Ongemak: Een hek te hoog

Ongemak zit ‘m in kleine dingen. Van beide naar dezelfde kant uitwijken tijdens het passeren van een collega, piepende boxen tijdens een toespraak, tot een totaal misplaatste opmerking tijdens een oer-Hollandse ‘kringverjaardag’. In deze column neem ik jullie mee in ongemakkelijke en schurende situaties uit mijn leven. Want ergens geniet ik enorm van onschuldige, tenenkrommende situaties. 

Voor dit moment moeten we een aantal maanden terug, tijdens het EK 2024 om precies te zijn. Een van mijn passies is voetbal, al ben ik geen fanatieke fan van Oranje. Die pitloze oefenwedstrijden onder de vlag van de ‘UEFA Nations League’ laten mij koud, maar tijdens de eindtoernooien ben ik zelfs niet veilig voor de ‘Oranjekoorts’. Een groot gedeelte van de wedstrijden heb ik met vrienden in het centrum gekeken, om na overwinningen een kijkje op de Oranjerotonde te nemen. 

Tijdens de wedstrijd Nederland – Engeland zat ik met twee vrienden bij de Irish Pub, hier kom ik eigenlijk nooit, maar het was best gezellig. De wedstrijd begon voorspoedig met een snelle goal van Oranje en werd gespeeld in een hoog tempo. Ons drinkgedrag nam het ritme van de wedstrijd al snel over, de ene na de andere halve liter bier werd op onze tafel gezet. 

In de rust gaan we altijd naar buiten om te roken, vanwege de grootheid van de wedstrijd is de hele stad uitgelopen: alle cafés en kroegen zitten stampvol. De trap richting de toiletten zijn zo goed als volledig geblokkeerd door mensen met kazen, wortels en klompen op hun hoofd. Een vriend van mij, met wie ik afgesproken heb zijn naam niet te noemen, heeft hoge nood. “Ik ga wel snel bij de wc in de fietsenstalling bij ACEC,” hoor ik hem nog roepen in de verte. En weg is hij.

Op het terras ontstaat een soort rust-analyse. Al snel raak ik in gesprek met een groep vrienden uit Alkmaar, ze zijn met hun voetbalteam een weekje naar ‘de hoofdstad van de Veluwe’. Hier heb ik veel vragen bij: op welk niveau spelen ze, maar vooral waarom Apeldoorn? Terwijl ik mijn vragen stel, want je bent een redacteur of niet, met een behoorlijke dubbele tong hoor gebeurt er iets totaal onverwachts. Er staat blijkbaar een flinke rij voor de ingang van het terras, zo is mijn kameraad ook opgevallen. Hij bedenkt zich geen moment en spring nonchalant over het relatief lage obstakel. Opeens ligt er naast mij, op de koude grond van het Caterplein, een jongen met een oranje shirt en rood-wit-blauwe cape. Het is mijn kameraad, die als superman over het hek rond het terras van de Irish Pub is gesprongen. Belangrijk detail: hij bleef haken met zijn rechtervoet. Over het terras gaat een schokgolf van verbazing opgevolgd door een zucht van opluchting en afgesloten met een lachend publiek waar een cabaretier jaloers op is.

Volgens van het lachen naar adem happende omstanders leek het alsof hij even stil hing in de lucht: alsof de tijd even stilstond. Als ik aan dit moment terugdenk schieten de tranen nog in mijn ogen, het hoogtepunt van mijn sportjaar 2024. Helaas werd er na de val nog weinig gelachen, maar dit blijft voor altijd een ongemakkelijk maar legendarisch moment.