Summer in the city

Deel 4 in de serie ‘Summer in the city’. Bloggers schrijven spontaan een verhaal op basis van een foto van een van de fotografen van Apeldoorn Direct .

In vredesnaam, hoe spannend kan je leven zijn? Hij ziet zichzelf opeens staan. In de haastig aangetrokken zwembroek die aan de waslijn hing te drogen. Zijn doodgewone mannenzwembroek, zoals hij het vormeloze geval zelf altijd placht te noemen. Gegarandeerd water- maar vooral vrouwenafstotend. Gekocht in een troosteloos filiaal van zo’n vervloekte winkelketen. Te vinden in elke stad in Nederland. Als hij door zijn vrouw wordt meegesleurd naar zo’n kleding-voor-de-massa-fabriek, is het net of hij geen lucht meer krijgt. Of hij zijn leven ziet in de inspiratieloze kleding aan de rekken. Zouteloze eenheidsworst.

En nu staat hij hier om zes uur ‘s ochtends. Na een lichtelijk uit de hand gelopen avondje stappen. Af te koelen. Met zijn grote, blote voeten in een teiltje met water. Waarin, om de lulligheid van de hele situatie te benadrukken, drie badeendjes dobberen. Zijn jongste dochter  had er lief en onschuldig mee gespeeld gistermiddag. Door zijn onbehouwen lijf krijgen de arme beestjes iets belachelijks. Het plaatje klopt niet meer. Metafoor voor zijn leven.

Hij heeft gedronken. Veel te veel gedronken eigenlijk. Hij weet het, maar het interesseert hem niet. Net zoals hij weet dat hij naar binnen zou moeten gaan om te slapen. Maar hij kan het niet opbrengen. Hij wil nog niet in de rol stappen die hij al jaren vervult. Zo voelt het soms. Alsof zijn leven nooit helemaal het zijne lijkt te zijn.

Strijdlustig en onverhoeds dapper door de drank, bedenkt hij dat het anders moet. Vanaf vandaag laat hij zich niet meer onderschoffelen. Niet door zijn vrouw. Niet door zijn kinderen.  En zeker niet door zijn collega’s. Vanaf nu zal de wereld weten wie hij is. Hij wordt weer de jongen die hij ooit is geweest. De jongen met een hoofd vol dromen. De jongen die alles van het leven verwachtte.

De nieuw verworven inzichten worden ondersteund met weidse armgebaren. Als om ze te bestendigen. Zijn wankel dronken evenwicht is hier niet op voorbereid. Door zijn val kiept het teiltje om. De eendjes liggen verdwaasd aan zijn voeten. Net als de wereld binnenkort. Zijn hoofd landt op het pas gemaaide gras. Te moe om op te staan, valt hij in slaap.

Een uur later open ik de gordijnen en zie hem liggen. Mijn schaars geklede echtgenoot. Opperbevelhebber der badeendjes en koudwatervreesheld op sokken.  Ik besluit mijn ongeruste boosheid van de afgelopen nacht opzij te zetten en glimlach om het dwaze tafereel in onze achtertuin. In nachthemd en op blote voeten loop ik naar buiten.  Als ik hem een kus op zijn voorhoofd geef, opent hij een ogenblik zijn ogen. ‘Anders. Alles moet anders’, ontcijfer ik met moeite zijn nauwelijks hoorbare gemompel. Ik ken hem al zo lang. Ik ken zijn pieken en zijn dalen. Zijn dromen en zijn angsten. Mijn vingers spelen met zijn haar terwijl ik zeg: ‘Natuurlijk schat, je hebt gelijk. Vanaf vandaag wordt alles anders…

Foto: Inez Pleizier