(Pr)ikke

Ik wil een vaccin. Ik weet het zeker. Ik kan niet wachten. Gewoon weer mijn kinderen kunnen omarmen, veilig wat kunnen kopen in de stad, met vrienden uit eten zonder een meetlint nodig te hebben of last te hebben van een beslagen bril door mijn te laag zittend mondkapje. Mondkapje op, mondkapjes eindelijk weer af. Ben ik al aan de beurt…

Ik

Ik voel mij eigenlijk redelijk veilig voor het virus. Ben 60+, hoef niet meer te werken, zit voornamelijk thuis en de supermarkt, uiteraard ’s morgens vroeg, en het Orderbos zijn eigenlijk de enige plekken waar ik mij vertoon. Ik gebruik allerlei digitale verbindingen om contact te houden met de buitenwereld. Meestal trekt mijn WiFi het, soms ziet iemand eruit als Yoda uit Star Wars of blijft er een irritant rondje lopen midden op mijn scherm. Maar, zoals zovelen, wil ik weer mensen kunnen aanraken, veilig een visje kunnen halen op de markt op zaterdag en in winkels kunnen snuffelen in onze hoofdstraat zonder constant over mijn schouder te moeten kijken of iemand te dichtbij komt. Laat die prik maar komen. Ik ben er klaar voor.

Zij

Maar het wordt lastig. De scholen gaan weer open, de druk in de ziekenhuizen neemt niet echt af. Ons luchtruim is zo’n beetje gesloten, maar coronamutaties uit de hele wereld vliegen ons om te oren. Demonstraties op de Zwitsal, de horeca valt om, winkelstraten worden leger en leger. Moet ik dan bovenaan de lijst staan voor een prikje. Mijn kinderen staan voor de klas en werken in de zorg. Mijn vrouw werkt in de zorg, maar is als jonge blom nog niet aan de beurt voor Pfizer, Moderna of AstraZenica. Moeten zij niet eerst. Maar wie dan. Ik kan niet gaan kiezen.

Ikke, ikke

Het vaccin is, nu nog, schaars. En dat lijkt ons oerbrein te activeren. “Zolang de voorraad strekt”. Terwijl de winkels hun wintercollectie niet kwijt raken is het wachten op de aanvoer van voldoende vaccins. En OP=OP. Dus buitelen we in talkshows, het liefst vlak voordat politici hun keuzen moeten maken, als holbewoners over elkaar heen. De thuiszorg moet nu eerst, nee mannen met obesitas op de IC eerst. Hoe staat het eigenlijk met mijn buikje. Eh nee, de ME houdt ons veilig en zijn besmet, dus nu helm af, lange lat en schild opzij en prikken laten zetten. En we willen ook weer op vakantie, naar landen waar ze een vaccin helemaal niet kunnen betalen. Moeten zij onze prikken niet hebben voordat wij weer gaan “over consumeren”.

De leraren, kinderopvang en, o ja onze jongeren. Die zijn onze toekomst. Kinderen geven het virus door, studenten zitten alleen op een kamertje en missen de sociale contacten om zich te kunnen ontplooien. En weet u: ze hebben allemaal gelijk. Ik gun ze allemaal een prik. Maar mijn prik… Iedereen moet eerst. Iedereen gaat voor. En 17 miljoen virologen en evenzoveel Hugo’s weten het allemaal beter. En die ene echte Hugo krijgt de schuld. Kop van jut op een moment dat we allemaal vooral voor onszelf lijken op te komen.

Samen

We kregen toch alleen samen het virus eronder. Is er al iemand die een ander even voor laat gaan. Is er al iemand die zijn vaccin ter beschikking stelt. En wat gebeurt er over een paar maanden. Wie krijgt dan de schuld van het vaccinoverschot, de mondkapjesberg: Hugo 2.0.

Ik kan misschien makkelijk praten, maar ik gun iedereen in Apeldoorn mijn prikje. En tegelijk kijkt ik smachtend naar de postbode. Zit mijn oproep van de GGD al bij de post. Of ben ik de enige met zo’n dilemma. En tot die tijd lekker het Orderbos in. Niet jagen op mijn vaccin, maar genieten. Er ligt tenslotte sneeuw.