Ons bos

Bij ons dorp ligt een bos. Het bos ligt aan de overkant van de weg. Vroeger lag het bos gewoon naast het dorp, maar omdat wij nu eenmaal soms van A naar B moeten voor ons werk, is er van overheidswege een grote weg neergelegd tussen het dorp en het bos. Dat vonden de dorpse wandelaars niet leuk, terwijl de dorpse automobilisten er wel blij mee waren. Soms zorgde dat voor innerlijke verscheurdheid omdat sommige mensen in het dorp nu eens wandelden, dan weer auto reden, zodat ze inwendig heen en weer werden geslingerd tussen leuk en niet-leuk.

Eenmaal veilig aan de overkant beland – wij proberen dat liever niet in de spits, want dan staan wij soms mismoedig met een kluitje mededorpelingen te wachten op een hiaatje in de eindeloze stroom auto’s – wandelen wij graag in het bos. Voor ons is het dan ook een wandelbos. Voor anderen is het een hardloopbos, een speelbos, een hangbos, een fietsbos, een hondenuitlaatbos. Tussen de verschillende groeperingen levert dat nog wel eens spanningen op, waarbij emoties hoog oplopen. “Mevrouw, als u nog eens met die stok naar mijn hond wijst, bel ik de politie. Dit is een hondenbos!”

Maar ach, het bos is er voor iedereen, en meestal ligt het er gewoon vredig bij. Zacht wuiven de blaadjes van de loofbomen, ruist de wind door de naaldbomen, en kabbelt het water door de spreng. In de verte soms het gesnuif van een zwijn, het getik van nordic-walkingstokken, een blaffende hond, een roepende fietser. Dan is het in ons bos goed toeven.