Ons Kanaal

Op het Apeldoorns kanaal is veel te zien. Een paar maanden terug werd er bijna op geschaatst. Nu wordt er op gevaren in kleine bootjes. Af en toe zwemt er iemand in. Soms een hond. Veel vaker de eenden, de futen, de waterkipjes en natuurlijk de zwanen. Allemaal te zien met het blote oog. Wat niet te zien valt zijn de vissen. Die schijnen er toch te wonen want met grote regelmaat zijn er vissers aan de kant te vinden. Ik roep vaak: ’Àls ik nog eens ga sporten, dan ga ik vissen!’ Het lijkt me wel wat om een beetje in een comfortabele stoel te luieren en niets anders doen dan dobberstaren en dommelen. Vandaag ga ik eens opletten hoe het precies gaat. Sssst, daar komt iemand.

Een jongeman met een reuze grote rugtas verschijnt op de vissteiger. Eerst kijkt hij turend in het water alsof hij de vangst kan voorspellen. Zijn zonnebril wisselt regelmatig van plaats, van zijn neus naar zijn strak achterovergekamde haar en weer terug. Hij besluit te blijven. De rugtas wordt neergezet , opengeritst en het eerste legergroene pakketje wordt er uit gehaald. Het blijkt een stoel te zijn die op ingenieuze wijze uit elkaar geklapt kan worden. Waarschijnlijk is de laatste keer dat hij deze stoel gebruikte al even geleden maar uiteindelijk lukt het hem. Goed begin. Dan natuurlijk de hengel. Hij doet wat aas aan de haak, werpt de hengel uit en laat zich in de stoel vallen. Ik hoor het niet duidelijk maar volgens mij klinkt er: ‘Hè hè!’ Zo bedoel ik dat sporten.

Na een tijdje staat hij op en haalt nog een groot legergroen pakket uit de tas. Hierin blijkt een gigantisch schepnet te zitten dat hij in drie delen aan elkaar moet schroefdraaien. Ik weet nog niet goed hoe ik de afmeting van het net moet interpreteren, veelbelovend of pure bluf. We gaan het zien. Hij gaat weer zitten en tuurt. Het moment van beethebben duurt hem te lang denk ik want hij haalt uit de tas een bakje met iets, ik denk een soort van aas. Hij gooit twee stukjes in het water om de vis wat extra te verleiden maar sneller dan hij gedacht had komen de eenden, de futen, de waterkippen inclusief nageslacht op de twee stukjes af. Dit was niet de bedoeling. Het bakje is nu leeg, dus komt er uit de tas een zakje dat in het bakje leeggeschud wordt. Vervolgens een ander zakje. Met zijn handen wroet hij in het bakje. Aha, het wordt een heerlijke mix. Hij spoelt zijn handen af in het kanaal. De watervogels zijn intussen gevlogen. Een doos, met ik schat 26 laatjes, wordt uit de tas gehaald. Alle laatjes worden gecheckt, in de onderste zit de juiste dobber. Er gaat nieuw aas aan de hengel en de visser leunt tevreden achterover in zijn stoel. O ja, hij moet ook aan zijn teint werken. Shirt uit en zonnebrandcrème uit de tas halen. Het zou me ondertussen niet verbazen als er ook een schemerlamp in die tas zit, maar dit terzijde.  Smeren, handen afspoelen in het kanaal en eindelijk zitten. Dan verschijnt een fiets met een vriend. Er wordt een ingewikkelde handshake uitgevoerd, wat gekletst, wat gedronken tot de vriend wegfietst. De visser kijkt op zijn horloge, schudt zijn hoofd en begint op te ruimen. De bakjes, de zakjes, de doos met de 26 laatjes, de zonnebrandcrème, de stoel, het net, de hengel, zijn shirt, alles verdwijnt in de tas. Toch wandelt hij met een glimlach op zijn gezicht weg. Sportief van hem. Ik zit nog een tijdje paf en denk: ‘Er is veel te zien op het kanaal, ook er langs maar ik denk nog even na over dat sporten….’