Winterburen

Uiteraard zijn er in Apeldoorn veel meer bomen dan in Zoetermeer. En veel daarvan zijn ook nog eens reuzegroot en stokoud. Stammen met een omvang waar ik met beide armen nog niet tot de helft reik. Toen ik hier aan het eind van het voorjaar kwam wonen waren de bomen al een beetje groen. Ik zag ze per dag groener en voller worden. De hele zomer genoot ik van het weelderige gebladerte. Zag vogels af en aan vliegen. Bij felle zon gaven de bomen heerlijke schaduwplekken. In de late herfst stonden de bomen in brand met hun geel-oranje-roodtinten. De herfst was langdurig en zonnig dit jaar. Maar opeens waren alle blaadjes weg. De takken zwart en stakerig. De achtergebleven nesten als rommelige kluwens duidelijk zichtbaar.

En er is nog meer zichtbaar. Nu de bladeren zijn verdwenen zie ik dat ik overburen heb! Ik zie ze heen en weer lopen. Ik zie ze voor het raam staan, vermoedelijk kijkend naar hun overburen. Ik zie ze aan tafel zitten. De eettafel is lang, waarschijnlijk heel handig als de kinderen weer eens thuis komen eten. Deze tafel staat met de behoorlijk lange kant voor het raam en meneer en mevrouw zitten beiden aan een kopse kant. Op deze manier hebben ze allebei het beste uitzicht. Lekker dicht bij het raam en waarschijnlijk ook bij verwarming. Maar hierdoor zitten ze wel ver van elkaar vandaan! Ook tijdens het eten. Eerst dacht ik nog dat ze een inwonende butler hadden die het zout aanreikte van de ene naar de andere kant van de tafel, of de jus of de wijn. Nu denk ik dat ze alle twee hun eigen zout hebben. En jus. En wijn.

Gezellig hoor, buren die je alleen inde winter ziet. Zal ik..? Ja hoor, ik zwaai en ze zwaaien enthousiast terug. Nu kan het weer. Zwaaien naar je winterburen.