Mijn held, Stefan

2011 – Voorst
Je verwacht nooit dat dingen gaan zoals ze gaan. Soms kan een mens zich ergens mentaal en in zijn dromen op voorbereiden, soms niet. Ik zag hem voor me, zittend bij zijn ouders. Voorzichtig koffie drinkend uit het porseleinen kopje met sierlijk oortje, wat altijd wankelend op tafel stond omdat daar zo`n dik en harig kleedje op lag. Hij vertelde zijn ouders dat het over drie jaar echt ging gebeuren. De reis van zijn leven. Zachtjes raakt zijn vrouw hem aan op zijn arm, ze gloeit van trots terwijl ze met haar andere hand hun zoontje over de bol aait. Stefan denk dat hij zich blij moet voelen, maar voelt niets. Een grote leegte is deel van hem. Hij neemt zich voor om elke dag te blijven trainen. Van trainen en de reis zal hij misschien opknappen, denkt hij.

Hij sleept zich dag na dag naar de schaatsbaan. Eigenlijk heeft hij een hekel aan kou, een hekel aan ijs. Hij heeft ook een hekel aan schaatsen, maar hij weet dat hij er ooit van heeft gehouden. Deze herinnering zorgt ervoor dat hij doorzet en blijft trainen. Bovendien, de hele dag met zijn vrouw en kinderen thuis is ook geen optie. Hij zou ze trots moeten maken, ook al voelt hij daar wederom niets bij. Met tranen in zijn ogen stopt hij zijn zere voeten in de krappe schaatsen. Hij moet door, of hij moet stoppen, er is geen andere keuze.

2014 – Sotsji
Hij staat er. Het buigen voor de start doet altijd een beetje zeer aan zijn rug. Zijn pak zit lekker, als een tweede huid. Hij voelt de blikken van zijn familie en de Koning en Koningin. Hij denkt terug aan een tijd geleden. Een zwarte periode. Hij voelt de adrenaline door zijn lijf. Hij zal gaan knallen. Zijn vorige ronde ging niet goed. Had hij daar verdomme al die jaren voor afgezien? Om 24e te worden op de Olympische Spelen? Gelukkig krijg je altijd een tweede kans bij de 500 m. Hij moet stil staan – heel stil. De knal klinkt en Stefan is weg. Hij denkt aan zijn vrouw, wat is ze geduldig met hem geweest. Hij denkt aan zijn twee zoontjes, die hij eindelijk trots op hun vader wil maken. Hij krijgt een voorzichtige glimlach op zijn gezicht, zijn start is goed. Dan voelt hij zijn schaats in het ijs – dat verdomde ijs – hangen en gaat finaal onderuit. Gevallen, afgegaan. “ik stel wederom teleur” is het enige wat Stefan nog kan denken, “ik heb weer gefaald”.

2 dagen later wint Stefan Groothuis een gouden medaille op de 1000m.