In beeld: Hans van Gerrevink legt uit dat het nooit te laat is om je open te stellen voor anderen

Hans van Gerrevink is een geboren Apeldoorner. Hij heeft twee kinderen, is getrouwd, werkt in het managementteam van Monuta, is klimaatburgermeester en actief in de politiek. Hij omschrijft zichzelf als een man met een mening, iemand die luistert naar anderen en graag het gesprek aangaat om stap voor stap Apeldoorn mooier te maken. Hij vertelt over de misvattingen in onze samenleving, bespreekt verbeterpunten in Apeldoorn, deelt zijn politieke ervaringen, levenslessen en meer.

Over Hans

In zijn vrije tijd doet hij aan hardlopen en hockey. Hij vertelt dat zijn vrouw hierin een grote inspiratiebron voor is: “Twaalf jaar geleden trouwde ik voor de tweede keer. Ik ben heel gelukkig met haar en ze heeft mij in die tijd veel geleerd op gebied van sport, gezondheid en zorgen voor je lijf, familie en medemens.” Ook op persoonlijk vlak vullen ze elkaar goed aan: “Zij is een gever en ik was altijd meer een nemer, heel extravert en vrij dominant. We zijn duo rust en ruimte, zij is mijn rust en ik haar ruimte.” Hoe druk Hans ook is door de week met werk en politiek, het weekend is meestal gereserveerd voor zijn gezin.

Werken voor een uitvaartverzekeraar

“Ik werk al meer dan 20 jaar bij hetzelfde bedrijf. Dat maakt me loyaal, maar tegelijkertijd ben ik iemand die zichzelf steeds opnieuw uitvindt. Ik doe niet al twintig jaar hetzelfde. Ik werk bij Monuta, ‘een bedrijf voor als je dood gaat’ noemden mijn kinderen het altijd. Het is een bijzonder bedrijf en je bent op een bijzonder moment in iemands leven. Ook in het onderdeel waar ik werk en we verzekeringen aanbieden. Connectie met klanten is heel belangrijk, zij gaan een levenslange overeenkomst aan. Dat is wel iets anders dan een verzekering voor een auto of scooter. Een uitvaartverzekering is de enige verzekering waarvan je zeker weet dat je het geld ooit krijgt.”

De politiek in

Twee jaar geleden stapte Hans de politiek in. “Ik vind overal wat van en ik vind het vervelend als mensen klagen en zeuren. Toen met de avondklok bleven mensen maar zeuren dat ze de straat op wilden. Dat begrijp ik, het was ook een hele vervelende situatie en het heeft veel gevraagd van de mensen, maar probeer er gewoon wat van te maken. Uiteindelijk wist ik dat ik dat ik iets met mijn mening moest gaan doen. Ik kwam op een punt dat mijn kinderen groter waren en ik meer tijd had. In overleg met mijn vrouw, want ik ben wel zo’n drie avonden in de week op stap, ben ik de politiek in gegaan. Ik had niet een specifiek thema waar ik mij op wilde focussen, maar als klimaatburgermeester wist ik wel dat ik iets wilde betekenen in de energietransitie. Ik hoopte hier verder mee te komen met mijn rol in de politiek.”

Op zoek naar het gezamenlijke doel

Zijn vader was altijd zeer betrokken bij het CDA, maar Hans ging zelf op zoek naar een partij. Niet heel verrassend vond hij die aansluiting bij het CDA. “Toen ik overal langs ging voelde het bij CDA echt als thuiskomen. Ik trof daar mensen met dezelfde mening, normatief, met de houding ‘doe maar normaal dan doe je gek genoeg en die met respect en fatsoen met elkaar omgaan. Ik ben misschien wat vrijer dan de gemiddelde CDA’er, maar over het algemeen pas ik er goed tussen. En ik hoop dat ze dat ook van mij vinden. We zijn heel erg op zoek naar het gesprek. En ja, dat kost vaak wat tijd.”

Een groentje in de politiek

“Ik werd fractievertegenwoordiger bij het CDA, maar alles binnen de politiek was nieuw voor mij. Al snel leerde ik hoe traag alles werkt en hoe ingewikkeld het is om met zoveel verschillende belangen en partijen rekening te houden. Als je rekening houdt met Loenen en Uddel staat het bijvoorbeeld weer in tegenstrijd met Klarenbeek of Dieren.” Hans leerde al snel dat je in de politiek ook goed met tegenslagen om moet kunnen gaan. “De ideeën kunnen nog zo goed zijn, er is altijd wel iemand tegen. Wat jammer hieraan is dat de reuring altijd meer aandacht krijgt dan de mensen die het met elkaar eens zijn. Ik wil mijn stem laten tellen voor de mensen die wat stiller zijn. Dat probeerde ik met mijn campagnefilmpje van anderhalfjaar geleden ook heel erg te laten zien.”

