Lekker wijf

Om maar met de deur in huis te vallen: ik heb niets met rokjes of met rokjesdagen. Ik ben namelijk een jurkjesman. Dat mogen lange jurken zijn, korte, met- of zonder split, strakke, wijde; het maakt me niet uit.
Met het overdreven geile gedrag van mijn mannelijke omgeving als de temperatuur buiten stijgt, kan ik mij niet vereenzelvigen. Of niet méér. Ouder worden betekent in mijn geval ook vermindering van de viriliteit. Dacht ik als jongen van 16 nog dat seks en het opvoeren van bromfietsen de belangrijkste zaken op aarde waren, tegenwoordig weet ik wel beter, want wie voert er vandaag de dag nou nog zijn bromfiets op?
Ik gun ieder zijn lustgevoelens. Zo ook op vrijdag. Vrijdag was het bloedheet en zaten de terrasjes in het centrum van Apeldoorn vol. Ik had net bij Nawijn en Polak een mooi afgeprijsd boek gekocht (Neêrlands roem, koken als Greetje) en had zin een een espresso. Op één van de terrassen op het Raadhuisplein is nog plaats. Ik ren erheen en ga zitten. Na zes keer genegeerd te zijn door de serveerster, krijg ik ongeveer na tien minuten de mogelijkheid de espresso te bestellen. Na nog eens dik tien minuten wachten krijg ik de koffie gebracht. Dat de serveerster ‘astublieft’ zegt, verzin ik nu ter plekke.
Naast mij zit een groepje opgeschoten pubers. Allemaal van het mannelijke geslacht. Ze maken een hoop herrie.
“Daar!”, schreeuwt een van de jongens. “Wat een geil wijf!” Hij wijst zonder gêne naar een meisje van een jaar of 15 dat langsloopt. Het meisje heeft, jawel, een heel kort zwart rokje aan. Te kort. Dat vindt ze zelf kennelijk ook, want om de twee passen trekt ze met beide handen aan alle kanten van het rokje. Ze heeft duidelijk moeite om fatsoenlijk te lopen op de hoge hakken. De helft van haar gezicht is bedekt met een joekel van een zonnebril.
Omdat ik met de eindredactie van Apeldoorn Direct afspraken heb gemaakt omtrent het taalgebruik in de Stukslaan-columns (ik mag bijvoorbeeld niet “neuken” schrijven), kan ik niet de daaropvolgende opmerkingen van de pubermannen weergeven.
Ik heb mijn koffie op en gebaar naar de serveerster door middel van snelle wrijfbeweginkjes met mijn wijsvinger onder mijn duim, dat ik wil afrekenen.
Een paar minuutjes later loopt er wéér een jongedame voorbij die reuring brengt in het pubergezelschap. En ook zij is kortgerokt. Ik zie een blote buik en een navelpiercing. De jongens naast mij roepen alleen ’tieten!’ De cola-boeren die ze laten klinken droog en echoën terug van de gevel van juwelier Van der Mey. Dat het meisje hele mooie krullen heeft en een bijna perfecte mannequin-achtige loop: daar hoor ik de jongens niet over
Dan zie ik een vrouw van een jaar of dertig met de mooiste jurk die ik ooit gezien heb (lees: ‘het mooiste lichaam’, maar mijn vriendin leest mee, dus moet ik een beetje om de brij heendraaien). De vrouw blijft stilstaan. Ze pakt haar mobieltje en belt. Haar jurk is zalmkleurig of roze; ik ben niet zo goed in het omschrijven van kleuren. De maxi-jurk heeft een lichte bloemenprint. Om haar slanke middel draagt de vrouw een strikceintuur.
De jongens hebben geen enkel oog voor de vrouw met de jurk. Ik kijk een van de jongens aan en zeg zachtjes, terwijl ik heel bescheiden met mijn hoofd een beweging van hem naar de vrouw met de jurk maak: “Kijk.”
Voordat ik enig besef heb van de impact van mijn hoofdgebaar brult de jongen: “Kijk! Een hippie in een bloemetjesjurk. Die heeft vast geen onderbroek aan!”
Ik roep naar de serveerster dat ik wil afrekenen. Ze kijkt me aan, maar reageert niet.
De jongens laten vrolijk hun boeren ongeneerd los en hebben de grootste schik. Ook nu kan ik niet herhalen wat ze zeggen, maar ik verbaas me hoeveel synoniemen ze kennen voor de vrouwelijke genitaliën.
De jongens blijven zonder enige vorm van schaamte hun oordeel over langslopende vrouwen vellen en hebben geen enkel moment de neiging de dames los te zien van hun lustgevoelens. Ik droom een beetje weg. Terug naar de tijd dat ik puber was. Hele dagen bezig met mijn Yamaha bromfiets. Altijd bezig met sproeiertjes, spruitstukken, cilinders, cilinderkoppen, carburateurs en uitlaten. Indruk maken op de meisjes: want wie de snelste bromfiets had, was de bink van het dorp. Ooit zou ik de meisjes van me moeten afslaan….
Het is nooit gebeurd (dat ik de meisjes van me moest afslaan), maar ik had wél bijna de snelste bromfiets. Jos Bosvelt had een Kreidler die net iets sneller was, maar hij had dan ook een cilinder van 80cc.
Ik hoor de jongens nog steeds lachen en boeren.
Het wordt wat frisser want er is geen zon meer op het terras.
Ik leg €2,50 op het tafeltje en besluit weg te lopen.
Thuis zit mijn vriendin frisgedoucht op de bank met haar Snoopy-slaaphemd, een joggingbroek en badslippers.
Wat is ze toch een lekker wijf.

Robber