Het dooit!

Levensgevaarlijk is het op straat. De sneeuw smelt overdag, maar ’s avonds en ’s nachts vriest de natte boel weer op. Straten en stoepen worden een ijsbaan.
Ik moet met mijn fiets naar mijn werk glibberen. Had ik al verteld dat ik een nieuwe werkplek heb? Nee? Nou, ik heb een nieuwe werkplek. Niet dat die hier er ook maar iets toe doet, hoor. Maar ik praat er graag over.
Mijn nieuwe werkplek is ergens in Apeldoorn Noord. En ik woon in De Maten. Dat betekent dat ik iedere dag vijfentwintig minuten mag fietsen naar mijn nieuwe werkplek. Ook weer vijfentwintig minuten terug. Heel leuk in de zomer en als het droog weer is; levensgevaarlijk met sneeuw en ijzel.
“Ga dan met de auto,” hoor ik u vragen. Ik heb geen auto. Ik kan niet eens rijden, weet u nog wel? Met het Openbaar Vervoer dan? Tot zondag kan ik nog voor één pleuro vijftig heen en terug. Vanaf zondag kan ik vóór negen uur geen goedkoop kaartje kopen en een enkeltje kost dan één pleuro. Iets in mijn binnenste zegt dat ik genaaid word.

Twee weken geleden was het hier nog droog op straat. Ik was een paar dagen in Stockholm bij vrienden. “Sneeuwt het al?” mailde ik mijn bestelling vooruit. Op de dag dat we aankwamen, was het daar inderdaad begonnen met sneeuwen. Zondagavond 28 november kwamen we weer terug in Nederland. Het was koud, maar droog. Een dag later begon het hier te sneeuwen. Het ligt er nog steeds.

Het dooit! Levensgevaarlijk. Want het tovert de straat aan het eind om in een ijsbaan. Je hoeft niet naar het Raadhuisplein om te schaatsen. En de taferelen op straat zijn bizar. Ga eens kijken op het Stationsplein. Daar glibberen de fietsers de helling af naar beneden. Levensgevaarlijk. Of had ik dat al gezegd?
Het dooit! En waar zie je dat het beste? Niet op straat, want ’s nachts bevriest alles weer.  Het beste zie je het in de supermarkt. Zie de foto.  Tot achteraan in de winkel bij de kaasafdeling liep ik tot mijn enkels in het water. Het dooit!

Apeldoorn, december 2010