Soms heeft een oplossing tijd nodig

Het woningtekort in Apeldoorn is een bekend en erkend probleem. “Dit probleem los je helaas niet morgen op, maar wat vergeten wordt is dat in Apeldoorn de bouw van meer dan 12,5 duizend huizen gepland staat, zowel sociale- en middelhuur als koopwoningen. Dit kun je ook allemaal teruglezen in de visies. Maar ook bij die plannen zijn mensen tegen. Iedereen wil meer woningen, maar niemand wil daar ‘last’ van hebben. Zo is er een plan voor een woontoren met negen verdiepingen. Een top idee op een mooie locatie, maar de mensen die ernaast wonen zijn erop tegen. Ze vinden dat er dan te veel verkeer komt, dat de wind niet prettig is of dat er te veel schaduw komt. Er waren 52 bezwaren tegen de woontoren. Zo kan de gemeente het nooit goed doen. Het is een ontzettende opgave.” Toch is besloten dat we die toren daar gaan bouwen.

‘Not in my backyard’

Die uitspraak dekt volgens Hans een groot deel van de mensen die tegen bepaalde plannen zijn. Als mensen altijd maar overal tegenin blijven gaan dan komen er nooit oplossingen. “Dat geldt ook voor de discussie over windmolens. Iedereen wil groene energie, maar ze willen niet dat het ten koste gaat van de natuur. Windmolens en natuur gaan niet samen. Dan willen ze zonneparken, maar niet achter hun eigen huis. Iedereen wil van gas af, maar ze vinden het wel vervelend dat ze dan tijdelijk van de stoep af moeten voor de aanleg. Of het lawaai van de warmtepomp van de buren.”

“Nu is er het plan om Apeldoorn over de snelweg heen te tillen. Daar zijn sommige mensen in Klarenbeek tegen. Daar horen geen woningen vinden zij. Ook is er de ambitie voor flexwoningen aan de Kayersdijk waar de term “mega stallen voor mensen” bij werd genoemd. Dat vind ik zo naar om te horen. Waarom zet je het zo weg terwijl je hiermee juist mensen een plek kunt geven voor twee-of-drie jaar?”

Asielzoekers en statushouders

“Mensen zijn vaak ook te bang voor asielzoekers. Die angst is gebaseerd op een klein groepje dat het heeft verpest voor de anderen. Ze worden criminelen genoemd die niet afrekenen of die geweldadig zijn. Ik ken ook nederlandse pubers die bushokjes vernielen en mensen die elkaar met messen bewerken. Niet alle asielzoekers zijn slecht net als dat niet alle Nederlanders goed zijn. Nu is er een rechtszaak over een gebouw dat omgebouwd wordt tot AZC. Mensen zijn bang voor de grote aantallen. Maar ga zelf maar eens kijken hoe de asielzoekers er nu bij zitten. Met 300 mensen op een kluitje zonder privacy, ja dan zou ik ook wel eens ruzie hebben. Ik mis soms echt het begrip en empathie bij mensen.”

De goede lijden onder de kwaden

Asielzoekers worden in de ogen van een gemiddeld mens nog altijd gezien als gelukszoeker. Toch vermoed ik dat niemand huis en land verlaat als het echt niet nodig is. Tuurlijk zitten ook die er altijd bij, maar dat is weer zo’n situatie van ‘de goeden lijden onder de kwaden’. Als ik in Eritrea woonde en geen baan en geld had en ik zie West Europa als paradijs dan zou ik misschien ook wel op pad gaan. Ik snap dat we niet met de hele wereld in Nederland kunnen wonen, maar er moet wel een goede balans zijn. We moeten gewoon echt met elkaar kijken hoe we dat zo goed mogelijk kunnen oplossen. En dat lukt niet in een middag.

Woningen naar statushouders

Wat ook niet meehelpt is dat statushouders, in de ogen van veel inwoners, huizen inpikken waardoor zij zelf niet aan een huis kunnen komen. “Wat zij echter niet weten is dat gemeenten verplicht zijn om een bepaald aantal statushouders te huisvesten. Het is logisch dat Apeldoorners die op zoek zijn naar een huis hier gefrustreerd van raken, maar dit aantal wordt per gemeente landelijk bepaald.” Net als bij andere speciale doelgroepen.

