Op straat: plantensteker

Hoe vaak denk ik niet: ‘Verhalen liggen op straat!’, zo voor het oprapen. Een tijd terug las ik een boek van Ruth Hogan ‘De bewaarder van gevonden voorwerpen’, over een man die voorwerpen op straat vindt, ze mee naar huis neemt, ze in een kast plaatst en uiteindelijk bij elk voorwerp een verhaal bedenkt. Dit is wel een bijna letterlijke uitvoering van ‘Verhalen liggen op straat’.

Ik vond dit zo’n mooi idee en dat ik besloot het idee over te nemen en er een Apeldoornse versie van te maken. Ik neem echter niets mee naar huis, maar maak er een foto van, zoals ik het aantref op een straat in Apeldoorn, en probeer dan te achterhalen (lees: verzinnen) wat eraan voorafgegaan. Wat vind ik, wie heeft het verloren en hoe kwam dat zo? Vandaag deel 8, met dit gevonden voorwerp: Iemand heeft een plantje gekocht van €10, waarom en voor wie?

Moeizaam

Langzaam sjokte Daan de brug over. Alsof hij daarmee het bezoek uitstelde. Niets was minder waar, want even later stond hij toch voor de deur van zijn ouderlijk huis. Hij draalde wat in de gang, hing zijn jas zuchtend op een hangertje aan de kapstok. Even keek hij in de spiegel met de zware eiken lijst en trok een grimas tegen zijn eigen gezicht. Kom op, over een uurtje mocht hij weer gaan.

Twee uur later zag hij zichzelf weer in de spiegel. Zijn wangen rood van de warmte, zijn kaak gespannen van ingehouden woede. Wanneer zou dit eens een normaal bezoek worden zoals het hoort tussen vader en zoon. Waarom ging het tussen hen altijd zo moeizaam. Hoe kon het dat hij nooit goed genoeg was in de ogen van zijn vader en dat hij het idee kreeg nooit van zijn leven te kunnen tippen aan zijn zus Viola. Zij had rechten gestudeerd en al jaren een goedbetaalde baan als advocaat, een mooi huis, een ruime auto en zelfs een boot voor in het weekend.

Het weekend waarin zij zó nodig moest ontspannen, dat de enige zoon opeens goed genoeg was om boodschappen te doen en vader een uurtje gezelschap te houden. Dat uurtje mondde vaak uit in meer dan een uurtje en bestond vooral uit luisteren naar het ophemelen van zijn zus en het afkraken van de thuiszorg en de huidige tijd in het algemeen. Vader was iemand die vroeger alles beter vond.  Daan hoopte dat hij er zelf gezelliger bij zou zitten op zijn 87^ste. Volgende week wordt vader zelfs 88. Het zal me een feest worden.

Schoenen

Viola heeft geld overgemaakt naar Daan zodat hij de cadeaus en bloemen kan regelen voor vaders verjaardag. Zelf is zij helaas verhinderd, haar aanwezigheid was dringend gewenst bij een of andere belangrijke cliënt. Maar ze stelde nog voor het nieuwste model telefoon aan te schaffen. En anders ‘iets van zilver of zo’. Daan had haar smoes door, als enige. Het was namelijk niet de eerste keer dat hij als enig kind op vaders verjaardag zat. Viola wist zich er altijd op de een of andere manier onderuit te draaien. Hij besloot het dit jaar anders aan te pakken…

Vader vond het schitterend dat Viola er niet was en kon weer eens flink opscheppen tegen zijn enige vriend Kees. Aangezien Kees uitsluitend om de drank langs kwam en vaak maar half luisterde, kreeg vader de kans het verhaal drie keer te vertellen. “Viola kon niet gemist worden!” Terwijl Daan Kees en vader nog eens inschonk stelde hij voor het cadeau van Viola en hem uit te pakken. Vader wreef zich in de handen en zei tegen Kees dat zijn dochter hem altijd zo goed bedacht. Daan zette het pak voor vader neer en toen het papier eraf was droop de teleurstelling van zijn gezicht.

“Wat is dit!”, riep hij, “Wat moet ik met een plant?!”

“Dit”, begon Daan. “Is niet zomaar een plant, maar een speciaal soort die Viola meegenomen heeft van haar zakenreis in Zuid-Frankrijk!”

Toen ’s avonds de telefoon van Daan wel 10 keer achter elkaar overging, drukte hij zijn zus 10 keer weg en keek glimlachend naar zijn nieuwe schoenen.