Het leven weer beleven na corona

Ik ben er helemaal klaar mee. Maar ja: wie niet. Ik weet het, ik heb zelf echt niets te klagen, maar toch, de muren komen af en toe op mij af. Ik doe verwoede pogingen met een (te) volle koelkast om de coronakilo’s te vermijden. Dat lukt vrij aardig. Ik houd vrienden, buren, kinderen en zeker iedereen in de supermarkt op afstand, draag waar nodig een mondkapje, was mijn handen stuk en luister eigenlijk niet meer naar die zogenaamde experts die ik elke avond langs zie komen. Ze weten allemaal na afloop hoe het had gemoeten. Het moet anders. Ik moet anders. Maar hoe dan.

Ik ben op zoek. Naar uitzicht. Naar positiviteit, naar dromen, naar wat mensen het aller-, allereerste gaan doen als ze gevaccineerd zijn. Ik heb hulp gezocht in mijn omgeving, mensen gevraagd naar hun ervaringen en wensen en zo voor even mijn eigen ‘Apeldoorns opiniepanel’ gecreëerd. Bescheiden, maar oprecht. Aan de hand van alle reacties zo aan het eind van 2020 dus even terugkijken en daarna samen voorzichtig dromen.

Leven met corona

Eén van de reacties zorgt voor een heel vroege wekker: “Ik ga nu boodschappen doen om 07.00 uur.” Geen punt als je van vroeg opstaan houdt, maar in deze donkere dagen toch even wennen en het is voor de doelgroep best een vervelend tijdstip. Een ander verwoordt het zo: “We kunnen niet even een spontaan bezoekje aan de kleinkinderen brengen en de kinderen blijven op anderhalve meter. Waardeloos, je wilt ze in je armen kunnen sluiten.” De lockdown heeft ons leven overhoop gegooid. Pakketjes en eten worden dagelijks in grote hoeveelheden thuisbezorgd en we zijn met z’n allen in trainingsbroek aan het werk. Iedere flat heeft vanaf nu zijn eigen werkplek, naast de wasbak of op zolder. Overal waar het maar rustig is en niet te koud. Jarenlange ICT hick-ups en managers die niet durfden los te laten verdwenen als sneeuw voor de zon. Ben benieuwd wat daar na een prikje in onze arm van overblijft.

We zoeken met elkaar ook meer de grenzen op. De lontjes zijn veel korter, maar er is ook meer respect, beleefdheid en ruimte voor elkaar. “We zijn voorzichtiger en hygiënischer”, geeft een van de opiniepanelleden aan in een reactie. De handgel is niet aan te slepen en dat we van die 3 zoenen af zijn, tja, daar is lang niet iedereen rouwig om. Er gaan dus ook zaken goed.

Gemist en geraakt

Uit een andere reactie blijkt dat we één ding nog wel het meest missen: “Een aanraking.” Menselijk contact dus. “Weet je, gewoon weer eens in de kroeg met een biertje, een gezellig dinertje met vrienden, samen sporten, zingen of genieten van een mooie voorstelling. Je weet dat het nu niet kan, maar wat ben ik daar echt aan toe.” We zijn het dagelijks massaal digitaal aan het compenseren. Het scheelt ongetwijfeld files en stikstof. Het oude normaal ligt onderin de prullenbak. Ben benieuwd wie dat er weer uit durft te gaan vissen. Eindelijk een plusje voor het milieu.

Corona heeft ons hoe dan ook allemaal diep geraakt. Ziekenhuizen in Nederland die anno nu ‘de gewone zorg’ moeten afschalen omdat ‘we’ weigeren ons aan de afspraken te houden, met diep menselijk leed op de intensive care als gevolg. De isolatie van onze ouderen en het gemis aan respect voor het zorgpersoneel die de kolen voor ons uit het vuur halen: Hallo, zijn we wakker met elkaar.

Gelukkig zijn er ook positieve dingen: “Ik werk voor een bedrijf dat heel erg begaan is met zijn personeel en echt leiderschap toont in deze lastige tijd.” Kijk, van zo’n reactie wordt je dan weer blij. Ook verenigingen hebben een manier gevonden om waar mogelijk veilig door te gaan. “Zingen waar het kon en mocht, met een gezondheidscheck bij aanvang, in heel kleine groepjes, met een mondkapje op de zaal in en zittend op je stoel de juiste noten proberen te raken. En leden die niet aanwezig konden zijn digitaal de gelegenheid geven erbij te zijn.” Organiseer het allemaal maar eens. Respect. Mooi dat er mensen zijn die iets voor een ander willen betekenen, in de buurt of via de Voedselbank. Egoïsme kan eindelijk bij het oud vuil, naast het oude normaal. Hoop ik.

Verwend

Ook deze reactie lees ik vaker: “We zijn verwend. We zijn welvaartsmensen geworden.” We oordelen snel, schreeuwen eerst om ons eigen gelijk te halen en dan luisteren we misschien heel even, maar vooral naar gelijkgestemden. Feiten worden door wappies vermalen tot fakenieuws. Het moet mij van het hart: wat zou mijn vader hiervan hebben gevonden.

Niet relevant denk je nu. Voor mij wel. Meer van deze tijd en vrij naar onze burgemeester Ton Heerts: ”Houd afstand, houd moed, houd je aan de regels en heb lief.” Wijze man, net als mijn vader.

Reflectie

Ook een ander belangrijke vraag kreeg ruim aandacht in de reacties: “Leren we hiervan?” Zelf en als samenleving. Grote vraag, maar alle kleine beetjes helpen. Niemand zit toch op een volgend virus te wachten? Hoe kunnen we alle positieve zaken vasthouden en waar halen we onze kracht vandaan om de wereld een stukje mooier te maken? Voor de één is dat uit het geloof, voor de ander de natuur, de rust of de stem van Miss Montreal. Whatever it takes.

Dromen en het leven beleven

Wat we allemaal willen? “Eerst een prik en daarna mijn dierbaren knuffelen,” zegt een ander lid uit het panel. Dat wil iedereen. Wat daar dan weer de gevolgen van zijn laat zich raden. En verder. Ik wil zelf een feest. Een groot feest. Met iedereen. En ook ik ga iedereen knuffelen. En daarna gewoon door met ons leven. Hopelijk gezond en wel. Een waardeloze ervaring rijker en veel geleerd over onszelf. Op naar 2021. Met een goed glas wijn, op een fijne plek, met gevaccineerde mensen, het leven weer echt beleven. Met voldoende wc papier in de voorraadkast, goede voornemens en onderstaand gedicht van Aad van der Waal, ingelijst als waarschuwing aan de muur, naast onze tijdelijke werkplek.

Op de I.C.

Daar hapt een grijze veteraan naar zuurstof

In zijn geest is dat schaars en ‘op de bon’

Verward noemt hij het virus telkens ‘Rotmof!’

omdat jij echt niet zonder shoppen kon

Wat daar ligt is nog over van een oma

die altijd onbaatzuchtig is geweest

en zich bescheiden afwendt in haar coma

omdat jij het niet uithield zonder feest

Op die plek lag zojuist nog een bejaarde

die zich voorgoed het bed heeft uitgehoest

en wegvloog van een zwaar besmette aarde

omdat jij nodig op vakantie moest

Ach, hoeveel kwetsbaars is hier indirect

door welvaartsziektes achteloos genekt?

© Aad van der Waal/ november 2020