Beeldvorming en valse conclusies

Een grote oorzaak voor onbegrip is, volgens Hans, beeldvorming. Iets waar hij zichzelf ook wel eens op betrapt heeft. “Vanuit mijn werk deden we iets uit liefdadigheid voor de voedselbank. Dan namen we gezinnen een dagje mee uit. Als ik daar dan binnenkwam zag ik een laptop, zakken chips op tafel en hadden alle kinderen een mobiele telefoon. Maar dat zegt natuurlijk niet alles. Een telefoon is tegenwoordig ook een venster naar de buitenwereld.”

“Mijn vrouw werkt bij het Leger des Heils. Zij heeft mij laten zien dat best veel mensen het minder makkelijk hebben. Het is makkelijk om alleen oog voor jezelf te hebben. Als jij je inkomen, auto en huis hebt dan let je niet op de kansarme of kwetsbare mensen. Terwijl deze mensen misschien op dezelfde plek hadden kunnen staan als jij, maar nooit de kans hebben gekregen. Inloophuis de Herberg biedt mensen zonder verblijfplaats een postadres. Nu denken mensen hierbij direct aan dakloze, maar hier komen ook mensen met een serieuze baan die geen woning kunnen vinden. Als je jezelf dwingt om iets verder te kijken, dan zie en leer je veel.”

Helpen door te luisteren

En zo probeert Hans constant van anderen te leren. Wekelijks zit Hans met iemand om het te hebben over Apeldoorn. “Dat zijn mensen van verenigingen, instellingen, vrijwilligers, de wijkraad of bijvoorbeeld mensen die veel weten over transities. Vrijwilligers zijn de inspiratiebron van Apeldoorn. Die mensen geven belangeloos hun tijd en energie aan de stad en aan de inwoners.”

Elke druppel is er één

Ook als Klimaat Burgemeester gaat Hans opzoek naar oplossingen door te luisteren en te begrijpen. Apeldoorn kent vier klimaatburgermeesters. Het is een titel die je krijgt vanuit een project van het Ministerie van Economische zaken om tijdens de Nationale Klimaat-Week lokaal aandacht te vragen voor duurzaamheid. Hans noemt het een eretitel. Als Klimaat Burgemeester heeft hij al verschillende bijdragen mogen leveren. “Ik werd opgebeld door mensen die in een kerk wonen en geen zonnepanelen mochten plaatsen omdat het een monumentaal gebouw is. Ik heb toen mijn best gedaan om hierin iets te betekenen. Inmiddels is er een vergunning voor 120 tot 150 zonnepanelen, maar dan moeten de dakpannen wel bewaard bijven. Het is één zaak, maar elke druppel is er één. Een kleine stap om Apeldoorn duurzamer te maken.”

“In Beemte Broekland stopt de ene boer wel en de andere niet en plaatst de ene boer wel zonnepanelen en de andere niet. De gemeente doet in hun ogen te weinig, het is een ingewikkelde discussie. Ik praat met ze en ik probeer van hen te leren. Hoe werkt het boerenland? Zo heb ik bijvoorbeeld het verschil geleerd tusen nat en droog land en dat koeien en machines niet op nat land kunnen. En het beter is daar ook geen huizen te bouwen. Door hun beter te begrijpen kan ik hun beslissingen beter begrijpen en ook meedenken over alternatieven.”

Het gaat niet alleen maar slecht met Nederland

“Over het algemeen gaat het best goed met Nederland. Er is ook een grote groep met tevreden mensen. Die zijn volgens mij met veel meer dan de mensen die een negatief geluid laten horen. Maar de tevreden mensen hoor je meestal niet, dat is niet nieuwswaardig. Er is altijd een tegenstemmer. Als je de Stentor openslaat en naar Apeldoorn bladert is er altijd iemand die boos is, zijn zin niet krijgt. Iemand bij wie er een elektriciteitshuisje in de tuin komt. Die persoon is dan boos omdat diegene dan niet meer naar de bomen kan kijken. Een ander uitzicht krijgt. Ik denk dan; ‘dat huisje staat er ook voor jou. Dat huisje is nodig zodat jij van het gas af kunt of zodat jouw zonnepanelen werken.’ Dan kom je dus weer terug op ‘not in my backyard’. De mensen die niet zeuren en keihard werken zouden ook eens de aandacht moeten krijgen.”

