‘Fruit leeft’…op pad met fruitboer Willem Bloemendal

06.05 uur. De wekker. Buiten is het -3. Kleed je je warm aan, hoor ik slaperig naast mij. Ik glip zo zacht mogelijk uit bed en verheug mij op vandaag. Ik ga op pad met Willem Bloemendal, onze fruitboer en die begint al vroeg. Vandaag staat in het teken van de Opperdoes, aardbeien in de winter, navelsinasappels en om nooit meer vergeten: de kaki. De wat?

Ervaring

Willem heeft er, ook na 45 jaar, nog steeds zin in. Met koffie, brood en zijn mobiele archief bij de hand, je weet tenslotte nooit wie er belt, zoeken we in het donker Apeldoorn-Zuid op, de wijk voor deze dag. We laveren voorzichtig met de nodige meters vers fruit achter ons aan langs auto’s en door smalle straatjes. Ik zie hondjes die door slaperige mensen in pyjama’s worden uitgelaten. Bij de eerste klanten brandt al licht.

“Ik heb een prachtig beroep”, zegt Willem. “Ik ben er als klein mannetje ingerold. Met mijn vader op pad. Die had vroeger een groentewinkel aan de Rembrandtlaan en ging later venten als  aardappelboer, net als mijn opa. Mijn vader werd afgekeurd toen ik 22 jaar oud was. Nou, dan neem je het hele bedrijf, pakhuis en woonhuis over, zo simpel is dat.” De praktijk bleek niet altijd makkelijk, maar de aanhouder wint, en het plezier is duidelijk gebleven. Ik zie Willem bij elke klant opnieuw met zorg en rekening houdend met diens voorkeuren mandarijnen, tomaten, paprika’s of appels uittellen. “Wil je er een bakje besjes bij?”

Vers

“Rijp, hard, je moet uitkijken wat je inkoopt. In de zomer moeten gele bananen echt wel dezelfde dag worden verkocht. Fruit op het randje gaat voor de helft van de prijs weg, maar eigenlijk houd ik zelden wat over. Twee grote koelkasten en elke dag verse aanvoer van de groothandel doen de rest. ’s Middags voor 15.00 uur bellen is dezelfde dag bezorgen. Vers gegarandeerd.”

Peren met een paar plekjes zijn een apart verhaal. Hij snijdt er eentje voor mij open: “Aan de buitenkant zie je nu enkele plekjes. Dan zijn ze nog heerlijk. Kijk, de pitjes zijn zwart. Dan zijn ze nog perfect, maar dat kan een dag later anders zijn. Super lastig te voorspellen. Dat hoor ik dan een week later: Willem, die peren… en terecht. Krijgen ze gratis een paar nieuwe, daar doe ik niet moeilijk over. Fruit leeft, en daar houd ik rekening mee.”

 Vaste klanten

Willem heeft veel vaste klanten. En er komen er alleen maar meer bij. “Gelukkig wel”, zegt Willem. “Het wordt, zeker nu in coronatijd, alleen maar drukker. Mensen vinden het prettig om hun vitamientjes thuis afgeleverd te krijgen.” Wat mij ook opvalt, Willem kent iedereen bij naam. Bij sommige kwam hij als 17 jarige al met z’n vader. Persoonlijke verhalen worden al jaren gedeeld. Dat schept een band.

Het ene naar het andere lijstje wordt afgewogen: “2 kilo aardappelen, 10 mandarijnen… nee die grote, één meloen en een bakje frambozen, o en doe er toch ook maar een bakje aardbeien en een komkommer bij, Coronaproof in plastic”. We rijden kris kras door de wijk. “De klanten verwachten mij vaak exact op een specifiek tijdstip. En soms de ene week wel, de andere even niet. Dat moet ik goed bijhouden”. Willem checkt even zijn opschrijfboekje. De klant is duidelijk koning. “Wil je er een trosje druiven bij? Doen we. Blauwe of witte”.

Kaki

Ik dacht dat ik het meeste fruit wel kende, maar Willem weet mij te verrassen. Ik krijg een soort vierkante oranje ‘tomaat’ in mijn handen gedrukt. “Proef maar. Lekker hoor.” Het blijkt een persimon, een kaki te zijn. Komt oorspronkelijk voor in de Himalaya en blijkt al 2000 jaar oud. Deze komen uit Spanje. Het moet gezegd: hij smaakt uitstekend. Die heb ik niet voor het laatst gegeten.

Na een korte pauze voor een gezellig en voor Willem vertrouwt bakkie koffie gaan we vrolijk verder. We leveren vers fruit af bij de bakker voor op de taarten. Ik verbaas mij over het ruime aanbod van het fruit. “Seizoensfruit bestaat eigenlijk nauwelijks meer. Mensen willen aardbeien. Die zijn nu echt duur, maar mensen willen ze gewoon, ook in de winter.”

Concurrentie

Willem is op dit moment nog de enige fruitboer die in Apeldoorn het fruit rondbrengt. “Ik heb mijn vaste wijken. Jezelf blijven, goed spul verkopen en aandacht voor je klanten. Dat werkt. Ik had ook nog de optie om ook groenten te gaan verkopen, maar die blijven lastig. ’s Zomers snel verlept en ’s winters oppassen dat de boel niet bevriest. Dat heb ik wel van mijn vader geleerd.”

Natuurlijk kiezen veel jonge mensen ervoor om alle boodschappen thuis te laten bezorgen, maar Willem is dankbaar voor zijn vaste klantenbestand. “Die hoop ik nog een groot aantal jaren van dienst te kunnen zijn”, zegt hij stellig. Willem is nog lang niet aan zijn pensioen toe. “Waarom zou ik stoppen. Ik heb even wat fysieke probleempjes gehad, maar die zijn achter de rug. Ik ben dankbaar dat ik dit weer mag doen.”

Ik fiets ’s middags door de sneeuw naar huis met een tweede kaki in mijn rugzak. Lekker, vanavond door de yoghurt.