Verwijvelijking

Beste mannen van Apeldoorn. Deze column is alleen voor u geschreven. Alleen u hoeft het te lezen. Als u daar tenminste tijd voor heeft.
De kans is namelijk groot dat u nu in de keuken staat om een amuse in elkaar te flansen van, ik klets maar wat, gepocheerde rivierkreeftjes geweekt in Vietnamees citroengrassiroop in een jasje van tempura.
En uw vrouw ligt met haar luie kont op de bank, te zappen en te zeuren dat Feyenoord weer slecht gespeeld heeft.
Nog geen vijf jaar geleden was ú degene die op de bank lag. Mét een blik bier in de hand en al tevreden met een Bifi-worstje. Uw vrouw daarentegen blieft alleen maar exclusief voedsel, en u bereidt dat. Zonder morren. Integendeel: u koopt kookboeken, bent lid van een kookclubje voor mannen en alle kookresultaten worden gefotografeerd en op Facebook gegooid. Tientallen likes vallen u ten deel. U bent trots. De likes van vrouwen die zeggen: “Wow, dat ziet er lekker uit. Mijn man is nog niet zo ver!”, dáár geniet u nog het meest van.
Doordeweeks eet u wat de (Hollandse) pot schaft. Niet te veel, want u vindt het eten dat uw vrouw op uw bord schept namelijk niet écht lekker. Sterker nog: uw vrouw vindt het zelf ook niet lekker. Piepers zijn voor échte kerels en niet voor mannen die meedoen aan de hype van de verwijvelijking.
Hebt u inmiddels het woord ‘verwijvelijking’ al gegoogled? Inderdaad maar één hit: een verwijzing naar deze column. Het woord ‘verwijvelijking’ heb ik namelijk zélf verzonnen.
Maar u bent wél bezig om te verwijven. En daar heb ik moeite mee. Vraag me niet waarom.
Ik werd 35 jaar geleden, toen ik mijn dienstplicht vervulde, nog vreselijk uitgelachen omdat ik iedere morgen deodorant onder mijn oksels spoot. Ik was een mietje. Veertien maanden lang.
En u? U gebruikt dag- en nachtcreme, oogcontoursmeerseltjes, face wash voor mannen en praat met hetzelfde gemak over Q10 met uw collega’s als een gynaecoloog over bacteriële vaginose.
Mijn zoon is lid van een of ander baarden- en snorrenclubje. Communiceren doen de baardmannen via een community op Facebook. De mannen zien er stoer uit: volle baarden, heel veel tatoeages en van die tunnels die hun oorlellen blijvend verminken. Hun lievelingsdrank is Jack Daniel’s.
Te pas en te onpas hebben ze het over ’tieten’ (zij noemen die ’tetten’).
Maar meer dan de helft van hun posts gaat over baard- en snorrenwax en oliën, haargroeimiddeltjes, kammetjes, uitdunschaartjes, snorpunttechnieken, barbiers, geurtjes en het feit dat je nagels zo hard groeien als je veel biotine tot je neemt.
De baardmannen zijn dus óók aan het verwijven.
Vorige week stond ik bij de Albert Heijn aan de Deventerstraat in een rij bij de kassa. Allemaal mannen. De caissière was een geblondeerde man. Over verwijvelijking gesproken.
“Ik ben benieuwd welke moestuintjes ik krijg zometeen”, zei de man achter mij tegen de man die weer achter hem stond. “Ja, de actie is binnenkort alweer afgelopen, zonde hè?”, antwoordde de man klagend. De gezette man achter mij -hij had een Burberry-sjaaltje om en het was niet Bart Lauw- begon te oreren. “Weet je: als je basilicum op de tocht zet, dan kan het zo in een keer doodgaan. En de paprikaatjes moet je voorlopig nog niet naar buiten doen hoor want de plant is heel vorstgevoelig. Mijn buurman heeft met zijn domme kop vergeten om op tijd de diefjes uit de oksels van de cherrytomaatjes te halen. Nou is de hele plant uit vorm en komen er veel minder tomaatjes aan!”
De andere man was duidelijk geshockeerd. “Oh, wat zonde zeg: van die cherrytomaatjes kun je namelijk een hele lekkere tatin maken. Een pondje van die tomaatjes, beetje olijfolie, twee teentjes fijngehakte knoflook en een eetlepeltje suiker. Door elkaar roeren aanbakken en op een plaatje kruimeldeeg in zo’n schattig mini-stoofpotje van Le Creuset ongeveer 40 minuten in de oven op 160 graden Celsius. Heerlijk hoor. Ook de kinderen zijn er dol op.”
De mannen keken naar mij en leken een bevestiging te verwachten. Ik glimlachte verontschuldigend naar ze en wees ze op de magnetronmaaltijd en het sixpack bier dat ik in mijn mandje had zitten.
“Wat een stel wijven!”, dacht ik.
Ik heb na het afrekenen de ‘man’ met het sjaaltje mijn zakje bieslookzaad gegeven dat ik van de kassamedewerker kreeg (‘hier hebt u uw moestuintje!”) en ben snel naar huis gefietst.
Ik heb toen ik thuiskwam, snel de wasmachine op 40 graden gezet, in het linker laatje de vloeibare Witte Reus gedaan en in het rechter laatje Robijn met milde Zwitsal (die ruikt namelijk écht lekker), de was erin gestopt en de magnetronmaaltijd (zuurkool met rozijntjes en een kwart-Gelderse rookworst) in de magnetron gezet.
Na 5 minuten was de maaltijd klaar. Ik heb een pilsje opengetrokken en heb me met een bord zuurkool in de hand op de bank laten ploffen.
Je suis Al Bundy.
Mijn vriendin was al op weg naar de cursus “barbecue-beschilderen voor vrouwen in lingerie” bij Jacks Art.

Robber