Verdeeldheid…. of….

Op zondagmiddag, ondanks snotteren en snuiven en een wat rillerig gevoel van waarschijnlijk een opkomende griep toch maar even naar buiten. Zijn de winkels in de binnenstad nou wel of niet open hoor ik mijzelf vragen. Ik check het even op de Ipad en zoek naar openingstijden binnenstad Apeldoorn. Een schema laat mij zien dat de winkels niet open zijn.

Flink de pas erin en een doel hebbende lopen wij de gehele Asselsestraat af en stoppen voor een pand naast Middelink. Mijn aandacht werd getrokken door een fel blauw gekleurde poster die op de winkelruit was bevestigd. Ik kijk even nieuwsgierig door het winkelraam, niet wetende dat hier sinds kort een fysiotherapeut / personal coach was gevestigd. Een jongeman die achter ons zijn auto parkeerde zei vriendelijke goedendag en vroeg ons of wij even binnen wilde komen om een kijkje te nemen.

Het bleek de eigenaar te zijn van deze net nieuw opgezette fysio groep fitness. Een uitnodiging waar ik even van stond te kijken. Contact maken was het eerste wat door mij heen schoot. Deze man maakt contact. Is trots op zijn zaak en laat mij en mijn vrouw op zondag ( terwijl de winkels in de binnenstad dicht waren ) zijn waar en product zien. Ik ontving, en dat begrijp ik natuurlijk, zijn kaartje met naam erop en we liepen gezamenlijk de deur uit richting de binnenstad.

Eenmaal in de Roggestraat lopend kwam ik af en toe meer wandelaars tegen. Zouden dit mensen zijn die op zoek waren naar een winkel die open zou zijn? Nee.. in de Roggestraat bleek op één uitzondering na alles dicht en gesloten te zijn. Ik was enigszins verbaasd dat deze kledingwinkel open was. Wat schetste echter mijn verbazing al wandelend op de hoofdstraat de ene zaak was wel open, de andere weer niet. Even merk ik dat ik mij waande in een straat  van een dorp / stad vol verdeeldheid.

Ik denk dan ook al wandelend even aan de ondernemers voor wie een opening op de zondag waarschijnlijk niet te betalen is. Waarvoor de inkomsten niet opwegen tegen de kosten van het personeel wat die dag ingezet moet worden. Ook denk ik aan de grote zaken zoals V&D en Blokker welke momenteel in zwaar weer verkeren en de strategieën die zij aan het overdenken zijn om te kunnen overleven, ik denk aan de “grote reuzen” die ineens geen grote reuzen meer blijken te zijn maar zich hebben moeten onderwerpen aan een nog grotere macht namelijk die van de investeringsmaatschappijen.

Maar mijn meeste moeite ligt toch in de verdeeldheid van alles en iedereen die hier direct of indirect hiermee te maken hebben. Natuurlijk ook niet nagelaten de besluiten door de gemeente over winkeltijden die onlangs nog genomen zijn. Het lijkt voor mij op dit moment een afspiegeling te zijn van de verdeeldheid welke ik proef op meerdere gebieden. De politieke besluiten en hun uitwerking op ons als samenleving wellicht? De diverse geloven en de extremen die hand over hand meer aandacht op zich weten te vestigen, het samen wonen met maar ook juist het naast elkaar wonen, de kloof tussen jong en oud, rijk en arm.

Verdeeldheid en conflicten

Natuurlijk heeft dit alles te maken met mijzelf, door de wijze waarop ik op mijn vijftigste tegen alles aankijk, proef en beleef, wel of niet conflicten aanga of juist uit de weg ga en ontloop, mij voeg tussen jongeren of juist niet. Het verdeeld zijn en dit te voelen, brengt dát alles het ouder worden en wellicht anders gaan denken met zich mee? Of kan ik gewoonweg niet mee met de huidige tijd, de snelheid ervan, de soms onpersoonlijke wijze waarop er langs elkaar heen wordt geleefd, het gemis van de gemeende echte oprechte interesse in elkaar. Ik merk het al…genoeg stof om over na te denken. Wellicht is het dan ook wel mijn interne behoefte aan juist het zien en voelen van deze verdeeldheid en conflicten.

Conflicten en of verdeeldheid zijn wat mij betreft dan ook strategieën om aan bepaalde behoeften te voldoen. Soms de behoefte hebben aan gerechtigheid of de behoefte hebben om voor mijn veiligheid te vechten. Veranderingen kosten mij wellicht energie maar ik sta er midden in en wil ze klaarblijkelijk bewust meemaken. Dat betekent dat ik voel dat ik leef, ervoor kies de adrenaline te willen voelen als het spannend, angstig of als er verdeeldheid heerst. Om daar een juiste balans in te vinden, dat is volgens mij dan ook de kunst!

We lopen samen het dorp weer uit…..met hier en daar een open winkel en een handje vol winkelend publiek achter ons latend.