Vakantie = avontuur

De coronasituatie zorgt ervoor dat veel vakantieplannen niet doorgaan. We blijven dichter bij huis of zelfs helemaal thuis. Je leest erover in onze serie ‘Coronazomer’. Daarnaast is er alle tijd om terug te denken aan voorgaande jaren. Gelukkig hebben we de foto’s en de verhalen nog. Hiervan een verzameling, geschreven door Carla van Vliet. 

Eigenlijk stel ik helemaal geen hoge eisen aan een vakantie. Ik ben tevreden met lekker weer (20 à 25 graden), een mooie omgeving en gezellige mensen. Ik hoef niet zo nodig te jumpen, te hiken, te sailen of te seilen. Uit mijn dak ga ik van een goede stoel, een goed gevuld glas en een goede pot scrabble. Ja, dat klinkt saai en veilig en weinig avontuurlijk. Maar toch…

Op een avond, naarstig op zoek naar wat afkoeling na weer een dag van 39 graden, zetten we de ramen en tuindeur van ons tijdelijke Franse huisje lekker tegen elkaar open. Ik ben aan de winnende hand met scrabble als opeens de tuindeur dichtklapt door het enige zuchtje wind dat die avond langs kwam. Eh… en nu? In de tuindeur zat geen beweging meer. De sleutel hadden we voor de zekerheid aan de binnenkant van de voordeur gestoken. Opdat die niet kwijt zou raken. En opdat we die in geval van nood niet midden in de nacht moesten gaan zoeken. Het keukenraampje was ook dichtgeklapt. Het andere assortiment raampjes, van die schattige kleintjes om de warmte buiten te houden maar ook een tikkie gezette Nederlanders, was te hoog en dus onbereikbaar…

Eh…en nu? In geval van nood mag je altijd de bazin van het park bellen. Het nummer ligt binnen. Zo ook de telefoon. Een stoel door het raam gooien dan maar? Daar gaat onze borg. Heel hard “Help!’ roepen, desnoods ‘Au secours!”? Dan hoogstwaarschijnlijk ruzie met de jonge ouders waarvan de kleine dreiners eindelijk stil zijn. Hulp vragen bij de Franse buren? Het wat-en-hoe-boekje ligt binnen. Dan maar met onze mains et pieds, je moet wat. De buurman snapt eindelijk ons problême, belt de bazin die ‘pas du problême’ binnen tien minuten ter plaatse was met een loper. Die niet werkte omdat onze sleutel het slot blokkeerde. Een ladder had zij nèt niet meegenomen dus naar binnen klimmen zat er ook niet in. De handy-garcon die als redder zou kunnen fungeren woonde 30 kilometer verderop en intussen was het al ver na middernacht.

Et maintenant? Het enige alternatief dat de dame ons te bieden had was in het naastgelegen en nog onbezette huisje de nacht door te brengen! We kregen verse lakens en een wc-rol. Daar zaten we dan. Met de lakens, voldoende wc-papier, in onze niet al te frisse kleren, zonder tandenborstel of zeepje. Met uitzicht op ons huisje waar we niet meer in konden, maar waar wel ons hele hebben en houwen lag. En o ja, met ons lege glaasje en ons fijne scrabblebord. Ik leg ‘dom’ aan ‘nogal’.

Hoe het avontuur afliep? De volgende morgen klom er in alle vroegte de fris en fruitige handygarcon met zwierige elegantie door ons badkamerraampje en opende binnen twee tellen onze voordeur met onze sleutel. Op deze manier waren we ongewild toch behoorlijk avontuurlijk bezig geweest!