Martijn over…waar dit allemaal vandaan komt (een ode)

Een gevoel van veiligheid. Dat is wat hier overheerst, voor mij. Het even niet meer hoeven. Niet meer hoeven, omdat je er al bent. Hier kun je rustig aan doen, of niet. Het is hier even helemaal van mij nu. En elke keer ook weer. Een veilige haven waar ik altijd aan kan leggen en weer kan vertrekken als het voorbij is.

Ik weet niet meer wanneer de eerste keer was dat ik me zo voelde, maar ik weet dat het al lang geleden is. Naar mijn idee is het in de loop der jaren weinig veranderd hier. Het werkt allemaal nog hetzelfde in een tijd dat niets dat meer doet. Dat vind ik er zo fijn aan. Geen ellenlange handleiding, geen moeilijke stappen, niet beslissen, geen keuzes. De tijd staat stil hier.

Dat is het ook. Er is hier geen tijd. Geen tijd en geen angst, dus kan ik alles even laten gaan. Ik ontdoe me van het oude en hou me bezig met het nieuwe. Dit is waar al mijn beste ideeën zijn geboren. Waar ik mijn beste gedichten schreef. Waar ik het idee voor mijn boek kreeg. Waar ik bedacht dat ik elke week in een column tegen je aan wil jengelen. Okee, het was niet allemaal even geweldig.

En ook terwijl ik er nu zit voel ik even geen druk. Ook al staan er minstens honderd mensen op me te wachten. Wachten totdat ik klaar ben. Als een afwachtend publiek staan ze aan de andere kant van de deur, maar helaas zal ik niet naar buiten komen onder luid gejuig. Ik ben het niet waar ze treuzelend en van voet tot voet om staan te springen. Het is deze plek.

En dat vind ik het mooie. Zelfs op festivals is dit kleinste kamertje gewoon heel eventjes mijn kleinste kamertje. Voordat ik hier binnen kwam vroeg ik me nog af waarom het bij mijn voorganger zo lang duurde. Nu ik zit snap ik het wel. Het heeft iets hier. Het is zo ongedwongen. Magisch, hoe dat kan. Een ongedwongen sfeer terwijl er honderd man staan te wachten. Maar ik voel geen haast.

Er zijn even geen bands waar ik op dit moment heen moet. Geen feestjes die ik aan het missen ben. Geen munten brandend in mijn broekzak om omgeruild te worden voor de ontelbare liters bier die mijn meeblerrende bek nog zullen bereiken.

Er is even geen Lowlands. Alleen ik en de pot.