren zijn ontstaan. De jongeren klaagden over Apeldoorn want er was helemaal niks voor ze te doen. Ze werden regelmatig weggejaagd van hangplekken. Bij CODA mochten ze niet komen, het was een andere tijd. Één jongere op straat, dat ging nog, maar drie bij elkaar werd al gauw als bedreigend ervaren. Toen vroegen we aan ze: ‘wat willen jullie?’ Ze wilden overdekt kunnen skaten en muziek en kunst kunnen maken. Daar hebben wij een leuk lijstje van gemaakt.

Maar toen moest er nog wel een plek voor komen. We hebben een website opgestart, gingen flyers uitdelen en hebben iedereen gevraagd om hun handtekening te zetten. ‘Dan gaan wij proberen het voor elkaar te krijgen’.”

Wat waren de eerste concrete stappen die zijn gezet?

David: „Mike van Woudenberg heeft ons geholpen met de eerste officiële papieren. We zijn samen met hem naar de notaris gegaan om de stichting op te richten. Van woningbouwvereniging ‘Ons Huis’ mochten we de oude Spartafabriek gebruiken om onze plannen zichtbaar te maken. Dat pakte zo goed uit dat we het mochten blijven gebruiken.”

Jolien: „Inmiddels hadden we ook al 500 handtekeningen aan de burgemeester aangeboden (destijds Fred de Graaf). Met de jongeren hebben we een benefietfeest georganiseerd in de Spartafabriek. Samen met hen hebben we alles opgeruimd en schoongemaakt, dat was heel veel werk. Mike heeft toen ook nog een miniramp gesponsord. De gemeente kwam ook kijken en vond het een mooi initiatief. Ondanks het slechte weer kwamen er zo’n 50 tot 70 jongeren op af. Van ‘Ons Huis’ mochten we er langer blijven omdat ze sinds we er zaten, geen last meer hadden van koperdiefstal. We hebben daar een klein jaar gezeten.”

Waar zijn jullie toen naartoe gegaan?

Jolien: „Eerst moest alles in opslag, dat kon bij de Nettenfabriek maar daar was geen plek om te skaten. Na ongeveer een halfjaar kregen we van de gemeente een plek tegenover de Spartafabriek aan de Prinses Beatrixlaan. Hup, de jongeren er weer hard tegenaan om alles op te bouwen. Bij elke verhuizing is dat zo gegaan. Het liep daar supergoed, het was vlakbij het station. Dat pand mochten we voor 1 euro gebruiken, maar subsidie van de gemeente bleef wel nodig. Ook daar moesten we weer weg om voor ons onduidelijke redenen. Van de gemeente mochten we toen -na veel gedoe en onderhandelingen- naar een pand aan de Sleutelbloemstraat, de oude Formido winkel. Dat was voor ons een ongunstige locatie. De crisis had inmiddels toegeslagen. We waren net verhuisd toen de wethouder langs kwam met de mededeling: ‘we stoppen jullie subsidie’. Dat was pittig. Met steun van verschillende raadsleden die wilden dat we ons op het Zwitsalterrein zouden vestigen, zijn we hier uiteindelijk terecht gekomen. Met veel pijn, moeite, stress en heel veel mankracht hebben we het hier in no-time uit de grond gestampt.

Er was echt niks, geen toiletten, geen elektra, helemaal niks. Elk dubbeltje 2x omdraaien en vanuit al onze kwaliteiten ertegenaan. Weer met de grote inzet van de jongeren veranderde het van een kale betonnen doos in een mooi skatepark. We zijn nu ontzettend blij met deze locatie.”

Konden de jongeren jullie nog wel vinden na zoveel omzwervingen?

David: „Na elke verhuizing zagen we wel een terugval. En kinderen worden ook ouder en verlaten Apeldoorn. Je moet altijd blijven zorgen voor aanwas van onderaf zoals met lessen voor kinderen en kinderfeestjes. Ik heb nu een jongen van 4 jaar op les. Die is niet te stoppen.”

Dit jaar hadden jullie ook stormschade. Is dat allemaal weer in orde gekomen, ook financieel?

David: „We waren heel blij dat het gebeurde toen er nog niemand binnen was. Twintig minuten voordat ik de deur zou open doen, waaide het dak eraf. Gelukkig dus geen kinderen binnen. Samen met de jongeren hebben we gelijk alles opgeruimd. Zonder de jongeren krijg je dat niet voor elkaar, ze staan altijd voor ons klaar. Een groep van zo’n 20 jongeren komt al zo’n 12 tot 15 jaar, ze zijn hier opgegroeid. Sommigen zitten inmiddels op de universiteit maar werken hier nog steeds als vrijwilliger.”

