In beeld: Paul Brommet over Apeldoorn als regenboog gemeente en tolerantie en inclusiviteit in onze stad

Paul Brommet is een actief lid van Roze 50+ en de werkgroep Pride055 in Apeldoorn. Hij vertelt over de staat van tolerantie en acceptatie in onze stad. Apeldoorn, dat bekend staat als een regenbooggemeente, heeft de afgelopen jaren een aantal stappen gezet om de veiligheid en zichtbaarheid van de LHBTIQA gemeenschap te bevorderen. Met een scherp oog voor de uitdagingen en successen op dit gebied, deelde Paul Brommet zijn perspectieven over de vooruitgang van Apeldoorn als inclusieve gemeenschap. Hij belicht niet alleen de inspanningen van de lokale overheid, maar ook de rol van individuen en organisaties bij het creëren van een veilige en gastvrije omgeving voor iedereen.

Over Paul Brommet

Paul Brommet is een mensenmens en is over het algemeen redelijk open-minded. Hij streeft er altijd naar om niet te worden geleid door vooroordelen, hoewel hij soms in die valkuil trapt. Ook benoemt hij dat hij niet altijd even opgeruimd is: “Mijn werkkamer is een georganiseerde chaos, waar ik zelf altijd alles kan vinden, maar anderen zouden het wellicht chaotisch vinden.”

De natuur

In zijn vrije tijd geniet Paul Brommet van verschillende activiteiten. Hij houdt ervan om te lezen en brengt graag tijd buiten door, bijvoorbeeld in zijn tuin. Ook volgt hij een cursus bij IVN Apeldoorn om zijn kennis van de natuur te vergroten. Als fulltime gepensioneerde heeft hij geen verplichtingen die hem in de weg staan en kan hij ten volle genieten van zijn vrije tijd.

Meerdere carrièreswitches

Paul Brommet heeft een lange en grillige weg afgelegd in zijn loopbaan. Hij begon als ergotherapeut, maar werd na anderhalf jaar ontslagen tijdens zijn proeftijd. Hierna werkte hij vier jaar als groepsopvoeder in een kindertehuis waarvoor hij van Amsterdam naar Den Haag verhuisde. Vanaf hier rolde hij de verslavingszorg in waar hij twintig jaar werkte. In die periode studeerde hij ook sociologie en behaalde zijn diploma. Na twintig jaar werken in de verslavingszorg vond hij het genoeg: “Ik besloot een zijstap te maken naar het onderwijs, maar dat beviel niet echt. Ik moest ook mijn PABO halen, ondanks de academische opleidingen die ik al had voltooid.” Zo sloeg hij weer een andere richting in: “Ik ging aan de slag in de jeugdreclassering voor jongeren met een verstandelijke beperking die in aanraking waren gekomen met politie en justitie.”

Een nieuw dak boven zijn hoofd

In 2004 werd Paul lid van de Oud-Katholieke kerk. Hij volgde een priesteropleiding, waarna hij op 60-jarige leeftijd tot priester werd gewijd. “Ik groeide op in een gelovig gezin als zoon van de dominee. Op mijn 23e ben ik de Hervormde kerk uitgestapt omdat ik er niet kon vinden wat ik zocht en geen antwoorden kreeg op de vragen die ik had, ook rondom homoseksualiteit.”

Zo was Paul gedurende dertig jaar kerkelijk dakloos. Zo voelde het ook voor hem: “Ik miste echt wel die spirituele voeding. Uiteindelijk leerde ik het Oud-Katholicisme kennen, waar homo seksualiteit geen probleem is. Ik trad toe tot deze kerk die behoorlijk liberaal is, zo is er geen geen verplichte celibaat voor priesters en hebben zij vrouwen in ambt. We zijn redelijk inclusief.” 

