Thuiskomen

Tegenwoordig moet ik regelmatig met de trein van en naar Amsterdam reizen. Hoewel ik vaak probeer die tijd goed te besteden mondt dit regelmatig uit in een uur uit het raam kijken. Iedere keer als ik Amersfoort voorbij ben overvalt me hetzelfde gevoel. Apeldoorn binnenrijden is een soort sprookje. Er is op dit blog al veel gezegd en geschreven over ons station, en ook de spoorzone is al meermaals onder de loep genomen. De consensus: verwaarloosd, lelijk, en geen visitekaartje voor onze stad. Oké, eens. Maar, en men vergeet dit weleens, Apeldoorn moet het niet hebben van zijn stadscentrum.

Hoewel Apeldoorn Centraal dus geen schoonheidsprijs verdient ervaar ik een positieve emotie telkens als rond Stroe de snelweg uit zicht raakt en de trein een soort donker bos in rijdt. Tot die tijd word je niet echt getrakteerd op pittoreske plaatjes. Van Amersfoort naar Hoevelaken schieten de tranen je in de ogen van lelijke nieuwbouw en snelweg, eindeloos veel snelweg. Daarna gaat het helemaal bergafwaarts met als ultiem dieptepunt de desolate hel op aarde die Barneveld is. Ironisch genoeg ligt deze kippenhoofdstad op de biblebelt, maar ik denk dat zelfs kippen er nog niet dood gevonden willen worden.

Natuurlijk kan het na zoveel treurnis alleen maar beter worden. En dat doet het dan ook. Rond de tijd dat ik naar huis ga staat de zon al laag wat een betoverend licht schijnt op een toch al prachtige omgeving. Het duistere dennenbos loopt naadloos over in uitgestrekte grasvelden en maisvelden met daarnaast boerderijtjes en boswachtershuisjes die rechtstreeks uit een ander tijdperk lijken te zijn weggelopen. Het licht wat door de bomen valt werpt een haast surrealistische glans over de omgeving en als ik rond Halte Assel de eerste herfstkleuren zie word ik bijna euforisch over zoveel schoonheid zo dichtbij huis.

Want dat is ook thuiskomen, weten dat vanuit deze natuurlijke barrière straks haast uit het niets Apeldoorn zal opdoemen. Het is inmiddels gaan schemeren als we door het Orderbos razen. De stad begint zich te vormen, en we passeren meer mensen die op weg zijn naar huis. Binnenkort verhuis ik naar Amsterdam, een fantastische stad waar ik me ontzettend thuis voel. Maar het ultieme thuiskomen zal ik altijd blijven doen onderweg door de bossen naar Apeldoorn.