Op de fiets: sweet home Apeldoorn

Elk jaar gaat Henk Rijke, sinds kort verslaggever voor Apeldoorn Direct, met 3 vrienden op pad. Op de fiets. Normaal ver weg, maar dit jaar is die tocht even anders dan anders. En daar schrijft hij over.

Het is mooi geweest. Het lichaam en geest willen echt nog wel, maar de stamppot andijvie lonkt in de verte. Genoeg meegemaakt, het Orderbos ruist al door mijn wilde haren, het Apeldoorns kanaal kabbelt in gedachte voor ons langs. Nog wel even een slordige 95 kilometer voor de boeg.

Corona

Bij zo’n reisje merk je plotseling ook hoe verschillend er in Nederland met corona wordt omgegaan: oké, overal handen desinfecteren, maar verder leek het wel het verschil tussen 010 en 020: het uitgangspunt is hetzelfde, maar beleving en uitvoering zijn compleet verschillend. In Groningen en Friesland zaten we rustig met z’n vieren aan één tafel en waren complete ontbijt buffetten vrij toegankelijk. Vanaf Haarlem was dat allemaal anders. Niks aan één tafel. Afstand houden en in Gorinchem moesten we plastic handschoenen aan bij het ontbijt en was echt alles apart verpakt. Bijzonder.

Bloei

En of de Betuwe in bloei stond. Het was een feestje om er doorheen te fietsen. Wat een prachtig gebied. En appels, zover je kan kijken. Ze smeekten ons bijna ze te plukken, zo lekker zagen ze er uit. Ik heb mij kunnen bedwingen. In Buren rijden we langs het mooiste museum van Nederland, al ben ik daarin licht bevooroordeeld.

Vals plat

Bij Elst lag het pontje al op ons te wachten. Tijdens de overtocht over de Rijn snel een broodje naar binnen gewerkt, waarna langzaam maar zeker ons ‘Veluws massief’ in zicht kwam. Geintje natuurlijk, vooral vals plat. Eerst richting Veenendaal, later vanaf Ede over de glooiende hei naar Otterlo. De beentjes hebben het even zwaar. Zijn wel toe aan een dagje rust. Een colaatje helpt mij richting Hoenderloo. Het tempo gaat omhoog. We willen naar huis.

Berg

Als we in volle vaart de Ugchelse berg afrazen weet ik dat we, zonder lekke banden, een heerlijke week hebben gehad. Dat beetje regen… ben ik allang weer vergeten. Thuis staat een heerlijk biertje om mij te wachten. De eerste in 8 dagen. Moet kunnen. Voldaan proosten we op de goede afloop. Plannen voor volgend jaar zijn de afgelopen periode in potlood gesmeed.

Koude grond

We hebben, coronaproof, een mooie rit gemaakt. 8 provincies in 8 dagen. Die slordige 650 veilige kilometers door Noord- en Midden Nederland waren meer dan de moeite waard. Nog een tip voor iedereen die dit ook wil gaan doen: het is een beetje psychologie van de koude grond, maar als je zo’n tocht als dit maakt weet je één ding zeker: na die steek in je zij, het pijntje in je knie, die houten kont en de gedachte dat je niet verder kunt, ben je net over de helft van je tocht. Het mooiste moet dan nog komen, ondanks regen, wind of wegversperring. ’s Avonds, aan een biertje, sherry, colaatje met een halve kip of schnitzel ben je het allemaal vergeten. Dan overheerst de voldoening, de ervaring en de gezelligheid. En daar kan niets tegenop. Proost.