Zij die je niet hoort

“Er zijn best veel mensen die terug naar Apeldoorn gekomen zijn. Die zijn teruggekomen om de Veluwe en omdat Apeldoorn een plek is waar we ‘gewoon’ doen met elkaar en niet zo zeuren en klagen. Waarin we keihard werken om een bestaan op te bouwen en het niet makkelijk maken. Van die groep hoor je niet veel. Die groep moet een stem krijgen. De groep die we vaak wel horen zijn de schreeuwende minderheid. Op social media heb je tegenwoordig heel snel een groep bij elkaar van mensen die hetzelfde denken. De mensen die iets anders vinden, maar niet die publiciteit opzoeken zijn dan sneller geneigd om zich stil te houden.”

Bezoek aan de jongerenraad

“Ik heb als vijftiger te weinig contact met jongeren terwijl wij wel beslissen over dingen die jongeren aangaan. Dus toen ik werd keer uitgenodigd voor de jongerenraad, ben ik direct met ze in gesprek gegaan. Dat vind ik heel leuk. Als je het dan over inspirerende mensen hebt, die jongeren zijn dat ook echt. Tegenwoordig bezoek ik elke jongerenraad. Zij worden gevraagd over allerlei onderwerpen zoals de inrichting van het stadspark en jongeren problematiek, hoe krijg je die jongeren naar bureaus die hen kunnen helpen als het even minder gaat? Zelf pitchen ze ook onderwerpen, heel tof. In november hield Julia, een lid van de jongerenraad, een betoog over straatintimidatie. Inmiddels is er een campagne opgestart waarin Julia zelf ook een rol speelt. Zo draagt zij bij aan de veiligheid in Apeldoorn en voelt ze zich gehoord. De jongeren bieden een verfrissende kijk op de wereld.”

Belangrijke levenslessen

“Angst is niet goed. Mensen zijn bang voor hun buurman, bang om elkaar op te bellen,bang voor asielzoeker en soms voor elkaar. We zijn sociaal wat verloren geraakt. Ik heb inmiddels veel geleerd, dat heeft ook wel met ouder worden te maken. Ik merk dat ik steeds meer wil teruggeven en ik heb geleerd dat vrienden komen en gaan, maar dat familie er altijd is. Het is belangrijk om meer aandacht aan broers, zussen, je ouders en schoonfamilie te besteden.” En vervolgens aan die mensen die wel wat hulp in de samenleving kunnen gebruiken.

Elkaar helpen is ook loslaten

“Voor mij is veel makkelijk praten. Ik kom niet uit een kwetsbare groep. Ik heb universiteit gedaan en mijn kinderen zijn ook prima op weg. In die zin horen we bij een bevoorrechte groep. Mijn ouders hebben altijd heel hard gewerkt om hun kinderen allemaal een opleiding te bieden. Daarom moeten wij er ook voor zorgen dat mensen die minder bevoorrecht zijn ook worden geholpen. De druk is hoog voor jongeren. Mijn dochter deed VMBO en daarna MBO. Ik dacht, ik heb Uni gedaan, waarom doet zij dat niet? Maar MBO is ook studeren. Het Meest Belangrijke Onderwijs. Mijn zoon werkt  succesvol in de horeca. Ik heb geleerd dat mijn droom voor hem, niet zijn droom is. Mijn kinderen moeten namelijk niet doen wat ik belangrijk vind, maar wat zij belangrijk vinden. Dat heet loslaten en dat is niet altijd makkelijk, maar wel heel belangrijk.”

Wat Hans iedereen aanraadt om te doen

“Ik kreeg begrip voor anderen door nieuwsgierig te zijn. Ik heb veel gezien, veel met mensen gesproken, maar vooral ook veel geluisterd. Dat zouden anderen ook moeten doen. Zich openstellen voor het grotere geheel en openstaan om een mening ergens over bij te stellen.” En ik snap dat dat soms wat tijd kost. Dat gesprek voeren. Maar neem alsjeblieft die tijd voor elkaar.

Dromen voor de toekomst

“Ik hoop dat de mensen in de politiek weer een gezicht krijgen en dat jongeren mee gaan praten. Er wordt echt geluisterd. Niet iedereen kan altijd gelijk krijgen, maar het gesprek wordt altijd gevoerd. Laten we Apeldoorn naar een hoger level tillen, samen. Ben je benieuwd naar wat jij kunt betekenen voor Apeldoorn? Je mag me altijd bellen of mailen.”