Allemensen! : Overvloed

In de meeste mensenlevens komen periodes voor van meer of minder financiële voorspoed. Laat ik het wat persoonlijker maken; in mijn leven is dat zo. De ongelukkige combinatie van iets te zorgeloos leven en iets te weinig inkomen zorgde deze maand voor een kleine budgettaire crisis. Het vervelende is dat er in de minderminder-periodes altijd wel iets kapotgaat. Het goede nieuws is dat geluk en ongeluk niet eens zo ver uit elkaar bleken te liggen.

Volkomen onverwacht ging mijn oude, vertrouwde laptop stuk. Al heel erg lang kon ik altijd op het oude besje rekenen, maar net op het moment dat ik de bodem van mijn geldelijke ellende had bereikt, blies ze haar laatste adem uit. Voor alle taalkundige betweters onder ons; mijn laptop is vrouwelijk inderdaad. Ze heet Amanda, voelde ik toen ik haar kocht en dat ze gedurende haar hele, trouwe computerleven welwillend naar die naam luisterde, lijkt me voldoende bewijs.

Een dag later wilde ik mijn auto starten. Het Rode Gevaar, zo genoemd vanwege zijn vlammend rode kleur, gaf geen kik. Wanhopig bleef ik proberen om te starten, maar helpen deed het niet. Toen zelfs de startkabels van mijn buurman geen soelaas boden, sloeg de schrik me om het hart. Dure reparatiekosten waren het laatste wat ik kon gebruiken. Maar zoals zo vaak; als de nood het hoogst is, is redding nabij. In minder dan geen tijd had de in alle haast gebelde meneer van de pech-onder-weg-hulp mijn autootje weer aan de praat. Er leek behalve een lege accu niet zoveel aan de hand te zijn, sprak hij geruststellend, terwijl de regen met bakken uit de hemel kwam.

Opgelucht schudde ik de krachtige hand van mijn verlosser. Mijn dankbaarheid neemt onder dergelijke omstandigheden zulke grote vormen aan, dat ik van gekkigheid niet weet wat ik doen moet. En dat was te zien, zoals mijn dochter me later toesiste: mam, je keek of je die man wilde bespringen. En hoewel dochter weleens kan overdrijven, moet ik toegeven dat ik erg gevoelig ben voor mannen die mij komen redden. Als hij mij ter plekke ten huwelijk had gevraagd, dan had ik waarschijnlijk volmondig en zonder twijfelen ja gezegd. Hij vroeg het niet gelukkig. Net zo snel als hij gekomen was, verdween hij weer in de donkere avond. Er moesten meer mensen worden gered.

Ongehuwd maar blij van zin keerde ik na het rijden van enkele rondjes huiswaarts. Het stomme was, dat ik het universum eigenlijk om dertigduizend euro had gevraagd. In een documentaire over een bekende spirituele stroming hoorde ik een groot aantal min of meer bekende mensen verkondigen dat je alles kunt krijgen wat je hartje begeert, als je het gewenste maar vol overtuiging het universum in slingert. Er was, zo vertelden de semi-bekenden, op alle mogelijke gebieden overvloed voor iedereen. Mits je daar met elke vezel in je lichaam op vertrouwde tenminste.

Dit alles klonk mij als muziek in de oren. Als men mij gouden bergen belooft zonder noemenswaardige inspanning, dan ben ik met een natte vinger te lijmen. Dertigduizend leek mij een passend bedrag om eerst eens aan de kosmos te vragen. Ik had ook voor honderdduizend of een miljoen kunnen gaan, maar ik wilde niet meteen te inhalig overkomen. Het leek mij dat het universum dergelijke bescheidenheid wel kon waarderen.

Overal in mijn huis hing ik plaatjes met daarop dertigduizend euro en ik visualiseerde me suf. Omdat het belangrijk is om bijna te kunnen voelen hoe het is om zoveel geld te hebben, vertelde ik mijn kinderen over de financiële voorspoed die ons te wachten stond. Ze waren direct enthousiast. Met zo’n bedrag in het vooruitzicht leek het ons een goed idee om alvast wat uit te geven. We moesten er wel echt in geloven tenslotte en dit leek ons dé manier om ons rotsvaste vertrouwen te tonen.

Dus kochten wij een hippe koffiemachine, gingen wij eens wat vaker luxe uit eten en ook een ruime hoeveelheid nieuwe kleding konden wij ons best veroorloven in onze nieuwe financiële situatie, vonden wij. Elke keer als wij iets hadden aangeschaft wat we eigenlijk niet nodig hadden, gaven we elkaar een high five en riepen keihard: overvloed. Maar hoe wij ook ons best deden, er gebeurde helemaal niets.

Pas toen het universum het welletjes vond met dat malle gedrag en eindelijk iets van zich liet horen in de vorm van een kapotte laptop en een dienstweigerende auto, begrepen wij waar we mee bezig waren. Het was niet helemaal het signaal dat we verwachtten, maar duidelijk was het wel. Het mooiste van alles was, dat wij eigenlijk vooral zielsgelukkig waren dat ons innig geliefde wagentje het nog deed zonder noemenswaardige kosten. Dertigduizend euro hadden ons niet blijer kunnen maken, geloof ik. Opeens wisten wij weer dat we zonder al dat geld ook al volmaakt tevreden waren. Geluk komt in vele vormen. Het is de kunst om dat te blijven zien.

Deze blog is ook te lezen op www.allemensen.eu