Middagje uit in Orpheus: In de Schemering

Ik weet als eerste, nà de voorstelling In de Schemering, de bar te bereiken. Het is
woensdag 24 april 2024, circa 16.30 uur. Zojuist heb ik een memorabel spektakel gezien
en meebeleefd. Een theatrale concert-performance, zoals dat in de aankondiging wordt
verwoord. In De Schemering, zoals de voorstelling heet, wordt gepresenteerd door Esther
Apituley (altviool), Hans Dagelet (acteur, trompet) en Guus Janssen, piano en orgel.
Ik ben heel nieuwsgierig naar de reacties van het publiek. “Geweldig; ik ben geschokt;
mooie middag, die me nog lang zal heugen; ik ben in slaap gevallen ;oooh, zeer bijzonder;
ik snap er werkelijk niets van, wel goede muzikanten”. Al gauw blijkt dat de tegenstelling
enorm is: lyrische en/of afkeurende reacties. Prachtig toch dat zo’n voorstelling zoveel
energie opwekt.

In de schemering van de dag, van de week, van de maand, van het jaar of in de
schemering van het leven. Het licht verdwijnt langzaam en maakt plaats voor de donkerte.
En daar tussen bevindt de schemering: de dag loopt op zijn einde, het wachten is op de
avond. De schemering kan verwarrend zijn of tijd om de winst of het verlies op te maken
en tijd om je wel of niet te verheugen op de avond. Mijn moeder hield van de schemering,
zij zong altijd: “Prettig is het schemeruurtje, wij scharen ons om het kachelvuurtje”.

Er ontrolt zich een voorstelling waarin woorden elkaar in rap tempo opvolgen, vragen
worden gesteld om niet beantwoord te worden: “Waarom ben je gekomen, waar ga je
heen, wat kom je doen?”. Het vanzelfsprekende ter discussie te stellen. Op zoek naar
nieuwe ervaringen. Het komt op je af en laat je niet onberoerd, of je het wel of niet mooi
en/of begrijpelijk vindt. Het schouwspel trekt je uit het alledaagse, dwingt tot nadenken
over de tijd, die nog rest. Gelukkig, ooh, gelukkig afgewisseld met de prachtig op de
altviool spelende Esther Apituley. Muziek die rust geeft, muziek om weg te dromen. Tijd
om de vragen vragen te laten.

De mooiste scene, is, voor mij, de voorlaatste scene: Esther en Hans dansen op het
toneel, vredig en innig. Het roept voor mij herinneringen op aan de laatste klanken van het
iconische nummer “Paradise by the Dashboard Light” van Meatloaf. Eindelijk verzoening,
eindelijk het antwoord waar zo lang is op gewacht. En dan denk je: tijd voor applaus, tijd
om de voorstelling af te sluiten. Maar nee, het is nog niet zover. Het einde is nog hoop
voller: “We will not fade away, We zullen niet verdwijnen”.

Tot slot: bijna unaniem is de conclusie van het publiek dat we hier te maken hebben met
rasmusici, die de zaal met woorden en muziek in beweging hebben gebracht. Met dank
aan de ouderen programma-raad, met dank aan Orpheus. Het was mooie middag!

Uw commentator van dienst: Pedro Waldenaar, 24 april 2024