ware liefde

Aan de instapkaart die ik nog ik mijn broekzak heb kan ik zien dat ik in Spanje ben. Maar dat is het enige. In deze badplaats zijn veel Engelsen, Duitsers en Russen. Het personeel van het restaurant spreekt allerlei talen maar geen Spaans. Spanjaarden vind je hier niet, die hebben hier niets te zoeken.

Na het voorgerecht komt er een straatverkoper het terras op lopen. Het is een donkere man van rond de 40. Geboren in Ghana, opgegroeid in Ceuta. Enkele jaren geleden zag hij zijn kans schoon en maakte hij de overtocht via Gibraltar naar Alicante. Het beloofde land. Alles zou beter worden. In Ceuta graveeerde hij namen van toeristen op rijstkorrels en dat gaf hem een zekere status. En nu, hier in Spanje, loopt hij rond in de badplaats met damestasjes. Zijn hele lijf is ermee behangen. Dat er vlak onder zijn kin twee kleine felroze exemplaren hangen maakt hem extra aandoenlijk. Zijn ogen lijken te zeggen: dit is voor mij het hoogst haalbare, beter wordt het niet.

Meestal negeren de restaurantbezoekers de Ghanees. De lange werkdagen leveren dan ook niet veel op. Van de opbrengst van elk verkocht tasje mag hij 20% zelf houden, de rest gaat naar de baas. De baas die hij zelden ontmoet heeft maar waar hij ontzag voor heeft. Je opvoeding laat je nu eenmaal niet zomaar achter je.

Wanneer hij al aanstalten maakt om onverrichter zake door te lopen, staat een Engels meisje abrupt op en loopt op de man af. Het is vast een meisje uit een bedenkelijk milieu, vermoed ik, gezien haar veel te korte rok, haar naveltrui en haar te zwaar opgemaakte ogen. Of het is gewoon een puber die schijt heeft aan de grenzen die haar ouders hebben proberen te stellen. Het is wel duidelijk dat haar tafelgenoten geen idee hebben wat ze van plan is.

De man spreidt zijn armen zodat het meisje de tasjes die eraan hangen goed kan zien. Met enige fantasie zou je in deze pose Jezus kunnen zien. Of op z’n minst een hele goede vogelverschrikker. Het meisje blijft vlak voor de man staan. Ze zegt niets. Ze knippert met haar ogen en wat opvalt is dat haar ogen niet tegelijk knipperen. Er zit een fractie van een seconde tussen. Dat wijst mogelijk op een of andere neurologische stoornis. De man is er meteen door gebiologeerd en blijft haar met grote ogen aankijken. Ook hij zegt niets. Zijn armen blijven gespreid. De vrolijke tasjes bungelen in de wind.

Ze blijven allebei minutenlang zo staan. Dit is geen toevallige ontmoeting, deze kruising van levenspaden is meant-to-be. Hun blikken laten elkaar niet los. Iets tegen elkaar zeggen heeft geen zin omdat ze elkaar toch niet verstaan. Maar ze hebben allebei zo hun levensverhaal en dat wordt over en weer zonder woorden begrepen. De restautantbezoekers begint het koddige plaatje op te vallen. Een pikzwarte Afrikaan, de armen wijd gespreid, de felkleurde tasjes en het spierwitte, iets te dikke meisje met te zwaar make-up dat meer dan 20 jaar jonger is. En dan de grote, starende ogen van de man en het afwijkende geknipper van de ogen van het meisje. Aan de ene kant hoop je op een vervolg, een ontknoping misschien, aan de andere kant zou je wensen dat dit voorlopig nog zo voortduurt.

Een kleine beweging is bij het meisje te zien. Ze reikt haar hand en geeft iets aan de man. Hij neemt het aan, zonder het oogcontact met haar te verliezen. Het meisje blijkt zojuist met een stapeltje geldbiljetten de totale voorraad van de man te hebben opgekocht. Alle vrolijke tasjes zijn nu van haar. Wat ze ermee moet is een raadsel maar daar is het haar kennelijk niet om te doen. De man is, financieel gezien, binnen deze maand. Terwijl hij voor het meisje alle tasjes netjes in een grote juten zak stopt is te zien dat hij tranen in zijn ogen heeft. Hij is vastberaden om straks een intercontinentaal telefoontje naar zijn familie in Ceuta te plegen.

En het meisje? Ze pakt de arm van de man, trekt hem naar zich toe en geeft hem een lange zoen op zijn mond. De man blijft daarna in lichte shock staan, als aan de grond genageld. Dan loopt het meisje voldaan terug naar haar tafelgenoten. Wanneer ze onze tafel passeert geef ik haar een knipoog. Ik krijg er twee terug.

-jertaa