De randstad uit

“Ik ben opgegroeid in Nunspeet, waar mijn vader als legerpredikant diende. Van jongs af aan had ik al een bijzondere band met de Veluwe. Tijdens mijn studie ergotherapie woonde ik in een klein dorpje in de buurt van Zoetermeer. Na mijn verblijf in steden als Leeuwarden, Amsterdam en Den Haag, besloten mijn man en ik dat we voor ons pensioen de drukte van de randstad wilden ontvluchten. We waren op zoek naar een stad met voldoende voorzieningen, zoals goed openbaar vervoer en een ziekenhuis. Omdat we al regelmatig verbleven in een chalet in Ermelo, waren we al bekend met de Veluwe. Toen we ook nog eens een betaalbaar huis in Apeldoorn vonden, was de keuze snel gemaakt en zijn we in 2018 verhuisd.”

Dorpsmentaliteit

“Apeldoorn noemt zichzelf een stad, maar naar mijn gevoel is het een dorp met een echte dorpsmentaliteit. Dat merk je echt aan het tempo waarop dingen hier gaan en aan de manier van contact leggen, het is allemaal een stuk gemoedelijker dan in de Randstad. Daar is iedereen alleen maar aan het haasten en kijken ze elkaar niet eens meer aan als tijdens het uitlaten van de hond. Dat is echt een opmekerlijk verschil. In de randstad weet je niet wie je buren zijn.”

Een nieuw netwerk

Hoe gemoedelijk ook, volgens Paul valt de tolerantie in Apeldoorn heel erg tegen: “Vooral voor de LHBTI+ gemeenschap. Toen mijn man en ik hier net kwamen wonen, moesten we een nieuw netwerk opbouwen. Uiteindelijk kwamen we de advertentie voor de roze 50+ tegen, een ontmoetingsgroep. Eens per maand komen we samen en kletsen we rond een thema, gewoon leuk. Zo ben ik ook in Pride055 gerold.”

Over Roze 50+

Roze 50+ Apeldoorn is een organisatie die zich inzet voor de belangen van oudere homo’s, die vaak meer moeite hebben met het opbouwen van sociale contacten en te maken krijgen met eenzaamheid. Paul vertelt: “Het streven is om op de lange termijn actiever te worden richting verzorgingstehuizen en hier meer aandacht aan te besteden. Vaak wordt er op die plekken ontkend dat homo’s en lesbiennes bestaan, of worden zij bejegend op een manier die ervoor zorgt dat zij zich moeten terugtrekken in de kast. Zelfs het omdraaien van een foto van de partner is soms nodig wanneer er bezoek of verzorging komt. Er is dus nog veel werk aan de winkel, ook in verzorgingshuizen.”

Pride055

In 2019 kregen wij bezoek van een ambtenaar die iets moest doen met de regenboog. Hij vroeg zich af waar hij de LBTHI’ers kon vinden, want hij kon alleen ons vinden. Toen gaven wij gelijk aan dat er geen plek is voor hen, de kroeg is weg en er zijn geen andere ontmoetingsplaatsen. Op wat parkeerplaatsen in de omgeving na. Uiteindelijk heeft dat bezoek ertoe geleid dat Apeldoorn een Regenboog gemeente werd. Vervolgens organiseerde de gemeente een bewonersavond voor LHBTIQ+ mensen waaruit de werkgroep Pride055 ontstond.

Steeds meer naar de voorgrond

Er worden verschillende activiteiten georganiseerd in het kader van Pride. Zo vond er onlangs een borrel plaats bij Teun en organiseert Gigant binnenkort de tweede editie van het feest ‘Crush’. Ook wordt de expositie oud roze naar Apeldoorn gehaald die op 19 mei officieel geopend wordt door wethouder Sunita Biharie. “Zelf ben ik in samenwerking met een dominee aan het regelen dat er een roze viering komt op paarse vrijdag in december. Het ontwikkelen van al deze activiteiten is een lang proces waarbij het belangrijk is om niet te veel eisen te stellen en het proces te laten verlopen.” 

