Introdans maakt van Kerstgala een feest met klasse

Voor het jaarlijkse Kerstgala van Introdans wil een enkeling zowaar een smoking of een chique jurk aantrekken. In Black Tie en vol ornaat naar het theater. Een zeldzaamheid in Apeldoorn, dat er in warmere maanden niet voor terugdeinst om met sandaal en korte broek een voorstelling in Orpheus bij te wonen. Gebrek aan stijl? Welnee, gebrek aan beschaving. In de ons omringende landen zou men een dergelijke onverlaten subiet de toegang weigeren.

Een aardig onderwerp lijkt me voor Introdans om daarmee in de toekomst wat te doen. Van een beetje humor is het Arnhemse dansgezelschap bepaald niet vies. Van wat glitter en glamour ook niet vandaar het vriendelijke verzoek om wat feestelijks aan te trekken voor het Kerstgala.

Naar adem happen

Negen parels in dit geval die gaandeweg de voorstelling aaneen worden geregen tot een eigentijds snoer waarmee je voor de dag kunt komen. Negen balletten maar liefst en dat doet je af en toe als toeschouwer naar adem happen. Gelukkig is naast de dans weinig afleiding (decors) op het podium. Passen, vloeiende bewegingen, afgewisseld door perfect getimede sprongen waarop zelfs Cristiano Ronaldo jaloers kan worden.

Die afwisseling maakt het indrukwekkende Gala zo geschikt voor een breed publiek dat minder thuis is in de wereld van de dans. Niet alleen het werk van beroemde choreografen, ook de keuze van hun muziek en het gebruik van projectie op filmdoek kluistert de toeschouwer aan z’n stoel en doet hem (en haar) de tijd vergeten.

Black Cake

Neem nu het geestige en in dit geval naar kerst verwijzende ’Black Cake’ van Hans van Manen. We zien keurige mensen aan een uitbundig diner. Maar beschaving is soms niet meer dan een dun laagje vernis. Heerlijk hoe Introdans dit ballet serveert. Het peil van de gasten daalt, de dans wint aan kracht en is vertelt het verhaal.

In het verlengde van ’Black Cake’ ligt Les Bourgeois, een solo-ballet van Ben van Cauwenbergh, voorheen een Vlaamse topdanser, thans een gevierd choreograaf. Meeslepend is het lied van Jacques Brel waarin hij, als bezopen arrogante kwast, met zijn beschonken vrienden de gevestigde orde bespot die zojuist De Goudfazant verlaat. Decennia later zijn ze zelf in dit etablissement het mikpunt van hoon als een nieuwe generatie zich aandient. Je laten inspireren door zo’n snijdend chanson en er een dans van maken. Inmiddels wereldberoemd naar het schijnt, maar voor ondergetekende onbekend en het hoogtepunt van de avond. Verrast en verbijsterd door de muziek en de danser.

Geestelijke vervlakking

Uiteraard heeft de zondagavond heeft nog veel meer in petto. Danseressen op eenzame hoogte, zeldzaam mooi uitgelicht (’Adelaars’, Jan Sevik), de Nederlandse première van Misere Nobis (Jennifer Mullers) en de meeslepende ’The Hunt’ van Robert Battle om er nog eens drie te noemen. Daar wil je je mooie jasje wel voor aantrekken en vervolgens staand applaudisseren. Dat laatste is bijna standaard in Orpheus. Die mooie jurk en het jasje zie je veel te weinig. We zijn nu eenmaal in dit vlakke land waarin de geestelijke vervlakking op de loer ligt, van de trui, de broek en doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. Op een verlengde kerstdag wijst Introdans je de weg naar sfeer, smaak en traditie. In woord en daad. Glamour met armen, benen, gezicht; ach, met het hele afgetrainde lijf. Op een hoog niveau en geschikt voor de hele familie.

Introdans, Kerstgala. Zondag 29 december, in een nagenoeg uitverkochte Hanoszaal