Jazz Sabbath imponeert met muzikale kruisbestuiving

Wekenlang gonsde het van de geruchten. Zou er echt een deel van de voormalige hardrockband Black Sabbath naar Gigant komen of was dit slechts een hersenspinsel. Een uitverkochte theaterzaal zag dat het eerste daadwerkelijk een feit werd. 

De band Jazz Sabbath is opgericht door Adam Wakeman, toetsenist van Black Sabbath en zoon van de evenzo begenadigd toetsenist van de progressieve rockband “Yes”, Rick Wakeman. Tijdens een tour van de hardrockers van Black Sabbath werd in een lobby van een hotel aan Adam Wakeman gevraagd of hij nog een deuntje kon spelen op de piano en zo zag Jazz Sabbath het daglicht.

Het fictieve verhaal op het podium vertelt over een verloren gewaand album van Jazz Sabbath dat eind zestiger jaren gestolen zou zijn door een vervalsingsband, genaamd Black Sabbath. De illustere hardrocksound van Black Sabbath zou plagiaat zijn en het creatieve origineel was van Jazz Sabbath. Een mooi utopisch gegeven dat sommige bezoekers in den beginne toch liet twijfelen over de werkelijkheid van dit verhaal. In een video voor het optreden bleek dit echter een gimmick, alsook een prachtige PR-stunt. Zelfs in het Verenigd Koninkrijk, waar dit succesvolle Jazztrio vandaan komt, heeft deze hilarische verwarring voor veel aandacht gezorgd. Ozzy Osbourne, oprichter van Black Sabbath, de band die gezien mag worden als grondlegger van de Metal, heeft zelf ook lovende kritieken gegeven over de mannen van Jazz Sabbath, waaronder dus zijn eigen toetsenist, door de woorden “I am really loving this” uit te spreken. Het heeft Jazz Sabbath geen windeieren gelegd.

Een briljant bedacht gefingeerd verhaal en hilarische mindf.ck staat echter nog niet meteen garant voor muzikale perfectie. De  nieuwsgierigheid naar het beroeren der instrumenten werd subtiel opgebouwd. Wat te berde werd gebracht op het podium maakte echter grote indruk bij het enthousiaste publiek en niet in de laatste plaats bij schrijver dezes. De artistieke, muzikale stukken waren allemaal jazzvertolkingen van Black Sabbathnummers. Als groot fan van deze muzikale stroming werd ik blij verrast. Fantastische jazz, tot in perfectie uitgevoerd met een uitzonderlijke vingervlugheid van Wakeman. Ook het briljante, funky contrabasgeluid en de stuwende ritmesectie met een weergaloze drumsolo waren een streling voor het oor. Perfect op elkaar ingespeeld en de ervaring van de drie mannen droop er van af.

Voor deze recensie heb ik enig research van het stevige werk van Black Sabbath verricht en het is ontzettend knap om improviserend Jazz te blenden met het heftig rockende origineel. Daar slaagde het trio echter met verve in, hoewel bij sommige stukken het wel een uitdaging was om meteen het origineel er in te ontdekken. Hoogtepunt vond ik persoonlijk “Paranoïd”, werkelijk meesterlijk getransformeerd tot hoogstaande Jazz.

Tussen de stukken door werd het publiek getrakteerd op typisch Britse humor van Wakeman die, met zijn pruik op en wandelstok aan zijn zijde, verdacht veel leek op de oudere versie van Ozzy Osbourne. 

Het publiek was overigens ook onderdeel van een kruisbestuiving. Pure rockers op de tribune met leren jasjes aan, T-shirts gelardeerd met rockteksten, waarbij ik hierbij zomaar de aanname doe dat de nodige Harley Davidsons voor Gigant gestald stonden, maar ook keurig gekleed, jazzgelardeerd, rotarypubliek, vulden de theaterzaal. Ik weet dat ik hiermee enigszins chargeer en generaliseer, maar een opvallende constatering was dit wel. Goede muziek exalteert, verbindt en verbroedert, dat werd in Gigant wel heel duidelijk. 

Of het nu nieuwsgierige hardcore Black Sabbathfanaten waren of luistergrage Jazzadepten, genieten deden ze allen. En door het aangeschafte album doe ik daar evenzo, met groot genoegen, op deze zondagochtend nog immer aan mee.

Zaterdag 22 maart, popzaal Gigant