Leo Volente

Pesten is hot. Ik bedoel: pesten heeft (weer) de aandacht. Dat was vroeger wel anders. Toen ik een jaar of 12 was pestte ik er flink op los. En af en toe werd ik zelf ook gepest: boontje kwam al in de jaren ’70 om zijn loontje. Maar er was geen hond die zich er mee bemoeide. Er was een erecode onder de pestkoppen: pesten blijft in de groep. Ouders en andere zeurpieten hoeven het niet te weten, want anders gaan ze zich ermee bemoeien en dat stagneert de pesterijen.
En we hielden ons ook aan die erecode. Toen ik Ginie (we pestten haar omdat ze geen borsten had) tijdens de tekenles in de klas een potje Oost-Indische inkt over haar hoofd goot, onderging ze dat redelijk gelaten. Een uurtje later pakte ze bril van mijn hoofd en brak die in tweeën. Wat Ginie aan borsten miste compenseerde ze met assertiviteit.
En we klikten niet tegen de bebaarde tekenleraar of onze wederzijdse ouders. Erecode was erecode.

Iedere dag als ik naar school liep, kwam ik Leo tegen. Leo was niet helemaal in orde: volgens de verhalen was hij een keer tegen een rijdende trein aangelopen. We geloofden dat en vonden het stiekem best wel stoer. Leo had een amalgaamloos gebit, zwart sluik haar en in ieder geval één rare eigenschap: hij sloeg mij iedere dag met zijn vuist vol op mijn gezicht als ik van school kwam. Bam! Zonder enige reden. Maar ja: Leo was niet helemaal normaal en ik oordeelde dat de kaakslagen onder de noemer ‘pesten’ te scharen waren, dus hield ik mijn mondje dicht tegen mijn ouders. Inderdaad: de erecode.
Leo stond er altijd. Of ik nou laat uit school kwam of mij het laatste uur ziek meldde en dus eerder weg kon: iedere keer wachtte hij mij op en incasseerde ik zijn keiharde vuistslagen.

Toen ik hoorde dat hij ook Dolf, een vriendje van mij, ieder week als hij van de voetbaltraining kwam recht op zijn bek mepte, besloten Dolf en ik om Leo eens een lesje te leren.
Dolf wist dat Leo op woensdagmiddagen folders rondbracht en dan een flink stuk de Posbank op moest klimmen met zijn gifgroene fiets. Om een uur of twee lagen Dolf en ik in de struiken. We hadden een nylonkous over ons hoofd getrokken voor het geval het ijzerdraadje dat we over de weg hadden gespannen Leo niet zo heel erg zou verwonden of niet buiten westen zou brengen en hij ons dus zou herkennen. Dolf had een stuk touw in zijn fietstas gedaan waarvan hij eventueel nog een lasso kon maken. Dat had hij gezien bij ‘Rawhide’. We lagen nog geen tien minuten, ieder aan een kant van de weg in de struiken, toen we Leo hoorden en zagen aankomen. Zijn benen stampten en draaiden rond op een lage versnelling. We hielden onze adem in. Plotseling hoorden we een ijzingwekkende schreeuw en Leo kletterde van zijn fiets. Gorgelend lag hij op de grond; er leek bloed uit zijn nek te golven. Zijn ogen draaiden spastisch rond en leken alleen nog maar uit oogwit te bestaan.
We sprongen uit de struiken en deden wat we doen moesten: we sleepten Leo naar de linkerkant van de weg en trokken hem de bosjes in. Ik zag dat de mouw van het shirt van Dolf vuurrood van het bloed van Leo was.
Dolf zette Leo, die zich niet verzette, met de rug tegen een boom. Hij sprintte naar zijn fiets en pakte het touw uit de fietstas en kwam hijgend weer terug. Als een gek begon mijn vriendje met het touw om Leo heen te rennen en bij ieder rondje werd Leo strakker aan de boom gebonden. Leo heeft ons niet gezien. Dat wisten we zeker, want Leo’s hoofd zakte met gesloten ogen naar beneden.
We renden hard weg, pakten Leo’s fiets die nog op de weg lag en gooiden die aan de andere kant van de weg op de grond en bedekten het rijwiel met bladeren. We pakten onze fiets en fietsten keihard, zonder enig woord met elkaar te spreken, naar het dorp. We hebben het nooit iemand verteld.

Na ongeveer een week stond Leo weer bij mijn school. Hij negeerde me en ik zag dat Ginie op hem afliep. Ze kuste hem.
Toen ik langsliep wees Leo naar een korsterig litteken op zijn strottenhoofd en gaf me een knipoog.

-Robber