Martijn over…impressies

Er speelt een bandje hier. Het is niet echt een goed bandje. Dat vind ik. Wat andere mensen er van vinden weet ik niet. Behalve van Mark. Van Mark weet ik dat hij het bandje ook niet zo goed vindt. Ik weet dat omdat hij zijn vriendin appte. “Deprimerende kutmuziek” stond er in het berichtje. Zijn vriendin lacht erom, maar hier valt weinig te lachen. Toch zijn er hier mensen die het bandje wel leuk vinden. Die klappen. Op die mensen maakt het bandje een goede indruk. Mark en ik zijn er echter niet zo van onder de…eh, nouja…je snapt ‘m.

Dit stukje gaat over impressies (eerste, maar ook andere). Het begon met een stukje over een band die ik niet zo goed vond. Dat geeft de impressie dat het gaat over zaken die een indruk op mij maken. Dat is alleen niet echt waar. Het gaat over de indruk die ik wíl maken. De impressie die ik achter wil laten. Dit stukje begint dus niet al te goed. Ik weet nog niet helemaal hoe dit werkt. Ik ben er mee bezig.

Vorige week zeiden mensen tegen mij: “Jij kunt ook alles” of vroegen me: “Wat kun jij niet?” Het waren er zoveel dat het me begon op te vallen, maar niet zo veel dat ik er arrogant van word (dat ben ik namelijk al, volgens mijn verloofde). Nadat die mensen dat tegen me hadden gezegd ben ik me af gaan vragen waarom ze dat zeiden. Het was hun reactie op mijn verhaal over een muurschildering die ik net klaar had. Die liet ik zien en toen zeiden ze dat. Ik snapte wat ze letterlijk bedoelde, dat ik veel dingen kan. Maar wat ze er mee bedoelden ontgaat me.

Het kan zijn dat ze gewoon alleen dat bedoelen.”Jeetje, wat kun jij veel dingen.” Als ik de reactie echter aan mezelf spiegel zou het ook kunnen betekenen: “Jij kan veel in vergelijking met mij. Want ik kan niet al die dingen.” Ik hoop niet dat dit het geval is. Het is niet mijn bedoeling om mensen het gevoel te geven dat zij weinig kunnen. Eerder juist, zou ik willen dat mensen denken: “Hee, wat leuk. Gister kon hij dat nog niet, maar vandaag probeerde hij het. Misschien moet ik het ook proberen. Ja, dat ga ik doen.”

Want ik kan niet alles. Verre van. Ik probeer wel een hele hoop. Dat doe ik omdat ik zoek. Zoek naar welke indruk ik wil maken. Welke impressies ik achter wil laten op de mensen om mij heen, maar vooral ook op welke manier ik mezelf kan uitdrukken. Hoe ik iets teweeg kan brengen. En daarom schrijf ik nu wekelijks een column, maak ik een vlog waarbij ik gedichten voordraag en zeg ik ja als iemand me vraagt of ik een muurschildering wil maken.

Terwijl de band hun deprimerende muziek verder jengelt raak ik in gedachten verzonken. Ik zie mezelf daar staan achter de microfoon. Ik zie dat het op sommige mensen een indruk maakt, maar op de meeste niet. Terug in het nu hoor ik de band weer en wat ze staat te proberen is zo slecht nog niet.