Jolien: „We waren ervoor verzekerd, onze schade is grotendeels vergoed, maar je mist wel je inkomsten zolang het niet is hersteld. We waren twee weken dicht in onze drukste periode. Het verzekeringsgeld is overigens al weer opgegaan aan de huur van dit pand. Chronisch geldgebrek is nu aan de orde vanwege het jaarlijks korten van onze subsidie sinds 2015. Voor structurele subsidie zijn we op de gemeente aangewezen. Bij fondsen en sponsoren kan je daarvoor helaas niet terecht. We draaien het hele project op anderhalve baan. We doen het zo zuinig mogelijk, zuiniger gaat gewoon niet. We willen wel dat de ontvangstruimte en de gameroom gratis te gebruiken zijn, dat het een laagdrempelige ontmoetingsplek blijft.”

Ik zie een podium. Organiseren jullie ook muziek?

David: „Het podium is voor de jongeren om te oefenen. Soms zijn er bandjes die spelen tijdens events. Op dinsdag- en vrijdagavond is het open podium, dan kunnen ze samen een beetje jammen en leren hoe het is om op het podium te staan. We beheren daarnaast nog oefenruimtes met een opnamestudio. Daar wordt ook drumles gegeven.”

Op welke groepen richten jullie je?

Jolien: „Kinderen en jongeren maar ook hun ouders. Er komen nog steeds meer dan 1000 bezoekers per maand naar Real-X. De skaters komen overal vandaan; uit Duitsland, België, maar onze kern komt uit Apeldoorn. Naast de skaters komen er ook muzikanten, breakdansers, gamers en jongeren die zich bezighouden met kunst en fotografie. Er komen ook jongeren met autisme, waar we een speciale rol in vervullen. We hebben zelf een zoon met autisme, zo zijn we in aanraking gekomen met deze groep. Met zijn school kwam hij hier voor skateboardlessen, van daaruit hebben we de auti-lessen ontwikkeld. Onderling passen deze groepen goed bij elkaar. Op donderdagmiddag hebben we een Pokémon kaartspelgroep, dat vinden kinderen met autisme vaak ook erg leuk. Er zijn maar een paar officiële liga’s in Nederland waar ze het spel kunnen spelen, wij zijn door Pokémon geautoriseerd om dat te mogen doen.”

David, beoefen je de skatesport nog actief?

David: „Ik skate nog steeds met de jongeren. Ik heb zelfs aan een paar wedstrijden meegedaan om ze te stimuleren met wedstrijden mee te doen. De jongens aan wie ik het skateboarden heb geleerd, doen het nu beter dan ik. Het belangrijkste is je inzet bij het skateboarden, niet of je de beste bent.”

Kunnen jullie er van leven of is het een uit de hand gelopen hobby?

Jolien: „Wat is er mooier om hobby en werk te mogen combineren. Werken met jongeren, ze begeleiden en ondersteunen. Ikzelf ben eigenlijk kunstenaar en grafisch ontwerper wat heel goed van pas komt bij het maken van flyers en posters. David is er echt voor de jongeren hier in het park, hij begeleid de stagiaires en vrijwilligers. Real-X is een erkend leerbedrijf. Jongeren met schooluitval vangen we hier ook op om ze weer structuur te geven en op gang te helpen. Veel werk wordt opgevangen door onze vrijwilligers en stagiaires. Ik doe vooral het regelwerk en de boekhouding en begeleid o.a. ook de Pokémon groep. David draait meer dan fulltime.

Ik ben officieel parttimer, maar er gaat natuurlijk veel meer tijd inzitten. Je komt er eigenlijk nooit los van. Het is meer een levensstijl geworden voor ons gezin.”

Waar halen jullie het plezier uit om dit te blijven doen, kortom wat motiveert jullie?

David: „Jongeren op weg helpen naar de volwassenheid, dat motiveert ons.” Jolien: „We willen kinderen en jongeren in hun kracht zetten en hun talenten naar boven halen.”

David, aan je spraak te horen kom je niet uit Nederland. Hoe ben je hier zo verzeild geraakt?

David: „Ik komt uit Californië in de USA en heb tijdens een vakantie Jolien ontmoet. Ik was gelijk verkocht.” Jolien: „Ik ook.”

Hoe zit de toekomst eruit, nog plannen?

Jolien: „Die bekijk we positief. Er zijn altijd plannen. We willen graag uitbreiden met kunst, dat is echt mijn ding. Creatieve workshops en lessen geven. Maar jammer genoeg moeten we op dit moment nog volop strijden voor ons voortbestaan. Als B&W vasthoudt aan haar beleid waarbij we steeds verder worden gekort op onze subsidie dan houden we dat niet vol en moeten we sluiten. Daarom gaan we op donderdagavond 4 oktober om 20:00 uur ook protesteren op het gemeentehuis en inspreken. De gemeenteraad is het hoogste orgaan van de stad en door de burgers van Apeldoorn gekozen. Hopelijk willen zij wel dat Real-X blijft bestaan voor alle jeugd en jongeren in Apeldoorn.

We zijn een petitie gestart voor het behoud van Real-X op: https://realxmoetblijven.petities.nl Iedereen kan ook zijn handtekening nog zetten op de website van Real-X: http://www.real-x.org/new/schrijf_je_in.html en desgewenst op de hoogte blijven.”

Posten op Facebook: @Real-x Skatepark en Instagram met hashtag: #realxmoetblijven kan natuurlijk ook.”