Zomaar een situatieschets: Brussel

Naar aanleiding van de gebeurtenissen in Brussel dinsdag, schreef Peter Kamphorst het volgende verhaal:

De dreun galmt nog na terwijl ik naar de grond val. Een blik van verontwaardiging en ongeloof ontsiert mijn gezicht. Rondom mij zie ik mensen rennen, gillen en huilen. Het leek een normale ochtend te worden. Vanochtend zat ik nog aan het ontbijt met mijn vrouw en twee kinderen in afwachting van de vlucht die ik zou moeten nemen. Ik herinner me wrang hoe blij ik was dat mijn vlucht vertraagd was. Een half uur eerder en ik zou hier niet zijn, dan was ik onderweg geweest naar mijn bestemming voor werk.

Ik raak de grond en schuif nog een paar meter door voordat ik tot stilstand kom tegen een betonnen paal. Met een grimas probeer ik overeind te komen, het lukt me niet. Mijn handen voelen kleverig aan, net zoals mijn kleren. Een donkere plas vormt zich rondom mij, terwijl ik met moeite tegen de betonnen paal leun.

Om mij heen liggen andere mensen, onbekenden die dit lot met mij delen. Mijn gedachten gaan terug naar eerder vanochtend, naar mijn mooie vrouw en mijn twee lieve kinderen. De plas die mij omringt groeit met elke ademteug. Waarom? Flitst er door mijn hoofd heen. Een antwoord krijg ik niet, alleen het geluid van pijn en verdriet.

Vrijdag zag ik bij het avondnieuws nog hoe de laatste dader van de aanslagen in Parijs opgepakt was. Terrorisme leek verder weg dan ooit, ondanks de verschrikkelijke aanslagen in Turkije. Angst voor een soortgelijke situatie hier was zo waarschijnlijk als het omkomen bij een vliegtuigongeluk.

En toch lig ik hier, nu nog een individu, straks een statistiek van een inktzwarte dag. Ik hoop tegen beter weten in dat het de laatste van zijn soort is, maar ik weet met een bedroevende zekerheid dat dit niet zo is.

Zomaar een situatieschets, zomaar een verhaal wat tot vanochtend fictie was. Nu is het wellicht de trieste realiteit van één van de vele slachtoffers die vanochtend gevallen zijn. België rouwt en wij rouwen mee.