Ook vanuit de jeugd komt er langzamerhand steeds meer interesse om te participeren in de werkgroep. “Binnenkort hebben we ook contact met de jongerenraad van Apeldoorn. Het kost tijd om de jeugd bij de activiteiten te betrekken. Op dit moment ligt de gemiddelde leeftijd van de werkgroep bijna dertig jaar hoger dan die van de jongeren.”

Tolerantie in Apeldoorn

​​”Mensen voelen zich steeds vrijer om hun geaardheid te uiten, maar toch is er nog veel terughoudendheid. Het is voor homostellen bijvoorbeeld nog niet altijd veilig om hand in hand over straat te lopen, laat staan dat zij elkaar een zoen geven in het openbaar. Het is opvallend dat er bij heterostellen vaak geen sprake is van dit soort terughoudendheid.

In gesprekken met anderen wordt duidelijk dat niet iedereen openlijk staat voor de roze gemeenschap. Zo is er blijdschap te horen over het feit dat de regenboogvlag bij Teun is weggehaald, en zijn er zelfs gevallen bekend van vlagverbrandingen elders in het land. Ook de gemeentevlag wordt met moeite opgehangen, en binnen de horeca is er nog weinig aandacht voor de roze gemeenschap.

Onlangs heeft er een gesprek plaatsgevonden met Groen Links, D66, Pride055 en ROC Aventus, omdat het ROC de regenboogvlaggen uit de gang heeft gehaald nadat sommige mensen een negatieve mening hierover hebben geuit. Dat kan echt niet meer.”

Gebrek aan saamhorigheid

“De polarisatie in de samenleving heeft ertoe geleid dat het draagvlak voor de roze gemeenschap in brede zin is afgenomen. Dit blijkt uit de terughoudendheid die er nog steeds is om openlijk te zijn over geaardheid, en uit het feit dat er nog steeds discriminatie en afwijzing plaatsvindt.”

Apeldoorn als regenboog gemeente

“Als regenboog gemeente streeft Apeldoorn naar inclusiviteit voor alle burgers, ongeacht hun kleur, identiteit, gender en seksuele geaardheid. Het is een proces dat begint bij kleine dingen, zoals genderneutrale formulieren in het gemeentehuis. Gelukkig staat Apeldoorn nu op de kaart als inclusieve gemeente. Het heeft lang geduurd voordat we hier waren, mogelijk omdat er een overblijfsel was van christelijke partijen en een geregeerde gemeente die homoseksualiteit als zonde beschouwde en er niets aan deed. Gelukkig wordt hier nu wel meer aan gedaan en zijn er gesprekken gaande.”

Inclusiviteit

“Om te laten zien dat we een regenboog gemeente zijn, zijn er verschillende initiatieven. Scholen en clubs hebben bijvoorbeeld GSA, een groep scholieren die vindt dat iedereen op hun school de vrijheid heeft te kunnen zijn wie ze zijn, zonder zich daarvoor te hoeven schamen of verantwoorden, en er hangen regenboogvlaggen bij sommige kerken. De gemeente let erop dat de regenboogvlag op bepaalde momenten wordt gehesen, maar er kan natuurlijk nog veel meer gedaan worden. Een voorbeeld van wat er gebeurt is de expositie Oud Roze aan de stadskade, waarbij er meer naar buiten wordt getreden. Ook wordt er aandacht besteed via sociale media en zijn er regelmatig Queer Borrels. Gigant is ook actief in het streven naar inclusiviteit, dus er gebeurt zeker wel wat.”

Achteruit in plaats van vooruit

“Zelf heb ik nooit problemen ondervonden met mijn seksualiteit, en als ik er met mensen over praat, dan praat ik rustig over mijn man. Mijn man zou niet snel hand in hand lopen in de openbare ruimte omdat hij dat niet prettig vindt. In 1974 had ik een vriendje en studeerde ik in Nijmegen. We liepen hand in hand over de markt en er werden opmerkingen gemaakt, maar we deden gewoon wat we wilden en kregen verder geen problemen. De tolerantie is niet zo heel erg verbeterd sinds die tijd, in sommige steden is het zelfs achteruit gegaan. Mensen durven niet openlijk zichzelf te zijn uit angst om in elkaar geslagen te worden. Er zijn steeds meer groeperingen die radicaler zijn en losse handjes hebben wat dat betreft.”

