In beeld: Ex-politicus Ben Bloem over de oneerlijkheid in de wereld

Ben Bloem is inmiddels alweer vijf jaar wethouder af. Daarnaast heeft Bloem onlangs zijn raadslidmaatschap stopgezet en daarmee rondde hij zijn politieke carrière af. De ex-politicus opent de achterdeur en vraagt meteen of ik mijn fiets in zijn tuin wil zetten. “Zo’n mooie fiets kan op klaarlichte dag ook ineens weg zijn”. Verder moet ik oppassen voor rondlopende konijnen. Het is een mooie, zonnige dag waarop we ook prima in de tuin kunnen zitten. Graag zelfs, want binnen is het te warm en buiten gezellig met de loslopende huisdieren van het gezin Bloem. ‘En zeg maar gewoon ‘jij’.

“Waar wil je het over hebben? Over de zetel die ik Peter gegund heb?” Onlangs is Ben Bloem inderdaad gestopt met zijn raadslidmaatschap en gaf zijn zetel op. Bloem legt uit dat Peter Kranenburg de zetel dik verdiend heeft. Het was voor hemzelf mooi geweest. Dat hij in de media beticht werd van kiezersbedrog, raakte hem niet direct. “Zo wordt het in de media genoemd op het moment dat je stopt voordat je termijn voorbij is”.

Littekens met trots

Ben Bloem komt uit een gezin met een broertje en twee zussen. Zijn vader heeft veel werk voor de kerken gedaan in Frans Guyana. Bloem heeft veel in het buitenland gewoond met zijn familie, maar vertrok op zijn negentiende naar zijn oma in Zeist om te gaan studeren. Hij koos voor klinische psychologie in Utrecht. Hij leerde onder andere veel over verslavingen en eetstoornissen. “De mens interesseert mij. Alle mensen hebben wel wat krasjes opgelopen.” Bloem vraagt mij of ik Matthijn Buwalda ken. “Hij zingt erover dat hij zijn littekens met trots draagt. Dat vind ik mooi. Zo moet het ook zijn.”

Ik was altijd maar bezig met de vraag: wat maakt mij nou beter dan jij? Er zijn mensen die op straat slapen.

Anders dan de rest

Het sociale is Bloem letterlijk met de paplepel ingegoten en ook het gevoel om tot de minderheid te behoren is hem niet vreemd. Bloem heeft in zijn jonge jaren tien jaar aan de grens van de vluchtelingenkampen gewoond, daar was hij degene met een andere kleur. “Je bent gewoon anders dan de rest. Daarom ben ik er misschien heel gevoelig voor als mensen van kleur gediscrimineerd worden. We hadden het financieel destijds wel beter dan de mensen die daar woonden. Dat zette me toen al aan het denken. Ik vond het oneerlijk. Waarom had ik het beter dan een ander? De wereld is dus niet altijd eerlijk. En dat gevoel blijft me altijd bij.”

Druppel in de oceaan

Bloem moest wennen aan Europa toen hij op zijn 19e terugkwam. Hij had de middelbare school afgerond en ging psychologie studeren aan de Universiteit van Utrecht. “Ik was altijd maar bezig met de vraag: wat maakt mij nou beter dan jij? Er zijn mensen die op straat slapen. Misschien hebben zij veel stress ervaren en grepen naar de verdovende middelen. Als ik stress heb ga ik sporten of werken. Zo hebben we allemaal onze copingmechanismen. Ik gun iedereen dat hij vrij komt van ellende. Dat je zonder drank in slaap kunt vallen. In Nederland hebben we het vrij goed. In principe hoeft niemand op straat te slapen. In principe. Want ik ken situaties waarin mensen ervoor kiezen om op straat te slapen. Op papier hebben we genoeg plaatsen voor iedereen om in een bed te slapen. Beleidsmatig en in cijfers is het prima. Maar de opvang in Nederland is gericht op individuen. We trekken een gezin uit elkaar als er schulden zijn en mensen uit huis worden gezet. Maar we hebben geen opvang voor gezinnen.”

Ben vertelt verder: “Toen ik nog in de verslavingszorg werkte, kregen we te maken met een wietkwekerij in een huurhuis. Dat kan natuurlijk niet. Dan staan die mensen wel op straat en dan is er een gezin uit elkaar gerukt. Er zijn ook mensen die buiten op straat gaan liggen… want mijn hondje. Huisdieren mogen niet mee in de opvang. Dan roepen we wel dat we in Nederland geen daklozenprobleem hebben. Dat is niet zo. Dat raakt me. En daarom ben ik de politiek in gegaan. Ik wilde er iets in veranderen. Als ik die druppel in de oceaan kan zijn die iets kan veranderen, dan doe ik dat.”

Wisselend succes

Op de vraag Bloem terugkijkt op zijn politieke carrière zegt hij meteen: “Met wisselend succes. In de politiek gaat het vooral om dat je lokaal het geld verdeelt. Sommige dingen vind ik echt zonde van het geld. Ik zal zelf nooit een nieuwe auto kopen. Voor mij is een goede tweedehandse echt net zo prima. Maar zo’n Markthal in Apeldoorn bijvoorbeeld. Daar gaan miljoenen naartoe. Dat vind ik echt zonde. Hij kijkt even rond in zijn tuin. Als je weet wat hier allemaal gratis opgehaald is, of tweedehands. De stoel waar jij nu op zit heb ik ook gratis ergens opgehaald. Binnen de ChristenUnie (CU) wordt er natuurlijk ook wel eens over bepaalde onderwerpen gedacht. Maar dat is ook politiek. Het schuurt, wrijft en knettert.’

De CU is jonger geworden en dat is ook aantrekkelijker voor veel mensen. Het gaat bovendien niet altijd om het aantal zetels. Op het initiatief van de CU is een gehandicaptenkaart nu gratis voor de minima. En het blijft altijd een discussie. Want wat is nuttig? Ik vind de vernieuwing van een zwembad veel nuttiger dan die Markthal van Apeldoorn.Ik heb zelf persoonlijk moeite met het aanschaffen van dure kunstwerken van publiek geld. Dat zijn discussies die veel gevoerd zijn.”

‘Binnen de ChristenUnie wordt er natuurlijk ook wel eens over bepaalde onderwerpen gedacht. Politiek schuurt, wrijft en knettert.’

Jezelf zien

Ben Bloem laat me zijn tuin zien en vertelt wat hij allemaal heeft gekregen of voor een habbekrats gekocht. Hoe wil deze man gezien worden door de ander? “Ik probeer zelf vooral voor een ander te leven. Voor mezelf leven voelt zinloos. Ik wil er zijn voor de mensen die het minder hebben. Net zoals iedere ouder hoop ik dat mijn kinderen een goed leven hebben. Geen beter leven dan ik, maar een goed leven. Het is niet interessant om voor jezelf te leven. Soms denken mensen dat geloof en wetenschap niet te combineren is, maar dat is niet waar. Je hebt je overtuigingen en mag op elke plek jezelf zijn. Ik vind het heel mooi dat de CU zich ook ontwikkeld heeft. Ook op het gebied van de LHBTIQA+. Liefde en genegenheid is een heel mooi iets en je mag niemand buitensluiten. We hebben de ontwikkeling doorgemaakt en we hebben ook fouten gemaakt. Het is mooi om elkaar hierin te vinden en te begrijpen.” Interessant, maar geen antwoord op de vraag. Ben Bloem lacht. “Zit ik er omheen te kletsen? Nou, ik hoop dat mensen zien dat ik benaderbaar ben. Ik wil zeker niet autoritair overkomen, want ik wil er vooral zijn voor de ander.”