Pakketjes: ‘Even een beetje water alstublieft’

Zie ik nou weer een wit busje? Ja hoor, je struikelt er in Apeldoorn deze dagen bijna over. Dit is vanmiddag al de zesde die hier in de buurt iets komt afleveren. Snel zoekend naar het volgende afleveradres. Aanbellen en wegwezen. Misschien niet zo heel gek, we zitten tenslotte in een lockdown, maar efficiënt, laat staan intelligent lijkt het mij deze dagen niet altijd te gaan. Terwijl op het eerste oog de klantvriendelijkheid er vanaf spat en mijn laatste digitale wens in recordtijd zal worden afgeleverd, ben ik benieuwd naar de wereld achter mijn te grote nieuwe trui of verkeerde maat schoenen. Zijn mijn voeten nou gekrompen?

We gaan meteen voor je aan de slag

Ik ben niet zo van het digitaal bestellen. Ik koop graag lokaal in ons centrum bij een verkoper die ik ken – en hij mij. Een paar schoenen van een vertrouwd merk die ik een tijdje terug toch maar digitaal uit een buitenland liet overkomen, ze waren een tientje goedkoper…bleek plotseling toch een halve maat groter dan mijn voeten ooit zijn geweest. En dan slaat vreugde toch snel om in teleurstelling en het gedoe van de retourzending.

Maar ja, je moet toch een keer wat nieuws en elke winkel heeft tegenwoordig een eigen, zeer aantrekkelijk ogende, website, digitale nieuwsbrief of ze zijn tegen betaling aangesloten bij een bedrijf dat de webshop voor ze runt. Voor hen pure noodzaak. En, erg prettig voor mij als consument, de kortingen vliegen je nu om de oren. De betaling is ook een eitje. Maak je keuze: vooraf, achteraf, je bent je geld tegenwoordig digitaal sneller kwijt dan dat je het pakketje straks kunt uitpakken. Het wordt ons, met andere woorden, erg gemakkelijk gemaakt.

Je kunt nu betalen

En dat dit een groeimarkt is, mag rustig het understatement van het jaar worden genoemd: in 2019 verdeelden, volgens de cijfers van de Autoriteit Consument & Markt, de 6 grootste pakketvervoerders in Nederland 576 miljoen pakketjes en was er 2.79 miljard euro mee gemoeid. En die markt is alleen maar gegroeid tijdens de Corona pandemie. PostNL bezorgt op dit moment alleen al 1,7 miljoen pakketjes per dag. Servicepoints en pakketpunten komen handen te kort. De bouwmarkt op de hoek is gesloten voor boutjes en moertjes maar er staat, op 1,5 meter, een rij om pakketjes op te halen. Fietskoeriers maken overuren, met bruine botenhammen als brandstof.

Goed nieuws, de bezorger is onderweg

Als het even kan blijf ik er voor huis. Je wilt de buren er niet (te vaak) mee lastig vallen. En zo denkt ruim 90% van de bevolking er blijkbaar over. Dus, goed de deurbel in de gaten houden is het devies. Alleen, wanneer komt ‘ie nou echt: voor één pakketje krijg ik 3 verschillende tijdstippen gemaild. Het is ongetwijfeld klantvriendelijk bedoeld, maar het effect is dat ik op D-day toch wat apathisch zit te wachten op het grote moment.

En dan: opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats… Herman van Veen’s woorden van jaren terug dwarrelen door mijn hoofd als een bezorger aanbelt en mij vriendelijk in gebrekkig Nederlands aanspreekt: “Beetje water. Alstublieft”. Ik sta even perplex. Geen handtekening, geen legitimatie: hij wil gewoon wat water. “Eh, momentje”, stamel ik.

300

Onze voorraad plastic wegwerpbekers heb ik snel gevonden. “Dank u wel”, versta ik vanachter een mondkapje. De bezorger heeft zich, met beker in de hand al weer omgedraaid richting auto. “Wilt u nog wat water?”, vraag ik snel. “Geen tijd, moet vandaag 300 pakketjes bezorgen. Elke dag. 300.” En weg is hij. In het donker op weg naar de volgende adressen. De auto ligt nog best vol, zie ik snel. Als dat maar goed gaat.

Ik laat het even op mij inwerken. 300 per dag. Reken maar uit. En meerdere adressen of pakketjes in dezelfde straat levert ongetwijfeld tijdwinst op, maar dat red je nooit in een ‘normale’ werkdag. Heeft zo’n bezorger een privéleven? Slaapt zo’n man nog? Heeft hij tijd voor lunch of koffie?

Het pakket is bezorgd

Ik open vol spanning de doos. Ik had toch twee truien bij hetzelfde bedrijf besteld. Ja hoor, daar gaan we weer: de trui zit ruimer dan gedacht en de kleur had ik ook echt anders gezien op de site. Een dag later komt dezelfde bezorger mij ’s avonds met een nieuwe doos de tweede trui brengen. Als ik hem opnieuw een beker water aanbiedt kijkt hij mij even verdwaasd aan. “O ja. Nee dank u. Geen tijd. Nog 40 pakketjes.” En weg is hij weer.

Retour rumoer

De tweede trui zit perfect en staat prima, de eerste gaat toch echt retour, overigens net als 40% van alle kleding die online wordt gekocht. Er zijn, ook in coronatijd, zo‘n 25 locaties waar je in Apeldoorn je pakketje kunt afleveren. Dat gaat allemaal soepel, maar ik baal wel. Het kost mij extra geld en milieutechnisch en bedrijfseconomisch is dit allemaal weer niet echt handig geweest. Een bedrijf maakt al snel meer dan 10 euro kosten om die trui bij mij te krijgen, de auto spuugt CO2 uit en wat denkt je van al dat karton en plastic verpakkingsmateriaal. En ze hadden die 2 truien toch ook een dag later samen kunnen bezorgen?

Als ik de volgende morgen trots de nieuwe aanwinst van mijn garderobe show moet ik toch even terugdenken aan die bezorger. Waar en wanneer kan die man eigenlijk naar het toilet?