mourir un peu

Het leven is een enkele reis richting doodgaan, de enige zekerheid in het leven. De fysieke aftakeling begint al vlak na je geboorte. Dat hebben ze wetenschappelijk uitgezocht. Intellectueel ligt je top op je 27e, maar daarna gaat dat snel bergafwaarts. Ook dat hebben ze bewezen. Nee, het is allemaal geen pretje. Eigenlijk is het leven gewoon wachten totdat het afgelopen is. Dat realiseerde ik me deze week al te goed toen ik mijn eerste leesbril kocht.

Ze zeggen dat mensen die een belangrijke beslissing in hun leven nemen daar vaak gemiddeld al zo’n 12 jaar mee rondlopen. Verhuizen, een andere baan, een nieuwe relatie, een cabriolet aanschaffen. Dat soort dingen. Het suddert eerst jaren voordat het gebeurt. Het lijkt lang, maar ga maar eens eerlijk bij jezelf na. En het zou in mijn geval best kunnen kloppen dat mijn eerste oogmeting rond mijn 33e was. Ze zeiden toen dat een bril ‘nog lang niet nodig’ was. Dat klonk mij als muziek in de oren, al was ik niet voor niets bij de opticien binnengestapt. En sindsdien, als het precaire onderwerp ergens aan de orde kwam, herhaalde ik die woorden met plezier en met uiterste zelfverzekerdheid. Ik een bril? Nog Lang Niet Nodig!

De laatste jaren erger ik mij aan de onleesbare teksten op apparaten, op de achterkant van brochures, in bijsluiters, op etiketten van levensmiddelen en op vergaderstukken die op 70% zijn gekopieerd. Even overwoog ik lid te worden van de Bond Tegen Kleinekutlettertjes maar daar is het nooit van gekomen. We zouden eigenlijk met z’n allen ten strijde moeten trekken tegen deze verloedering van cultuur en maatschappij! Een verbod op alle 10 punts-letters en kleiner! Maar ja, de ideale wereld bestaat niet. Ik moest de waarheid onder ogen zien en zo kwam ik dus van de week bij de HEMA terecht.

De HEMA heeft de leesbrilletjes vlakbij de ingang staan. Niet discreet achteraan onder de trap, nee: pal voor de deur. Op die manier wordt verzekerd dat al je toevallige in- en uitlopende vrienden, bekenden, buren, familieleden en klanten je met de onooglijke plastic prothesen zien hannesen. Mijn kinderen zouden dit vreselijk ‘schamend’ of toch op z’n minst awkward vinden. Ik ook wel een beetje, want dit is strikt medisch geheim! Maar ik zet door want ik heb er niet voor niets 12 jaar over gedaan om deze stap te zetten.

Op het bordje naast de brillen staat de tekst LEES DIT OP 30 CM AFSTAND, ALS HET SCHERP IS HEEFT U DE BRIL MET DE JUISTE STERKTE. Zo probeer ik allerlei soorten en maten om uiteindelijk te kiezen voor eentje met de aanduiding ASPHERIC LENS +1.00. Dat zijn nog geen wasmachinedeurtjes, dat weet ik ook wel. Maar het doet me pijn te moeten toegeven dat de tekst inderdaad een stuk scherper is dan mijn blote ogen kunnen weergeven. Avoir besoin des lunettes, c’est mourir un peu.

Bij de kassa leg ik het kleinood voor de -brildragende- kassière op de balie. Ze kijkt ernaar terwijl ik zeg: ‘Het moest er een keer van komen’. Een flauwe glimlach verschijnt op haar gezicht. Ik weet niet hoe oud ze is, maar ze is zeker al een stuk over de helft. Ze pakt de bril en bekijkt hem. ‘Ach’, zegt ze, ‘plus één. Voor je het weet zit je op plus drie, hoor’. Ik had natuurlijk wat meer steun verwacht op dit punt. Opbeurende woorden. Begrip. Misschien een amicale schouderklop. Of dat ze even mijn hand zou vastpakken. Maar nee hoor, gewoon een keiharde dreun in m’n gezicht. Plus drie zeg! Ik loop rood aan van woede, stoom komt uit m’n oren. 12 jaar vertwijfeling lijkt zich in split second om te zetten in vernietigende agressie. Ik trek de kassière aan haar hemaschortje over de balie en sleur haar richting de rookworsten. Klanten springen voor me opzij. Dat zie ik zonder bril trouwens nog heel erg goed. Ik weet dat bij de rookworsten een grote afvalbak staat en daar gaat zij in. Maar nog voordat ik mijn missie volbreng word ik stevig aan mijn schouder beetgepakt. ‘Waar gaan wij naartoe, meneer?’, zegt de geüniformeerde diender.

Op het politiebureau wordt proces verbaal opgemaakt. De agent neemt alle tijd om mijn verhaal op te nemen. Mijn emotionele toestand lijkt bij hem een zekere sympathie op te wekken. Als alles verteld is, wordt het documentje geprint. ‘Wilt u het nauwkeurig nalezen? Graag ondertekenen als het goed is zo’. Ik leg het document voor me en merk op dat het wel erg kleine lettertjes zijn. ‘Ik pak even m’n leesbril’, zeg ik. Routineus plaats ik het stukje plastic op mijn neus. De agent: ‘Handig hè, die dingen? Als je de 40 gepasseerd bent, kun je ook eigenlijk niet meer zonder’.

-jertaa