Behoefte aan saamhorigheid

“Pride055 is van groot belang voor het vergroten van de zichtbaarheid van de LHBTI-gemeenschap in Apeldoorn en fungeert als belangrijke gesprekspartner voor de gemeente. Als platform biedt Pride055 een betere mogelijkheid voor individuen om dingen te organiseren dan wanneer ze los van elkaar opereren. Er is behoefte aan meer samenhang binnen de LHBTI-gemeenschap en Pride055 kan daarbij helpen.”

Gezien en gehoord worden

Pride055 heeft al verschillende stappen gezet om meer zichtbaarheid te creëren, zoals het organiseren van een Queer borrel met zo’n 55 deelnemers, inclusief mensen buiten de werkgroep. Het feit dat er ook grote evenementen zoals het Crush feest worden georganiseerd, geeft aan dat er behoefte is aan samenkomsten en ontmoetingen. Dit is ook belangrijk voor jongeren die zich nog volop in ontwikkeling bevinden.

Een onmisbare werkgroep

Het heeft tijd en moeite gekost om binnen de werkgroep tot een duidelijke vorm te komen, maar nu zijn we zo ver en na de zomervakantie zullen ze nog meer stappen zetten. Mensen kunnen zich aanmelden om te helpen bij het geven van voorlichting, het organiseren van evenementen en het vinden van manieren om de LHBTI-gemeenschap te ondersteunen, ook binnen de kerk. De werkgroep Pride055 is daarom onmisbaar voor Apeldoorn en haar LHBTI-gemeenschap.

Kleurrijke toekomst

“Voor de komende vijf jaar hoop ik dat we in Apeldoorn een Gay Pride kunnen organiseren en dat de grote winkelstraten net zoveel regenboogvlaggen uithangen als in bijvoorbeeld Utrecht. We moeten niet bang zijn om ons hoofd boven het maaiveld uit te steken, want angst is een slechte raadgever. Natuurlijk zullen er altijd mensen zijn die zich gekwetst voelen, maar dat geldt voor alles. Ik las een mooie uitspraak in Trouw die dit weekend werd gedaan: het recht om niet gekwetst te worden bestaat niet, maar dat betekent niet dat iedereen het recht heeft om te kwetsen.”

Een boodschap aan anderen

“Aanvaard elkaar, gewoon zoals je zelf aanvaard wilt worden.

Helaas worden er vaak ongenuanceerde oordelen geveld zonder dat men de achtergrond of context kent. Een voorbeeld hiervan is te zien bij de wereldwijde rel over het boek “De duivelsverzen” van Salman Rushdie, dat veel mensen niet hadden gelezen, maar toch meenden te veroordelen. Een ander voorbeeld is de schrijver van het boekenweekgeschenk die verdacht werd van betrokkenheid bij pedoseksualiteit. In beide gevallen werd er snel en ondoordacht gereageerd zonder eerst na te denken of zich te informeren.

Daarom is het van belang om te reflecteren op onze eigen oordelen en ons bewust te zijn van de beperkingen van ons eigen perspectief. Door open te staan voor verschillende meningen en perspectieven en door ons te informeren over de context en achtergrond van een situatie, kunnen we onze oordelen en meningen beter onderbouwen en genuanceerder formuleren. Laten we daarom ons best doen om elkaar te accepteren en elkaar met respect te behandelen.”

Op dit moment is Pride055 bezig om zich om te zetten naar een officiële stichting. Mensen die werkgroepen van Pride055 willen versterken, worden nog gezocht en kunnen zich aanmelden via regenboogapeldoorn@outlook.com.